Een aardje naar haar vaartje.

 

Dit is de enige foto die er van het trouwen van mijn ouders is. Het was dan ook een trieste bedoening, die volgens mijn moeder meer weg had van een begrafenis. De reden hiervoor was haar ongeoorloofde zwangerschap. In 1936 was dat, ook in niet gelovige kringen, nog steeds een doodzonde. Haar moeder noemde haar een slet. Haar jurk was daarom bruin i.p.v. wit, een kleur slechts weggelegd voor  maagden, wat zij overigens niet erg vond want wit stond toch niet bij haar blanke huid, en de roze anjers fleurden het geheel mooi op.

Ze waren 26 en 27, hadden zich al een poosje verloofd, de uitzet was bijna voor elkaar en ze hadden beide een sommetje gespaard.

Waar was de ramp? Dat zouden we aan oma Neeltje moeten vragen, die er zo'n beetje het einde van de wereld in zag. Oma Neeltje was van 1883, de tijd van de preutse Queen Victoria. Rokken tot aan de grond. Paniek als haar verloofde een enkel ontwaarde. Voor haar was denk ik iedere geoorloofde, lees verplichte, benadering binnen het  huwelijk een kleine ramp. Wat moet dat mens geleden hebben, want 6 kinderen heeft ze op aarde gezet en die zullen niet allemaal uit één benadering voortgekomen zijn. Zuchtend met haar ogen stijf dicht zal ze daar gelegen hebben, wachtend tot het onheil voorbij was. Haar dagen waren niet veel anders, zuchtend slofte ze de dag door totdat ze haar dagelijks mantra kon zeggen: Hè hè, alweer een dag.

Zij ergerde zich mateloos aan haar vrolijke dochter, die een aardje naar haar vaartje had. Dansen en zingen, zeilen en handballen. Dat moest wel slecht aflopen. En ziedaar het resultaat. Trouwen in een bruine jurk met een man uit Groningen met een onafbetaalde Harley die vast ook niet deugde, want zij verstond geen woord van wat hij zei.