Familiereünie.

 

Reis naar Nederland met gemengde gevoelens. Prachtige rit door Frankrijk, dan ongeveer100 km. voor Lille, ter hoogte van de begroeide kolenberg, rijd je het voorportaal van de hel binnen. Wij in ons klein blauwtje tussen de stampende ronkende stinkende vrachtwagens, overal industrie gebouwen overslag kranen havens en daartussen door elkaar draaiende wieken van zilveren molens die voor onze schone energie moeten zorgen. Maar zo lang dat vrachtverkeer van hot naar her blijft rijden omdat de tomaten in Spanje net iets goedkoper zijn dan die uit de kassen bij Westdorpe en de rozen die in Afrika geteeld worden eerst naar Aalsmeer moeten voordat ze in Domfront bij Bricomarché in de schappen liggen, zullen die paar windmolens daar nooit tegenop kunnen draaien. Kortom, hier rijdend weet je zeker dat het nooit meer goed zal komen met de wereld. 

Maar dan, in het je zo welbekende stadje T., dat overigens ook nooit wat zal worden omdat er aan de ene kant hele mooi (dure) appartementen worden gebouwd, met koophoven waar je alles wat je nodig hebt vindt tegen betaalbare prijzen en dan de binnenstad vol gaten en afbraak. Waar de arbeidershuisjes ineens 3 ton kosten en weer verhuurd worden voor belachelijke prijzen aan Polen, Litouwers, Roemenen, Bulgaren, enz. die met zijn allen in zo'n huisje geprakt de huur proberen op te brengen, verdiend met hun werk aan de Scheldeverbreding. In de binnenstad hoor je geen Zeeuws meer. Geeft niet, niemand heeft last van ze, maar als buur heb je er niks aan. Zoals de Berini's uit Rotterdam in de jaren '70  zongen: 'Ik ben m'n loopie kwijt'. In de Noordstraat, waar ik vlak achter woonde en waar het altijd gezellig was, loopt geen kip meer. De winkels gaan om 10 uur open en sluiten om 5 uur alweer wegens gebrek aan klandizie. Talloze winkels staan er leeg. En dan vindt je er ineens een schoenenwinkel waar een paar gympies 300 euro kost.600 gulden! 

Maar dan is er de familie die je in geen jaren gezien hebt en waar je voor bent gekomen tenslotte. Dan is er bijpraten van jaren. Je zus voelen die je in geen 15 jaar gezien hebt maar die nog hetzelfde voelt. Je broer die net is geopereerd en nog een beetje moe. 3 tachtigers, 3 zeventigers, allemaal een beetje krommer. De jongere generatie, onze kinderen veertigers en vijftigers al. De generaties daaronder konden we niet verzameld krijgen, de twintigers. Die zitten midden in de rat race, moeten werken, hebben het druk en over het algemeen geen centen.

Dit samenzijn was heel bijzonder. Als we weer zo lang wachten zullen de 70 en 80-ers er niet meer bij zijn, tenminste niet allemaal.  

Weet je wat? We wachten gewoon niet meer zo lang. Over 2 jaar proberen we het weer. Tot dan.

Wat een mens niet allemaal beleeft.

 

Heel wat gebeurd weer sinds mijn laatste blog. 

Zaterdag in de zeer vroege mistige morgen, spotte onze huurder een heuse wolf (ten bewijze: kijk maar op Marimon's facebookberichten van zaterdag). Zaterdagavond moules-frites eten met het hele dorp onder het châpiteau (hele grote tent). 

Zondag: Aardbeving in Marokko

Maandag: Naar de garage in Laval 60 km van hier, om te kijken of ze per ongeluk een goedkope oude maar toch goede Suzuki hadden staan. Nee dus, alleen dure occasions.

Maar dinsdag hadden we prijs: niet alleen ging ik weer na een lange warme zomer naar mijn geliefde 'Keep Fit', waar ik al mijn vriendinnetjes weer terug zag en de spieren weer heb mogen laten werken, maar ook vonden we in Caen, anderhalf uur rijden over een prachtige weg, rakelings langs la Suisse Normande, een schattig rood Suzuki Swiftje, geschikt voor onze portemonnee. De garage, die gedreven werd door hele aardige migranten uit Armenië, handelde de koop serieus af. Over een dag of 10 kunnen we hem ophalen.

Maar eerst naar Nederland waar we onze zus, die ik zeker in geen 10 jaar gezien heb, treffen in het stadje T. Ze komt uit Canada gevlogen (waarvoor ze de rolzenuwen heeft) begeleid door haar twee dochters, die ik dus ook net zo lang niet gezien heb. Zaterdag over een week grote familie reünie. Hoera!

En ook lag er weer een kip, die misschien ook op weg was haan te worden, stijfdood in het kippenhok. Was niet ziek, zag er prachtig en krachtig uit. Ik verlies langzamerhand de moed met die kippen.

En dan was er ook nog die vreselijke windhoos/overstroming in Libië...

Een witte Suzuki

 Op de bil van Kaatje liep een dikke spin. Driemaal rond het gaatje en de derde keer er in.

Sinds onze twee beloved Suzuki autootjes niet meer onder ons zijn, en we alleen blauwtje nog maar hebben, zijn we op zoek naar een vervangende tweede auto en aangezien dat weer een Suzuki moet worden, niet te duur, niet te oud, blijkt dat een niet zo eenvoudige opgaaf te zijn. Marimon heeft zich geworpen op Lebon coin, equivalent van Marktplaats. Het is de eerste keer dat we zaken hiermee doen en er valt heel wat uit te vinden. Het gaat zo: Als je iets naar je gading vindt meld je dat, ik geloof dat LBC contact opneemt met de verkoper of het geval nog beschikbaar is en zo ja ga je het daar reserveren. Dan stort je het gevraagde bedrag op een tussenrekening bij LBC en gaat de auto bekijken. Je kan ook nog voor 100 Euro 3 maanden garantie krijgen, wat we deden. De verkoper woonde dicht bij Caen, anderhalf uur rijden hier vandaan.

Omdat we vandaag toch naar Caen moesten voor een jaarlijkse check up in het kankerziekenhuis, namen we de gelegenheid te baat om naar de auto te gaan kijken. 

Eerste teleurstelling, het bleek geen particulier, ook geen garage, maar een soort loods op een bedrijven terrein. De eigenaar/verkoper was een donkerharige jongeman die ik naar zijn uiterlijk en accent te oordelen inschatte als zigeuner/gens du voyage of Roemeen of in het ergste geval Roemeense zigeuner en hij heette Georges. Het autootje was prachtig. Een Suzuki Wagon R, precies zoals mijn Paarsje, maar dan in het wit. Van 2003, dus niet de jongste, maar zij droeg haar jaren met verve. Geen spatje, geen deukje, bekleding als nieuw. Zij was goed door de keuring gekomen, had nieuwe remschijven, kortom een plaatje.

Maar toen we er in gingen rijden kwamen de eerste twijfels. Hij reed nogal stroef en de motor ronkte als een koffiepot. Nou ja wat wil je 20 jaar oud, ik vond het wel vertrouwd klinken. Maar Marimon bezigt andere criteria en dacht dat het beestje op 3 cylinders liep. Ja, wierp ik nog tegen, maar die nieuwe leen-Citroën die we hadden maakte ook zo'n geluid. Ja, was zijn weerwoord, maar dat wàs een 3 cylinder. Ja hum juist, tegen zoveel logica kan ik niet op.

Wat ons echt aan het twijfelen bracht was de wijze van betaling. 

Wij zeiden dat we hem maandag zouden ophalen. Dat was goed, maar dan moesten we een bedrag achterlaten als borg dat we terug zouden komen. Dat is redelijk, ik stelde 100 euro voor. De rest van het bedrag stond op de tussenrekening bij Lebon Coin, die dan het bedrag zou overmaken. LBC daar had hij niets mee te maken, hij wilde handje contantje. Pinnen kon ook niet en zelfs een cheque niet.

Onderweg op zoek naar een pin automaat om de 100 euro borg te trekken kregen we zeer veel twijfels. Na een paar kilometer zijn we omgedraaid en hebben Georges verteld dat hij hem maar verkopen moest als er iemand voor kwam. Dat we maandag terug zouden komen als hij er nog was. Georges zag aan onze gezichten dat wij niet terug zouden komen en keek chagrijnig teleurgesteld. Hij bracht het nog net op om au revoir te brommen als afscheid.

Toch jammer.

De eerste dag van september.

 Het is vochtig, rond de put ligt een tapijt van bruine bladeren van de kersenboom. Ik maak er de vuilbakken schoon met water uit de put. 

Rond IJsland zijn de walvisvaarders weer tekeer gegaan. Het was een poosje verboden maar het mag weer. Het schijnt een bloederige toestand te zijn, de harpoen dringt 30 cm in het vlees en explodeert daar. Niet altijd is de walvis dan dood of bewusteloos. Dan moet het nog eens en nog eens.

Een veertje van het deksel van de compostbak is bij het schoonmaken ontsnapt, ik vind het terug en krijg het bijna op de goede plek. Marimon denkt nog een stapje verder en ziet hoe het echt moet. En er moet nog een veertje zijn, ik ga zoeken tussen de bruine bladeren. De kipjes komen mij helpen.

Ze vechten een beetje om de macht, de 2 oudsten. Ze weten nog niet zeker of ze een kip of een haan zijn, kennen hun plaats nog niet.

Overheidsgebouwen in Londen blijken gebouwd met brokkelcement. Scholen en theaters storten in als kaartenhuizen.

Ik ga met plastic, papier en flessen naar de tri in het dorp. Ik rijd het smalle slingerweggetje achter mijn buurman aan, die maar niet opschiet. Er wordt gefluisterd dat hij gaat verhuizen naar het dorp omdat hij zijn huisbaas haat. Maar hij haat het dorp ook en dan vooral zijn bewoners, dus dat zal niet lang goed gaan. Gedreven door nieuwsgier, ben van plan achter hem aan te rijden om te kijken naar de plek waar hij denkt zijn geluk te vinden. Maar naast me wiebelt een oma op de fiets met een net fietsen lerend kleinkind. Uit voorzorg rem ik, het kind valt van zijn fiets en de oma bijna. Kijkend hoe dit afloopt verlies ik buurman uit het oog. Jammer.

Female Board Index heeft vastgesteld dat het vrouwenaandeel in de bestuurskamer van de beursgenoteerde bedrijven nog geen 15 % bedraagt. 61 van dergelijke 88 bedrijven heeft geen enkele vrouw in de raad van bestuur.

Goed zo dames, ga zo door. Je gaat daar toch niet tussen de grijze pakken zitten melen terwijl je zo veel leuke dingen kan doen.

Toen heb ik het koffiezetapparaat schoongemaakt met een tandenstoker, en een haringsalade gemaakt voor het avondmaal.

s' Middags hadden wij een rendez-vous met een al maanden zoek zijnde Chinese. Half vier bij de kerk in D. Niemand mocht het weten. In de stromende regen de weg kwijt over modderpaadjes stonden we 5 voor half voor de kerk. Geen Ping Ping. Wel cryptische boodschappen, still 20 minutes, stuck in the rain. Daar kwam ze, op haar elektrische fiets. Maar ze was droog, bedenk ik mij nu achteraf.

We hebben twee uur lang via de vertaalmachine (ze spreekt geen woord Frans en een paar woorden onverstaanbaar Engels) haar chaotische verhaal aangehoord en geen enkele logica gevonden in haar handelingen, wensen, plannen, problemen. We hebben begrepen dat ze aan het scheiden is maar dat dit niet zo lukt, dat ze een advocaat nodig heeft, maar die niet kan betalen, dat ze een krot heeft gekocht zonder elektriek of  W.C.,(wel water). Dat ze 7 maanden in China had gezeten. Dat ze haar ex nooit meer wilde zien, dat ze haar geld niet van de bank kon halen, dat ze op het dorpsplein naar de W.C. gaat. Dat ze haar huisje wil laten verbouwen maar niemand tijd had. Dat de Mairie van de ene plaats haar naar de volgende plaats stuurt en dat ze nu verwezen was naar een ambtenaar in de stad L. die Chinees sprak. Die persoon ging ze rustig zitten bellen tijdens het gesprek en gaf vervolgens de telefoon aan ons door. Maar deze  bleek alleen Chinees te spreken dus dat schoot ook niet op.  

Na twee uur dus gaven we het op, zeiden we dat we nodig weer aan het werk moesten, wensten haar veel sterkte en verdwenen in de regen.

Dit was zo'n beetje mijn dag.

De herfst was al een beetje ingevallen, ik haalde een paar warme kleren uit de kast en kreeg een gezelligheidsgevoel. Maar nu lees ik dat het volgende week weer 32 graden wordt, een nieuw hittegolfje komt er aan. Nee hè?