Wanneer ging het mis met de boeren?

 

Een paar dagen geleden zijn we op bezoek gegaan bij een hoog bejaard echtpaar dat we soms zien op de club in het dorp. Ik had ze al een poosje beloofd om langs te komen, sinds ik haar op een keer in haar moestuin zag scharrelen. Ik wist toen waar ze woonden en dat bleek hier maar 1 km vandaan te zijn. Zaterdagmorgen stapte ik tussen de buien door op de fiets en liep bij ze binnen. D.w.z., ik stapte de stal/schuur in waar hij in een donker hoekje aan zijn oude trekker zat te sleutelen. Hij wist niet wie ik was, herkende me niet, maar nam me terstond mee naar zijn vrouw, die binnen aan het aanrecht de mâche stond uit te pluizen. Zij herkende mij wel. Ze liet alles uit haar handen vallen, ik moest gaan zitten en gezellig zijn. Hij schoof ook aan. Ik maakte het bezoek kort maar beloofde diezelfde middag terug te komen met mijn époux ( mijn Marimon, maar ze wisten nog niet dat hij zo heette).

's Middags waren we terug. Te vroeg voor apéro-tijd, maar we kregen warme chocola (zonder vellen) en een speculaasje. Zij had er haar zondagse nieuwe roze jasschort voor aangetrokken en hij een colbert over zijn trui. Ze zaten helemaal klaar om ons te ontvangen en vertelden honderd uit. Hij minder, want hij was doof en wilde geen hoorapparaat (ik heb ook al zo'n last van mijn ogen). 

Zij is halverwege de 80, hij 10 jaar ouder. Haar geheugen is nog uitstekend, en ze is totaal niet doof. Zij rijdt de auto, hij niet meer. Zijn ogen zijn slecht, hoewel hij een cataract behandeling heeft gehad. Haar ogen eigenlijk ook, ze moet aan een nieuwe bril, maar ja..Zij doet nog de hele moestuin, kookt, wast, veegt, verzorgt de lammetjes en de kipjes. Ze leven van de moestuin en een toute petite retraite. In de schuur liggen de stammetjes hoog opgestapeld. De keuken is heerlijk warm gestookt door de cuisinière à bois.

Het is er keurig netjes, ze hebben het helemaal voor elkaar. De lammetjes drentelen rond hun moeder in een ruime beschutte, maar van voren open stal. Ze heeft er 3 tegelijk gebaard, zonder tussenkomst van de véto en zonder complicaties, (dat scheelt weer centen). De lammetjes moeten wel wat worden bijgevoed, want 3 is te veel voor ma. Ze hebben vroeger een keuterboerderijtje gehad met 12 à 13 koeien maximaal, wat eenden en kippen voor de slacht, en waarschijnlijk een varken (dat heb ik niet gevraagd). Ik heb in het dorp gehoord dat hij her en der en overal hielp met oogsten en allerlei seizoenskarweitjes om wat bij te verdienen. Het zal geen vetpot geweest zijn, maar toch... ze leefden er van met 2 kinderen. 

Wat is er toch gebeurd met de boeren? Mega stallen, 200 koeien, alle denkbare landbouwmachines, een tractor van 200.000 euro, en nog moeten ze groeien anders komen ze er niet. En dan ook nog tot hun nek in de schuld. Waar en wanneer is het mis gegaan?

Ik las dat er veel boeren denken aan zelfmoord, dat er zijn die slapen met hun geweer onder het bed omdat ze geen uitweg meer zien.

De enige angst van het bejaarde koppel dat wij bezochten was dat het rijbewijs in Frankrijk niet automatisch meer voor heel het leven zal zijn, maar dat er na een bepaalde leeftijd een medische keuring gevraagd gaat worden. -En hoe moet dat dan met mijn ogen-?, vroeg ze benauwd. Een nieuwe bril lijkt mij de meest eenvoudige oplossing. 

En 's avonds stond er soep op het menu, zoals elke avond. De potten stonden al klaar voor de hele week. Een keer per week koken, geen rompslomp verder. Wat ze à midi eten weet ik niet. In ieder geval mâche, dat de hele winter door groeit. Met een stukje worst misschien? 

Oh wat zijn wij heden blij.

 

Vanmorgen kwam Léon niet terug van zijn nachtwandeling. Hij had tussen ons in op bed gelegen en was tegen het einde van de nacht vertrokken. Marimon heeft een paar uur, nog in het half donker, lopen zoeken op ons uitgestrekte terrein. Geen beginnen aan natuurlijk. Ik niet, ik vind dat hij recht heeft om te sterven waar en wanneer hij zelf verkiest. En wat als je hem vindt en hij is nog niet klaar met sterven? Sleep je hem dan naar binnen omdat hij persé in onze armen de laatste adem uit moet blazen? Maar om half 10 zag ik hem binnen wandelen, kurkdroog. Ik vroeg mij af of hij überhaupt buiten geweest was. De verdere dag heeft hij geslapen, tot nu toe. Met het vallen van de avond is hij weer verdwenen. Maar hij leeft nog steeds. Hij is zo taai als Navalny, alleen wordt hij niet gemarteld of vergiftigd. Hij mag rustig zijn laatste adem uitblazen, wanneer hij er klaar voor is.

Met ons, wezens op twee benen, gaat van goed naar beter tot best. De bacterie is uit mijn bloed, wat het geweest is weet ik niet. Geen verhoging meer, knie bijna normaal, alleen hurken en vooral weer overeindkomen vergt nog wat oefening. Marimon's rug is bijna op origineel niveau, alleen hoesten of niezen is nog wat pijnlijk.

Vandaag was ook een soort lentedag met een flauw zonnetje, geen akelige wind en 15 graden. Ben al twee dagen een uurtje per dag in de tuin bezig. Wat knapt een mens daarvan op! De geur van de aarde, al het jonge spul dat hun kopjes opsteekt. De kipjes die hun eerste eitjes beginnen te leggen en voor het eerst uit de ren mogen. Dol van vreugde zijn ze, net koeien die voor het eerst na een lange winter uit de stal mogen. Al mijn wensen zijn uitgekomen. Dank u wel lieveherejezusdieindehemelenzijt, of wie dan ook de regie voert over de dingen in het dagelijks leven.....

Wat een ellende!

 

Onze Franglais groep, het lichtpuntje van de week. Voor de rest allemaal ellende. Afgelopen donderdag naar de orthopédiste. Ik zie dat uw knie goed gaat ( hij kijkt er naar met mijn legging aan, heeft hem niet gezien, noch gevoeld). In de punctie die we van het knievocht genomen hebben waren geen bacterieën aanwezig. Maar ik heb nog steeds verhoging! De oorzaak daarvan moet elders gezocht worden, uw knie is goed en verder is het niet mijn terrein. Fin de consultation. Einde consult. Ik wil sluiten. Gaat u maar.

Wat een hork, wat een onsympathieke kwal. Dus nu moet ik weer terug naar de urgence, daar weer de hele dag zitten met een naald in mijn arm. En wie weet wanneer ze iets gaan vinden en wàt ze gaan vinden. Moet ik nog maanden als een halve zombie rondlopen? 

Ellende 2: Woensdag. Marimon haalt het in z'n hoofd om even naar Ikea in Caen te gaan in zijn eentje om een bankje voor de gîte te halen. Half 10 vertrek, 1 uur terug. Hij kookt, vertrekt naar zijn koor, doet daar gymnastiekoefeningen voor de ademhaling, komt thuis en zet het Ikea bankje in elkaar. Tussendoor sleept hij ook nog met een 2 persoonsmatras. 's Nachts wordt hij wakker met een enorme pijn in z'n rug, kan niet meer op of neer. Hoe zou dat nou komen?? Ik duw er mijn beroemde 10 % opium pijnstiller in en hij slaapt weer. Sindsdien loopt hij krakend en zuchtend door het huis. Even zitten, met veel pijn opstaan, stukje schuifelen, weer gaan zitten. Tot gister moest ik hem aan-en uitkleden en zijn veters strikken. Vandaag alleen nog de veters, dus we gaan vooruit.

Ellende 3 is onze eens zo sterke kater Léon, die met de dag achteruit gaat, vrijwel niet meer eet, maar toch doorhobbelt. Wij vragen ons af wanneer we hem van het leven moeten verlossen, maar daar lijkt hij toch nog niet aan toe, want meerdere malen per dag en per nacht maakt hij zijn wandelingetje, kwam tot een paar dagen geleden nog iedere dag met een muis voor ons aan. Pijn lijkt hij niet te hebben. 's Nachts ligt hij gezellig bij ons op bed. Maar we weten dat het uur van afscheid nadert.

Ellende 4 is dat het voortdurend regent. Het sopt en het zuigt, het terrein is doorweekt. De arme nieuwe prachtige schone kipjes hebben sinds hun komst nog nauwelijks een droge dag gekend en zien er uit als vodjes.

En dan al die digitale ellende, zelfs een normale huisarts is er niet meer, alles via het scherm, al die knopjes, al die gesloten loketten. 

Mag ik even flink schelden op de huidige maatschappij en het ouder worden in het algemeen? Dank jullie wel lieve lezers, ik ben er van opgeknapt. Wordt vervolgd.

 

  

Portugal 1991.

Ziekte, zeer, geen huisarts, grijs weer, ik ben het beu. We gaan terug naar Portugal, naar de zon, toen we nog jong, mooi en krachtig waren. Toen we elkaar nog maar een jaartje kenden en er van alles te ontdekken viel. Op campings in de Algarve. De laatste zomer dat we rookten. Toen we nog hele dagen in de zon op het strand konden bakken zonder daar last van te hebben.

Vouwfietsjes mee, een paar klapstoelen en een tentje. Alles in de rode Renault, die onderweg wat klapjes opliep, want eerst was er aan het slot gemorreld en later kregen we een aanrijding met een dronken Portugees, wiens zoontje van 5 nog zo bijdehand was om zijn vaders langzaam van de heuvel afglijdende auto op de handrem te zetten.

Sardientjes roosteren op het strand. Heerlijk stuk stokbrood verslinden. Puur geluk, bijna te veel voor twee mensenkinderen.