Hittegolfje op La Chapelle-plage

Ik pluk aardbeien en frambozen voor het ontbijt, geef de hanen vers water met ijsblokjes. Ik ga naar de pharmacie en naar de bakker in Passais, ga met flessen, papier en plastic naar de tri in Saint Mars en hang de was op. Dat was het voor het buitengebeuren. De thermometer stijgt en de zon brandt gaten in mijn tere velletje. 

Eten maken, spaghetti alle vongole, alleen bleken het venusschelpen te zijn, slappe dredders waar na het stomen bijna niets van over was. Kan ik begrijpen, ik zou ook inschrompelen als ik die temperatuur over me heen kreeg. Geen smaak aan ook, een lepel pesto heeft het gerecht nog kunnen redden. 

Hier na geen activiteit meer in dit huis. Ik vlucht naar de salon, een ruimte die nooit gebruikt wordt (ik denk er wel eens aan om er een oude eenzame man of een niet-alcoholische zwerver in te zetten) maar die de koelste plek van het huis is, met openslaande deuren naar de achtertuin (die nu dicht blijven natuurlijk). Ik lees er mijn spannende bouquin, Regain van Jean Giono, gevonden in mijn eigen boekenkast. Ik speel een beetje piano, al jaren steeds dezelfde stukjes omdat ik nauwelijks vooruit ga. Maar het geeft niet, het is om de vingers soepel te houden. Ik fiets ook al jaren hetzelfde stukje en ga ook niet vooruit, d.w.z. niet sneller of langer. Dat moet je ook niet verwachten op mijn leeftijd, waar het om gaat is dat je niet àchteruit gaat. Zo probeerde ik ook een poos om die stiekem aangegroeide kilo kwijt te raken, maar sinds ik besef dat dit niet gaat lukken, heb ik mijn streven omgezet naar het verhinderen van nog meer aangroei. En dat lukt. Geen onhaalbare doelen nastreven is het motto, dat maakt maar ontevreden. En rustig de tijd uitzitten. Het is 38 graden. Voor 10 uur vanavond, als die brandbol zich over de rand zal hebben laten zinken, zal ik mijn neus niet buiten de deur steken. Dan pas zal ik de schade opnemen, kijken of de hijgende hanen het overleefd hebben, de slap hangende plantje een opbeurend slokje voeren. 

En vannacht zullen we wakker worden van een daverende onweersbui! 

Saint Médard en een luie Afrikaan.

Vandaag vierde ons dorpje de naamdag van Saint Médard, waarnaar zij, wij, de inwoners van Saint Mars, zijn genoemd. Nous sommes des Médardais. Er wordt dan van alles georganiseerd w.o. een vide grenier, een zolder leegmaak, ofwel rommelmarkt, waarop wij dit keer ook  standhouder waren. En dan natuurlijk, eten onder het chapiteau, een enorme tent waaronder het hele dorp past en waar je een maaltijd geserveerd krijgt van worsten en vlees met een aardappel.

Maar het belangrijkste onderdeel van deze hulde aan Saint Médard werd dit jaar overgeslagen. De arme Sint heeft zijn wandelingetje gemist. 

Al vele jaren werd Sint Médard uit de kerk gehaald en elders in het dorp neergezet. Wanneer en hoe dat gebeurde weet ik niet eigenlijk, ineens stond hij daar dan. Dan kwam de pastoor, monsieur le Curé, die een praatje hield voor zijn parochianen en het beeld zegende. Hij werd dan op een soort baar door de jongens van de voetbalclub terug naar de kerk gebracht, met het hele dorp er achteraan begeleid door de toet-en blaasclub. 

Dat is nu dus voorbij, bij gebrek aan een pastoor. Nou ja, er is wel een pastoor, 2 zelfs, rechtstreeks uit Afrika gehaald, waar nog wel wat jongens genegen zijn om zich te laten vormen tot misleider, maar daar houdt hun taak blijkbaar mee op. Als ik mensen hier vraag waarom ze dit soort karweitjes niet willen doen, krijg ik steevast als antwoord: 'omdat ze te lui zijn'. 

Gewoon luie negers uit Afrika dus, zoals het hoort.

Rare beesten in het kippenhok.

 Twee maanden geleden kocht ik 3 kipjes van een maand oud, een bruine, een grijze en een witte. Eigenlijk eentje te veel, maar ik vond ze zo leuk bij elkaar kleuren. Maar vanaf het begin vond ik ze een beetje kneuzig, vooral de witte. Ze durfden niks, ze deden niks...Maar eten!

Ze groeiden dan ook als kool, ik kon voer blijven aanslepen, altijd tokkeren om meer. Ze werden zo groot en zwaar dat ze niet eens meer op het rek konden springen. Ze zaten dan ook niet op stok, maar sliepen op een kluitje op de grond, op hun eigen poep. Ze lagen daar maar in het gras in de ren, dat nog steeds mooi groen was, nooit vertoond in een ren met 3 kippen. En niets eten wat ze niet kenden, geen brood, geen kliekjes. Dat wordt een dure grap, dacht ik. Hier moeten maatregelen getroffen worden. Dat ze zo sloom zijn komt vast doordat ze opgesloten zitten, ze zijn depressief, ze moeten lopen, ze moeten ontdekken. Nadeel zou zijn dat ze mijn moestuin zouden omploegen en dat ik tot 11 uur 's avonds op moet blijven om de deur achter hun croupion dicht te doen. Maar toch een net besteld om een omheining rond de moestuin te maken, en de deur vast een uurtje opengezet om te kijken hoe het ging. Dat ging goed, ze liepen een paar maal rond de ren en gingen weer naar binnen om uit te rusten in het gras. De volgende dagen hetzelfde ritueel.  Twee weken verder zijn we nu en ze zijn niet verder dan 4 meter gekomen. Wel is hun eetgewoonte veranderd, ze eten brood van gister, dat scheelt al in de kosten. En er is nog iets veranderd. Een van hen, de bruine had de laatste week een prachtige verentooi ontwikkeld op zijn achterwerk, zijn 'croupion'. Het zal toch geen haan wezen, dachten we nog...Tot gister, toen zij alle drie tegelijk hun borst opzetten en begonnen te kraaien dat het een lieve lust was....!!!

Ik ben al bij Thérèse geweest vanmiddag. Twee van de drie gaan de pan in, hadden we besloten. Dinsdag gaat het gebeuren. Maar terwijl ik dit schreef keek ik naar buiten en zag een hond die bezig was de witte kip, pardon haan, in stukken te bijten! We renden naar buiten en sloegen de hond uit de ren. De witte was vreselijk toegetakeld, maar strompelde toch naar binnen. De bruine rende gestrest rond en de grijze was nergens te zien. Later vond ik hem in het nachthok achter de baal stro. Af en toe ga ik kijken of witte nog leeft. En verrassing: Hij zit weer rechtop met de andere twee achter hem als ruggesteun. Zijn zij hem aan het overeind duwen of zoeken ze bescherming achter zijn rug? Zijn hanen zo solidair? Ik verbaas mij iedere dag weer opnieuw. Moeten ze wel de pan in dinsdag?