Nu de gay-week weer voorbij is en ik alle relevante verhalen van h l b q tot z in alle bijlagen van alle kranten gelezen heb, begin ik te beseffen dat ik akelig ouderwets normaal ben of eigenlijk niet.
In mijn jeugd zo'n 60 à 65 jaar geleden bestond dit allemaal niet. Of het bestond stiekem wel, maar daar kon je beter over zwijgen anders werd je uit de gemeenschap gepest. Homo werd je pas in de stad, zoals mijn moeder dan zei: 'Die en die, ja die is later nog homo geworden'. Wij hadden op het dorp wel Heintje Deftig, die sprak en kleedde zich netjes, was vrijgezel en waste de ramen voor zijn moeder. Iedereen vond hem wat vrouwelijk, maar heel aardig dat hij het huishouden deed voor zijn moeder.
Toen in het kielzog van de vrouwemancipatie kwamen de lesbos. Toen de travestis, de queers en nog later de transgenders. De laatste groep lijkt mij snel groeiende.
Zou het een modeverschijnsel zijn, of ligt het in de evolutie van de mens besloten? Mannen en vrouwen gaan steeds meer op elkaar lijken, beroepen zijn meestal niet meer specifiek vrouwelijk of manlijk. Wat kleding betreft ook, vrouwen dragen bijna geen rokken meer en steeds lompere schoenen. Mannen blijven een beetje achter op dit gebied, wel een ringetje door hun oor of een staart, maar nog steeds geen rok. Langzaam maar zeker worden we één geslacht, zijn we van alle gedonder af. Maar zo ver is het nog niet.
Ik las dat transgenders bij grote bedrijven zoals Ahold 6 maanden ziekteverlof krijgen om te verpoppen. Een goede zaak, want het lijkt mij een hele klus en als je dan tussendoor ook nog steeds naar school of kantoor moet waar alle ogen op je gericht zijn om je baard of borstgroei te meten...
Het makkelijkst zou zijn om jong te beginnen met transgenderen, als je nog tussen de geslachten zweeft, voor de puberteit. Maar weet je dan al zeker wat je wilt. Ik zelf wilde als kind dolgraag een jongetje zijn, want dan kon je meer. Jongetjes stonden overal met hun neus boven op, kijk maar op foto's uit vroeger tijd die op straat genomen zijn. Ik was een wildebras, hield van slootje springen, schreeuwen, stoer doen, met stokken slaan, vechten. Ik was op straat altijd enig meisje met een groep jongens en had de meeste praatjes. Maar thuis was ik een meisje dat wel in bomen klom, maar ook met poppen speelde en zondags graag met lakschoentjes aan naar de zondagschool ging, zedig met mijn tasje op schoot. Ik wilde een broek aan en geen strik in mijn haar, maar met een jaar of 12 bij het komen van de borstjes, en groeiende belangstelling van de jongens, koos ik toch maar voor het meisje in mij. Ik heb nooit spijt van die keus gehad.
Laten wij hopen dat er niet te vroeg met zo'n ingrijpende ingreep begonnen wordt, want het is wel voor je hele leven en nog steeds geen garantie voor het eeuwige geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten