De kapster vroeg nog of ik voor de feestdagen zou afreizen naar 'Le Pays', waarmee het thuisland bedoeld wordt. Nee, dat zou ik niet. Te ver, te koud, te druk, te duur, te guur. Maar als je dan een spoedoproep krijgt van je zoontje, dat hij de hele familie heeft uitgenodigd en mama er bij wil hebben als grote verrassing, als klap op de vuurpijl, dan begint het toch te kriebelen. Na enig tegenstribbelen: ik heb geen vervoer, ik heb al zo lang niet meer alleen de grote oversteek gemaakt, ik heb gasten in de gîte, stond ineens mijn besluit vast. Ik kom er aan, hoe dan ook.
Alleen rijden werd te risicovol bevonden, Marimon wilde niet te lang weg wegens bevriende gasten in de gîte, openbaar vervoer was geen optie, met bla bla car word je vermoord (volgens mijn zoon).
Eindresultaat was dat ik geboeid met prop in de mond door Marimon onder de kerstboom werd weggerukt om mij halverwege ergens bij een Franse Mac Do af te leveren bij de auto van mijn zoon die vanuit Breda was gereden om mij over te nemen. Ik voelde mij een waarachtige moslima, van echtgenoot naar zoon, slechts de burqa ontbrak. Ik schaamde mij wel een beetje over zo veel afhankelijkheid en nam mij voor te gaan oefenen op lange trajecten.
Maar wat een verrassing. Niemand wist er van. Het gezicht van mijn dochter toen ze op de deur bonsde en na verloop van tijd mijn hoofd uit het raam zag bungelen. Mamaaaa!!!Hoe kom jij hier???
Zo heb je ooit maar 2 kinderen. 50 jaar later zit je met nog 2 kleinkinderen plus 4 allerliefste aanhang aan tafel. Het groeit terwijl je er niets aan hoeft te doen, net als geld op de bank.
Een mooi einde van het jaar en begin van het nieuwe.
Goed en fijn 2025 pour tout le monde!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten