Een straf zomertje.

 

1967. Met drie vriendinnen hadden we een huisje gehuurd op Majorca. Het was de eerste keer dat ik het zuiden rook en gelijk voor altijd verkocht was. De eigenaresse van het huisje was Rie Cramer, de toen bekende illustratrice van kinderboeken, en dat was duidelijk te merken aan de inrichting en aankleding van huis en tuin, een sprookje gelijk. 

Dit was onze douche. Gewoon water warm maken (waarmee of waarop weet ik niet meer), in de emmer gieten, ophijsen, vastzetten er onder gaan staan en klep open trekken. 

Na een heerlijke maand stonden we weer op de kade in Barcelona. Maar die fascinerende stad ben je ook zomaar niet uit. Of wilden we niet uit, eigenlijk. Vriendin nummer 3 ging terug, haar werk riep. Maar Helen en ik hadden ons werk opgezegd, wij waren vrij.

De volgende dag, oh verrassing, vonden we werk zonder dat we er naar gezocht hadden. Dat heb je als je 20 bent, het valt je allemaal zo in de schoot.

We waren op onze ontdekkingsreis door de stad neergeploft op het trapje van een Agenzia di Turismo. Al snel kwam de eigenaar naar buiten. 'Zoeken jullie iets meisjes?' Ja mijnheer, we zochten werk en woon. En dat had hij. Spraken wij talen? Ja, een heleboel. Dan konden we meteen in zijn Agenzia beginnen. Slapen konden we in het pension van zijn vriendin. Nou geregeld dan. Wel slokte het pension zowat al onze schamele verdiensten op, maar verder hadden we dan ook, behalve een beetje eten, geen uitgaven meer. 

Lunchen met Ramirez, een collega, achter in de Agenzia.

Wij werkten om en om van 10 tot 4 en van 4 tot 10. Daarna gingen we nog de stad in, want ja, je bent gids of je bent het niet. Je kunt je klanten niet alleen naar de Flamengobar sturen.

Het was een straf zomertje, maar eentje die we nog steeds in ons hartje mee dragen. Zo'n zomer die je niet kunt herhalen als je eenmaal met pensioen bent.