Het was 1957 en we zaten nog altijd in de na-oorlogse armoede. We hadden geen koelkast, geen auto, geen T.V., geen warm water en het ergste, geen douche. Niet dat wij dat zo erg vonden, we wisten niet beter. Maar voor het verwende Amerikaanse meisje dat opeens op ons dak viel moet het de hel geweest zijn.
De H.B.S. waar mijn zus op zat, had een uitwisseling georganiseerd met Amerikaanse high school leerlingen. Zo konden die kinderen eens met eigen ogen zien dat hun Marshallhulp nog geen echte zoden aan de dijk had gezet.
Ze bleef 6 weken. Wat moet dat kind bij ons ongelukkig geweest zijn. Ons gezin sprak nauwelijks Engels. De oudsten hadden op school wat opgestoken, onze ouders wat kromme zinnen van de paar jaar ULO jaren geleden. Waar sliep ze?. We hadden 5 kinderen, 3 jongens, 2 meisjes en 3 slaapkamers. Ik sliep met mijn zus op een kamer. Lag zij er dan ook nog bij? Ik heb daar helemaal geen herinnering aan, om met Rutte te spreken. Wassen ging met een lampetkan die naar de slaapkamer werd gehesen. De kleintjes wasten zich bij de (koude) kraan in de keuken met een washandje. Een voor boven en een voor onder. En eens in de week in de teil voor de kachel, gewoon in de huiskamer. Mijn broertje en ik in hetzelfde water, zoals iedereen dat toen deed.
Ik had eigenlijk geen contact met haar. Ze was er en dat vond ik best, verder trok ik mijn eigen plan, net als toen mijn oma Delfzijl een poosje bij ons inwoonde, ik kan mij ook niet voorstellen waar die sliep. Mijn arme zus die zat pas echt met haar opgescheept. Ik herinner mij wel dat het fruit die zomer heel duur was zodat mijn moeder dat niet kon kopen. Almeda (zo heette ze), toog met mijn zus op de fiets naar de markt in Zaandam, waar ze een zak appels kocht waarvan ze er niet één uitdeelde, zelfs niet aan mijn zus die naast haar liep. Dit deed bij mijn zus en bij ons allemaal, de deur dicht.
Het enige aantrekkelijke aan haar was dat ze in het bezit was van een fototoestel, vogens mij een polaroid waar de foto's zo uitrolden. In kleur!! Vandaar dat we toch nog een paar herinneringen aan haar hebben, hoewel ze niet op deze foto's hierboven staat, omdat zij die heeft genomen. Niks aan gemist.
Het Amerikanisme begon al toe te slaan in die tijd. Hier heb ik mijn eerste (en laatste) nylonjurkje aan, dat toen mode was, door moeder gemaakt. Je hoort er natuurlijk niet mee in bomen te klimmen.
We hebben nooit meer wat van het schaap gehoord, wel een bedankbrief van haar moeder. Dat ze er zo van opgeknapt was nu ze gezien had wat echte armoe was. Nou zeg, zo arm voelden wij ons niet, iedereen leefde zo, we hadden geen honger en geen kou. Een warm bedje met een kruik en pinda's op zaterdagavond. Wat wil een mens nog meer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten