Oh wat zijn wij heden blij.

 

Vanmorgen kwam Léon niet terug van zijn nachtwandeling. Hij had tussen ons in op bed gelegen en was tegen het einde van de nacht vertrokken. Marimon heeft een paar uur, nog in het half donker, lopen zoeken op ons uitgestrekte terrein. Geen beginnen aan natuurlijk. Ik niet, ik vind dat hij recht heeft om te sterven waar en wanneer hij zelf verkiest. En wat als je hem vindt en hij is nog niet klaar met sterven? Sleep je hem dan naar binnen omdat hij persé in onze armen de laatste adem uit moet blazen? Maar om half 10 zag ik hem binnen wandelen, kurkdroog. Ik vroeg mij af of hij überhaupt buiten geweest was. De verdere dag heeft hij geslapen, tot nu toe. Met het vallen van de avond is hij weer verdwenen. Maar hij leeft nog steeds. Hij is zo taai als Navalny, alleen wordt hij niet gemarteld of vergiftigd. Hij mag rustig zijn laatste adem uitblazen, wanneer hij er klaar voor is.

Met ons, wezens op twee benen, gaat van goed naar beter tot best. De bacterie is uit mijn bloed, wat het geweest is weet ik niet. Geen verhoging meer, knie bijna normaal, alleen hurken en vooral weer overeindkomen vergt nog wat oefening. Marimon's rug is bijna op origineel niveau, alleen hoesten of niezen is nog wat pijnlijk.

Vandaag was ook een soort lentedag met een flauw zonnetje, geen akelige wind en 15 graden. Ben al twee dagen een uurtje per dag in de tuin bezig. Wat knapt een mens daarvan op! De geur van de aarde, al het jonge spul dat hun kopjes opsteekt. De kipjes die hun eerste eitjes beginnen te leggen en voor het eerst uit de ren mogen. Dol van vreugde zijn ze, net koeien die voor het eerst na een lange winter uit de stal mogen. Al mijn wensen zijn uitgekomen. Dank u wel lieveherejezusdieindehemelenzijt, of wie dan ook de regie voert over de dingen in het dagelijks leven.....