Kerst-boekuitverkoop.

 

De salon waarin we nooit zitten behalve met Kerstmis. Waarom zitten we daar nooit? Omdat het er vochtig en schimmelig ruikt. Hoe komt dat? Omdat er nooit verwarming aan is (en er misschien ook wel een bron onder zit of une nappe phréatique). En er is geen verwarming aan omdat wij er nooit zitten. Behalve dus met Kerst. Marimon heeft er een kerstboom geplant en ik heb de ruimte ontdaan van dode spinnen en ander gespuis, zelfs de ramen heb ik gewassen.

Morgen op D-Day, als het kindje veilig in de kribbe zal zijn nedergedaald, wacht ons (behalve het kerstdiner verorberen) een belangrijke taak. We gaan namelijk alle aldaar (en overal elders in dit huis)rondzwervende boeken uitzoeken. Wat gaan we geen tweede keer meer lezen, wat vonden we ooit leuk en/of goed maar nu niet meer, wat zijn ronduit snertboeken. Volgende maand worden we hopelijk gevonden, uitgedroogd en sterk vermagerd nog steeds lezend in onze boekenvoorraad die er niet minder op geworden zal zijn. Boeken weggooien is een zware beslissing, waar je later vaak spijt van krijgt. 

Intussen gaat de zonnewende gestaag door en de motregen ook. De narcissen staan al flink hoog en de knoppen zitten in de hortensia's,  magnolia en camelia's. En de eerste bloem is uit! Een maand te vroeg, maar daar hebben we niets op tegen.

Dat de boekenliefhebbers onder mijn lezers zich melden, dan leveren wij uw keuze uit onze verzameling snert of oninteressante boeken, bij ons volgende bezoek aan het moederland bij u aan huis af.

Catalogus volgt.

Wintertijd-Feesttijd

 Zo'n winter kan soms lang zijn, en saai. Maar er zijn van die dagen dat je extra uit je bol gaat, juist omdat het winter is en donker en koud. Zo hadden wij gister kerstdiner van de bejaardenclub en we gingen uit ons bol allemaal, zomaar omdat er even geen covid meer was, omdat we even vergeten waren dat we bang zijn voor de donkere nacht, voor de oorlog zo dichtbij, de verloedering van de samenleving, voor de ouderdom, het verlies van de partner, de eenzaamheid daarna...

Laten we dansen, want iedere dag kan de laatste zijn.

We zakken in elkaar, net als de schuurtjes. Heel langzaam achterover hellend tot het krakt. 

Maar Marimon laat zich niet kisten. Hij stut, timmert en zaagt tot alles weer overeind staat (voor zo lang als het duurt).

Slot van de garage kapot? De toegang tot de ijskast, de vriezer, de fietsen en de kerstballen ons ontzegd? Marimon zaagt gewoon een gat in de wand van de gîte en kruipt er door zodat hij binnen geraakt om het slot uit de deur te schroeven.

Nee, Marimon is nog lang niet klaar met het leven. Als hij niet door een gat in de wand kruipt, staat hij wel 'La nuit de Saint Jean' te zingen in de feestzaal. Dat de winter nog lang mag duren..

De onesie is geen ziekte. Wat is het dan wel?

1977. 

Mijn dochtertje in onesie. Toen noemde je dat anders. Hansopje?

Ik kom de naam veel tegen de laatste tijd. Met het korter en kouder worden van de dagen neemt de behoefte aan coocoonen toe. De energierekening zal er mee te maken hebben en de onzekere tijden in het algemeen. 

Jammer dat ze tijdens de oorlog nog niet bestonden, zou m'n pa lekker warm gehouden hebben tijdens het fietsen in de huiskamer om energie op te wekken voor de lamp opdat mijn moeder kon doorbreien aan haar eigen onesie en die voor de 3 kinderen.

Hoe ik mijn fantasie ook inspan, ik kan mijn moeder niet voorstellen in onesie en mijn oma Bot uit Wormerveer al helemaal niet. Wij liepen vroeger niet in pyama (alleen illegaal als mijn ouders nog sliepen en wij stiekem toch het bed verlieten en door het huis dwaalden. Wij bezaten niet eens een ochtendjas en waren helemaal blauw van de kou als we ons bed weer inkropen bij de eerste geluiden uit de echtelijke slaapkamer), maar dat was alleen op zondag. Mijn moeder liep even in een ochtendjas om 6 uur 's morgens om de kachel aan- en ontbijt en een lunchpakketje voor haar man klaar -te maken. Als hij de deur uit was (plof plof retteketet reutel reutel prrrrtt), schoof zij weer onder de dekens en mijn broer en ik aan beide zijden naast haar, voor we naar school moesten. Dan bed uit, wassen, aankleden allemaal, moeder ook.

Er was geen tijd en plaats voor de onesie.

Nu ik kennis heb genomen van het bestaan van het 20ste eeuwse hansop, laat het kledingstuk mij niet meer los. Een rondje op internet leert mij dat het in Frankrijk een grenouillère heet. Een soort kikkerpak? Dat ze te krijgen zijn in velerlei uitvoeringen, waaronder een in schutkeuren, kaar voor het front. Ook een mooie met een oude man er in, met rits aan de achterkant, doorlopend via het kruis naar de voorkant. Onmogelijk te openen door de drager zelf, stond er bij. Maar makkelijk tijdens het verschonen (stond er niet bij).

Nee, na diepgaand onderzoek is mij duidelijk dat dit kledingstuk niet voor mij is. Wellicht iets voor de flatbewoner, dan zit er toch een flink stuk tussen jou en buiten. Hier op de begane grond zou de postbode of pakjesbezorger zich een beroerte schrikken als ik of Marimon de deur zou openen in kikkerpak.