Boter bij de vis.

De bakker bakt nog steeds, vooral de heerlijkste gebakjes. Ik ben dan ook een kilo aangekomen deze week. Verder waait en regent het maar door, Gilles is nog niet weg of Hermine staat voor de deur. De oude septictank kan het allemaal niet meer aan, de douche loopt over en de drollen drijven in de gang. We zijn al de hele dag bezig een boer met een tank te vinden die onze put leegzuigt. We hadden er een die het al jaren voor ons deed, die de laatste keer kwam met twee jongetjes waarvan de een glijdend op zijn buik half in het gat verdween, terwijl de ander op zijn benen ging zitten. Dat mag vast niet meer van de arbeidsinspectie. Ook mag de inhoud van de tank niet meer bij hem over het veld uitgespuugd worden. Dus nu moesten we een officiële, dus duurdere uitzuiger hebben. Die hebben we gevonden. In eerste instantie wel twee keer zo duur, maar zonder factuur en boter bij de vis komen we toch nog bijna op hetzelfde bedrag uit. Vive la France.

Facebook perikelen en een nieuwe bakker.

Dat was een hele week zonder FB. Heb ik het gemist? Was het moeilijk? Nee, helemaal niet, lekker rustig. Waarom ik (bijna) van FB af ben? Niet om haatpost te ontlopen, want dat kreeg ik nooit, al mijn FB vrienden zijn heel aardig. Waarom dan wel? Om de tijd die gaat zitten in posts die ik helemaal niet hoef te zien, maar waar ik toch naar kijk. Nu b.v. keek ik even. Van de 20 posts zijn er 5 van vrienden, de rest is: Comptoir de Cotonniers (waar ik wel eens een kleertje besteld heb), Personen die ik zou kunnen kennen (maar niet ken, vrienden van vrienden), Maileg (over muisjes met hun accessoires), History in color, Weet je nog? (nostalgie), Les Voyages Impressionistes (over schilders), Koek en Snoepie (nostalgie), Global Art and Culture, Animals in Art en als klap op de vuurpijl: Serendity, een hernieuwde poging om namaak Waldorfpopjes te verkopen. Ik heb een paar jaar geleden zo'n popje besteld. Op het plaatje was het een heel mooi goed gelijkend popje met een prachtig setje kleren. Wat ik kreeg was een soort vod met een nog voddiger jurkje. Het gevolg was een heleboel boze reacties van teleurgestelde bestellers. Toen was het popje een aantal jaren verdwenen en nu onder zeer vals voorwendsel (helaas heb ik mijn hand verwond waardoor ik geen met-de-hand-gemaakte-waldorfpopjes meer kan maken en geef ik 50% korting op de resterende voorraad). 

Al met al van de 20 berichten waren er 5 van vrienden en dan nog meestal dezelfde, want van de ongeveer 200 vrienden die ik heb, reageren er hooguit 10 regelmatig. Op mijn blog heb ik wel een 100 tal kijkers, dus ze zijn er wel, ergens. Ik denk dat al heel veel facebookers zijn afgehaakt of nog ergens af en toe meegluren zonder er zelf ooit iets op te zetten.

Afgelopen week heb ik niets beleefd dat waard is om op mijn blog te zetten. Wel een heleboel gezelligheid, meestal gepaard gaand met een 3 koningen koek, waardoor ik nu aan de dunne ben. De laatste was vrijdagavond, les Voeux du Maire, waar het hele dorp in de Salle des Fêtes de hand van de burgemeester kwam schudden en hij dan vertelt waar het geld dat er niet was naar toe is gegaan. Dit jaar zal er nog minder geld zijn, want door de cabinetscrises in de maand december is er nog geen begroting gemaakt voor het komende jaar en dus onzeker hoeveel geld naar de gemeenten gaat. Ook werd op de valreep bekend gemaakt dat we een nieuwe bakker in het dorp krijgen. Een Tunesische bakker!!! De hele familie kwam zich gelijk voorstellen, d.w.z. de manlijke helft, de vrouwen hadden voor zover aanwezig huisarrest. 

Vanmorgen zijn we natuurlijk bij het krieken van de dag, gedreven door nieuwsgier, naar de bakker getogen. Daar was het een en al vrolijk enthousiasme, heel anders dan bij de vorige bakkerin waar zij

chagrijnig als altijd, 'alweer brood', van achter kwam gesloft. Er stonden minstens 3 bakkers in witte jassen met plastic kapjes over hun haar achter de toonbank te springen. Het lekkerste gebak en meest exotische brood stond in de vitrine uitgestald.

We hebben gelijk maar 4 gebakjes gekocht. Ik hoop dat hij aan het einde van de morgen is uitverkocht...

Dag facebook, dag Marc, het ga jullie goed.

 

Aan het einde van een rustige, koude en mistige dag, waarop we gedwongen waren om niet naar het strand of bos te gaan, zelfs geen bezoekjes konden afsteken en niemand meer zullen ontvangen, maar waar daarentegen tijd ten over was om kranten te lezen, te niksen en te peinzen, kom ik langzamerhand tot de conclusie dat ik facebook de rug toe moet keren. Twitter of X heb ik nooit opgezeten en ook nooit gemist, maar facebook zal ik zeker missen, al was het maar om mijn wekelijks blogje de wereld in te sturen. Maar de kant die facebook nu uitgaat, zonder controle op fake news of grofheden, nog meer overgeleverd aan de commercie dan het al was, nee dat gaat mij te ver. Om mijn af-kicken niet al te pijnlijk te laten verlopen, spreek ik met mijzelf af dat ik een maal per de week, op zondag, mijn blog mag plaatsen en dan nog een half uur in de loop van de dag mag kijken en reageren. Dat lijkt mij meer dan voldoende. Tot straks!

Ontvoerd tijdens de Kerst

 

De kapster vroeg nog of ik voor de feestdagen zou afreizen naar 'Le Pays', waarmee het thuisland bedoeld wordt. Nee, dat zou ik niet. Te ver, te koud, te druk, te duur, te guur. Maar als je dan een spoedoproep krijgt van je zoontje, dat hij de hele familie heeft uitgenodigd en mama er bij wil hebben als grote verrassing, als klap op de vuurpijl, dan begint het toch te kriebelen. Na enig tegenstribbelen: ik heb geen vervoer, ik heb al zo lang niet meer alleen de grote oversteek gemaakt, ik heb gasten in de gîte, stond ineens mijn besluit vast. Ik kom er aan, hoe dan ook. 

Alleen rijden werd te risicovol bevonden, Marimon wilde niet te lang weg wegens bevriende gasten in de gîte, openbaar vervoer was geen optie, met bla bla car word je vermoord (volgens mijn zoon). 

Eindresultaat was dat ik geboeid met prop in de mond door Marimon onder de kerstboom werd weggerukt om mij halverwege ergens bij een Franse Mac Do af te leveren bij de auto van mijn zoon die vanuit Breda was gereden om mij over te nemen. Ik voelde mij een waarachtige moslima, van echtgenoot naar zoon, slechts de burqa ontbrak. Ik schaamde mij wel een beetje over zo veel afhankelijkheid en nam mij voor te gaan oefenen op lange trajecten.

Maar wat een verrassing. Niemand wist er van. Het gezicht van mijn dochter toen ze op de deur bonsde en na verloop van tijd mijn hoofd uit het raam zag bungelen. Mamaaaa!!!Hoe kom jij hier???

Zo heb je ooit maar 2 kinderen. 50 jaar later zit je met nog 2 kleinkinderen plus 4 allerliefste aanhang aan tafel. Het groeit terwijl je er niets aan hoeft te doen, net als geld op de bank.

Wat een fijne dagen. En wat is er allemaal niet mogelijk dat je niet voor mogelijk had gehouden. De terugreis in omgekeerde volgorde, maar nu zonder burqa, ging ook als een trein, iedereen precies op tijd bij het afgesproken punt en ook nog op tijd om zoals afgesproken met onze vriendengroep, oud op nieuw te vieren. Waar haalden wij de energie vandaan.. Wel zijn we sindsdien totaal afgeknoedeld, maar iedere dag een beetje minder toch. 

Een mooi einde van het jaar en begin van het nieuwe.

Goed en fijn 2025 pour tout le monde!!