Twee maanden geleden kocht ik 3 kipjes van een maand oud, een bruine, een grijze en een witte. Eigenlijk eentje te veel, maar ik vond ze zo leuk bij elkaar kleuren. Maar vanaf het begin vond ik ze een beetje kneuzig, vooral de witte. Ze durfden niks, ze deden niks...Maar eten!
Ze groeiden dan ook als kool, ik kon voer blijven aanslepen, altijd tokkeren om meer. Ze werden zo groot en zwaar dat ze niet eens meer op het rek konden springen. Ze zaten dan ook niet op stok, maar sliepen op een kluitje op de grond, op hun eigen poep. Ze lagen daar maar in het gras in de ren, dat nog steeds mooi groen was, nooit vertoond in een ren met 3 kippen. En niets eten wat ze niet kenden, geen brood, geen kliekjes. Dat wordt een dure grap, dacht ik. Hier moeten maatregelen getroffen worden. Dat ze zo sloom zijn komt vast doordat ze opgesloten zitten, ze zijn depressief, ze moeten lopen, ze moeten ontdekken. Nadeel zou zijn dat ze mijn moestuin zouden omploegen en dat ik tot 11 uur 's avonds op moet blijven om de deur achter hun croupion dicht te doen. Maar toch een net besteld om een omheining rond de moestuin te maken, en de deur vast een uurtje opengezet om te kijken hoe het ging. Dat ging goed, ze liepen een paar maal rond de ren en gingen weer naar binnen om uit te rusten in het gras. De volgende dagen hetzelfde ritueel. Twee weken verder zijn we nu en ze zijn niet verder dan 4 meter gekomen. Wel is hun eetgewoonte veranderd, ze eten brood van gister, dat scheelt al in de kosten. En er is nog iets veranderd. Een van hen, de bruine had de laatste week een prachtige verentooi ontwikkeld op zijn achterwerk, zijn 'croupion'. Het zal toch geen haan wezen, dachten we nog...Tot gister, toen zij alle drie tegelijk hun borst opzetten en begonnen te kraaien dat het een lieve lust was....!!!
Ik ben al bij Thérèse geweest vanmiddag. Twee van de drie gaan de pan in, hadden we besloten. Dinsdag gaat het gebeuren. Maar terwijl ik dit schreef keek ik naar buiten en zag een hond die bezig was de witte kip, pardon haan, in stukken te bijten! We renden naar buiten en sloegen de hond uit de ren. De witte was vreselijk toegetakeld, maar strompelde toch naar binnen. De bruine rende gestrest rond en de grijze was nergens te zien. Later vond ik hem in het nachthok achter de baal stro. Af en toe ga ik kijken of witte nog leeft. En verrassing: Hij zit weer rechtop met de andere twee achter hem als ruggesteun. Zijn zij hem aan het overeind duwen of zoeken ze bescherming achter zijn rug? Zijn hanen zo solidair? Ik verbaas mij iedere dag weer opnieuw. Moeten ze wel de pan in dinsdag?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten