Een los-zand familie.

1976. Een bijzondere momentopname uit onze familie geschiedenis. Vader en moeder zijn 40 jaar getrouwd en daarom zijn alle kinderen met aanhang naar Assendelft gekomen, onze geboorteplaats. Het was lang geleden dat wij allemaal bij elkaar waren en het zou ook nooit meer gebeuren. Op de foto missen 4 kleinkinderen en 2 schoonzussen. Later zouden er nog 4 kleinkinderen bij komen en weer een afvallen ook, het jongetje links vooraan, dat op zijn 12de stierf. De koude  kanten werden een aantal malen gewisseld. Zes personen op de foto zijn overleden waaronder natuurlijk mijn ouders.

De kinderen op de foto zijn nu 50tigers, de oudste zelfs al een 60tiger. De volwassenen zijn 70tigers en 80tigers. Onze ouders waren 68 en 69 op de foto en nog kerngezond. Ze zouden nu een eindje in de 100 zijn geweest (en hoogstwaarschijnlijk niet meer zo gezond).

Eigenlijk heb ik alleen nog echt contact met mijn zoon, het blonde jongetje van 3 in het midden, die volgende maand 50 wordt. En met mijn dochter natuurlijk, maar die was er nog niet op de foto. Ze werd wel bij die gelegenheid gemaakt, trouwens. Met sommige andere familieleden of ex-familieleden heb ik ver weg contact op de sociale media of telefoon, of een bezoekje eens in de zoveel jaar.

Nee, onze familie is nooit zo hecht geweest, hoewel we op een bepaalde manier toch wel van elkaar houden, denk ik. In ieder geval zijn we een familie in beweging. Er zijn  natuurlijk ook nog een serie achterkleinkinderen bijgekomen, 13 als ik het goed heb, plus een paar bonus kleinkinderen. Maar de meesten heb ik nog nooit gezien.

Bah wat een familie!

Een welbesteed weekend.

 Dit was een welbesteed weekend. Gister eindelijk weer eens de kapel schoongemaakt, dat was anderhalf jaar geleden. We hadden er niet zo veel zin meer in, omdat wij het altijd in ons eentje moeten doen. De kapel was al eeuwen het bezit van een soort adelijke familie hier uit het dorp. De vader of grootvader, die allang dood is, heeft haar aan de kerk verkocht voor het symbolische bedrag van1Frank. Die kerk onderhoudt haar natuurlijk niet, maar de familie al evenmin. Dus de boel vervalt en vervuilt. Toen de oude mevrouw nog leefde en gezond was, ik heb haar nog gekend maar toen liep ze al dubbel van de Bechterev, werd onder haar leiding een team van vrouwen uit de buurt gevormd, dat een paar keer per jaar het hele ding onder handen nam. Sinds zij niet meer onder ons is echter, en niemand uit de familie zich gemeld heeft als teamleider, heeft de poetsgroep er de brui aan gegeven. En gelijk hebben ze, maar wij zitten er mee. Waarom we het toch blijven doen? Omdat we ons doodschamen als we de kapel aan bezoekers tonen, alleen daarom.

En vanmorgen kwam het vervolg. Ik heb een prachtige brief opgesteld voor de 8 nazaten van de familie. Vier broers en vier zussen die bijna allemaal verstrooid door het dorp een landhuis bewonen. Ik vraag ze in de brief in nette bewoordingen of ze zelf niet eens een pootje uit willen steken inplaats van hun erfenis te laten verkrotten en het werk aan anderen over te laten. Ze krijgen niet allemaal zo'n brief want sommigen komen het gras wel eens maaien of de heg knippen. Maar een bezem in hun handen nemen, ho maar. Morgenochtend krijgen ze hem in de bus.

Vanmiddag hebben wij het stof van ons af laten waaien op het strand van Jullouville, een badplaatsje van waaruit als je de hoek om gaat de Mont Saint Michel ziet liggen. Het was niet warm en niet koud,  bewolkt, maar toch heerlijk om de zee weer eens te zien en te ruiken. Een welbesteed weekend.

Van goed naar beter!

 

Vanaf mijn vorig treurige blogje gaat het van goed naar beter. Na een bezoek aan de huisarts (nu het nog kan), en een flinke voorraad ontstekingsremmers/pijnstillers, kan ik het leven weer aan. Volgende maand een radio en een echo om de wortel van het kwaad op te sporen.

De volgende dag had Marimon het goede idee het filter van de wasmachine er af te draaien om de vuiltjes van een paar jaar te verwijderen. Geen vuiltjes, wel de hele vloer onder water. Mijn arm was wel een stuk beter, maar nog niet wringklaar. En ja, het was mij al bekend en het werd nu extra duidelijk: Mannen kunnen niet wringen. Of ze willen het niet kunnen, want ze vinden een dweil vies. Marimon kneep er een beetje in met een vies gezicht. Ja, zo wordt de vloer niet droog en ik kan het echt (nog) niet. Na een korte wringcursus en een paar rubber huishoudhandschoenen, kwam de vloer toch nog droog.

Volgende dag machtiging voor mijn dochter op de post. Handgeschreven met handtekening en een kopie van mijn pas. Nu kan het niet meer misgaan dacht ik, vertrouwende op de klant vriendelijkheid van de bevolking in mijn Zaantje. Mis! Er worden geen documenten meer aan het loket afgegeven, alles moet via ??? U raadt  het al: het Wereldwijdeweb. Heeft mijn dochter geprobeerd. 5 dagen broedtijd. U kunt de vorderingen volgen via de website. Zouden ze het zo druk hebben? Of is het een moeilijke vraag. Uittreksel uit het geboorteregister. Vroeger haalde je dat zo af. 10 minuten. Was is er mis gegaan met de landelijke administratie?

De dag er na ga ik 's morgens monter de haantjes open doen. Joehoe..ik ben er met een verse boterham!! Geen antwoord. Ik open het nachthok en daar ligt meneer haan, as dead as a doornail! Niet de kreupele haan, nee de mooie, gezonde, stralende gouden haan! Hoe moet dat nu verder met het arme grijsje? Nou, ik moet zeggen, we zijn nu een dag of wat verder en hij heeft er helemaal geen last van. Misschien is hij wel blij dat die kraaiende druktemaker het pand verlaten heeft.

Volgende dag met Marimon naar de paradontoloog. Twee ondertanden spelen wat op en zijn volgens de tandarts niet meer te redden. Eerst maar even langs de paradontoloog, zei hij. Een aardige sophisticated man met een sophisicated behandelruimte en bijbehorende prijzen. Eerste consult 150 euro, 2de, 3de en 4de 250 euro. Hij doet ook nog aan implantaten en stelde voor om er 2 links en rechts van het bovengebit te plaatsen, naast de hoektanden om de boel wat versteviging te geven. Dan hebben we het nog niet gehad over de 2 ondertanden waar we voor gekomen waren. Maar een hele aardige man, daar niet van. We laten het even bezinken.

Dezelfde avond op weg naar zijn koor in Flers, werd Marimon van achter op de kofferbak gereden door een chauffard, die waarschijnlijk zat te appen. Ons mooie 'nieuwe' blauwtje, de enige auto die we nog hebben. Hij reed door natuurlijk. Gelukkig zijn we no claim verzekerd, maar wel met een franchise van 500 euro, een aardige strop. Maar gelukkig bleef Marimon ongedeerd.

Ondertussen werd het mooi weer en zijn de uitjes in de zon begonnen. Eerst maar om er weer aan te wennen, in de buurt. Lonlay l'Abbaye, waar we de kerk bezochten en het dorp doordrentelden op zoek naar een weg die zou moeten leiden naar een adembenemend uitzicht. Nergens enig bordje met een aanwijzing te zien, nog geen pijltje. Ja jongens, als jullie de toerist terwille willen zijn moet je wel een beetje je best doen. Toen maar naar het moeras van Rouellé.  5 km van huis, nooit geweest. We zijn voornemens om er ieder maand op de12de een rondje te gaan lopen om de veranderingen in flora en fauna waar te nemen. 

Gister en vandaag heb ik een ronde gefietst, zonder accu aangedreven benen, om de lente van nabij te aanschouwen en in te ademenen. Natuurlijk deugt het niet dat de laatste jaren de lente al met half februari begint, maar ik stuur hem daarom toch niet terug...

Het gaat wel goed, maar niet beter.

 

 Mijn laatste kwart eeuw, die 5 dagen geleden werd ingeluid, begon al meteen goed. Waarschijnlijk door het snoeien van een paar rozen, leef  ik sindsdien met een stijve, pijnlijke arm, waardoor ik niet eens  auto kan rijden. Marimon is er niet beter aan toe, want hij heeft een pijnlijke rug, waarschijnlijk door het sjouwen van tassen vol verjaarsboodschappen, en ook al enige dagen een blaffende hoest. Verder gaat het goed.

De saga van mijn ziektekostenverzekeringskaart, de carte vitale, waarop 1 letter veranderd moest, is de volgende fase ingegaan. De sécu heeft mij eindelijk een fatsoenlijk antwoord gegeven op mijn smeekbeden. Ik moet niet een kopie van mijn pas opsturen, maar een uittreksel uit het geboorteregister in de plaats waar ik geboren ben. Die plaatst bestaat niet meer, het is nu Zaanstad. Ik kan mijn dochter vragen dit voor mij te doen, maar daartoe moet ik haar machtigen. Ik denk dat dat kan met een voorgedrukt formulier of handgeschreven epistel. Makkelijker gaat het met een DigiD, dan hoeft niemand zich er voor te verplaatsen. Maar ik heb nog steeds geen DigiD. Die schijn je online vanuit het buitenland te kunnen krijgen als je een AOW uitkering hebt. Nu heb ik die toevallig, dus heb ik dat geprobeerd. Dat ging goed, alleen moet je er voor inloggen bij 'mijn SVB' en om in te loggen moet je een DigiD hebben. Tja..

Dus nu zit ik met 3 instanties te klooien. Anamo bene, zoals ze in Rome plegen te zeggen. Morgen zal ik in de telefoon klimmen. Morgen zal ik weer wat dichter bij de ontrafeling van deze queeste zijn. Morgen gebeurt het. Wij leven in een spannende tijd. Daar kan de ziekenfondsloper uit mijn jeugd niet tegen op.

Maar mijn Pay pal  doet het weer. Ik kan weer naar hartelust foute kleertjes in China bestellen. 

En er bloeien al een paar narcissen. En ik heb mijn eerste buitenkopje thee gedronken. Straks kan ik weer de tuin in, als mijn arm beter is.

En oh ja, kort geleden schreef ik hoe blij ik was dat we nog een huisarts hadden, nou die hebben we binnenkort niet meer, want hij gaat van de zomer met pensioen. Anamo bene..