Het grote avontuur des levens.

Iedere week repeteert onze theaterclub voor de opvoering van een Pantomime, een begrip in de UK, in Europa een onbekend verschijnsel. Ik ben het een beetje zat, want het is al de derde keer dat we zoiets opvoeren en de ene verschilt niet veel van de ander. Ook heb ik maar een klein rolletje (we hebben bijna allemaal maar een paar regels tekst omdat we met te veel zijn) en dus zit ik de meeste tijd te niksen en te wachten tot ik aan de beurt ben. Toch vermaak ik me wel terwijl ik de nieuwe aanwas bestudeer. Een paar kinders van een jaar of 8 en een stel tieners rond de 16. Ze doen het leuk en voor hen is het heel spannend want de eerste keer dat ze meespelen. Een van hen heet Faren, een naam die ik maar niet kon onthouden tot ik het ezelsbruggetje Varen (de plant) bedacht. Waarom heten ze niet gewoon Jacqueline of Jean-Claude, dat onthoud ik tenminste. De naam Faren is Iers, vertelde ze mij en betekent avontuur. Niet dat ik veel avonturen beleef, voegde ze er wat triestig aan toe. Beleefde ik avonturen op mijn 16de?

Welnee. Ik ging naar die supersaaie ULO in Krommenie. Ik heb daar echt 0 avonturen beleefd. We gingen met vriendinnen op de fiets naar de bioscoop in een van de Zaandorpen en na afloop een frietje in de snackbar met jukebox. Ik vond zo'n film toch eigenlijk wel een klein avontuur, want je kwam er mee in een andere wereld en in de snackbar waren JONGENS! Niet dat die naar mij keken, want zij zochten het in iets oudere meiden, maar de sfeer kon ik toch al proeven. 

En we deden aan bankhangen. Keken een melige film op de vers aangeschafte T.V. Gewoon samen zijn.

Bij ekaar blijven slapen, met zijn drieën in een bed.

We spaarden voor een koffergrammofoon en kochten af en toe een 45-toerenplaatje van ons zakgeld. Plaatjes draaien was een geliefde bezigheid op zaterdag of zondagmiddag.

We gingen op de fiets naar de HEMA in Zaandam en kochten er hele kleine lippenstiftjes voor een dubbeltje per stuk. En dan maar smeren. Jezelf en elkaar opmaken, je haar tisten zodat er een toeter op je hoofd ontstond waarover weer een nylon hoofddoekje moest om het in evenwicht te houden op de fiets in de Noord-Hollandse bries. 

Ook maakte iedereen van mijn leeftijd toen muziek. We zaten op gitaarles bij Niek de Goede, groepsles allemaal tegelijk: 'Wij zijn twee eenzame cowboys, en zwerven langs bos en langs hei'. A...G 7...C...schreeuwde hij dan en wij met zeker 10 kinderen rammelden op onze gitaren en zongen uit volle borst mee. Wat een plezier. 

Mijn broer met zijn (vaak Indische) vrienden had een bandje à la Peter Koelewijn en wij meiden zongen tweestemmig 'Send me the pillow', terwijl we hete tranen hulden omdat het zo zielig was en wij op die leeftijd om niets huilden en ook om niets lachten. Liefst de slappe lach tijdens het schoolconcert.

Het grote avontuur was dansles!

Met mijn nieuwe terlenka rok en broer met zijn bakkersruitjespak.
Ik durfde niet goed en vroeg broer, die al een jaar dansles achter de rug had, of ik wel ten dans gevraagd zou worden en niet als een muurbloempje langs de kant zou blijven zitten. 

'Dat zal wel meevallen, hoor', zei broer. 'Er zijn er nog wel lelijker dan jij'. Neem een broer, goed voor je zelfvertrouwen!

En op de fiets naar het strand, want dat was maar een km of 10.

Je zou zeggen dat ik mij niet verveeld heb met een jaar of 16. Toch wel, want ik had het gevoel dat ik in de wachtkamer zat en dat het Grote Avontuur nog moest beginnen...En dat was ook zo.

1990. Toen en nu.

 

1990. Rond deze tijd, maar dan 35 jaar geleden. Marimon en ik kenden elkaar nog maar een paar maanden, we woonden nog ieder op ons eigen adres. De foto is genomen (door wie?) op de Lange Kerkstraat. Mijn dinnetje Tijn die nu bijna 85 is, maar goed gezond na al die flessen, was op bezoek. Dus het kan zijn dat Arie de foto heeft genomen. We rookten er nog stevig op los, ik met een denicotea filter in mijn sigarettenpijpje. Dat hielp, dacht ik, om van het roken af te komen en de allerslechtste stoffen uit de tabak te weren en als bijvangst stond het wel chique. Ook waren we niet vies van alcoholica aan het aantal flessen en glazen te zien. Gezellige tijd zo te zien, maar verlang ik daar naar terug?

Nee, ik verlang nooit ergens naar terug. Het is zelfs zo dat ik mij nauwelijks kan voorstellen dat ik dat was, daar en toen. Wel heb ik nostalgie naar enkele details, maar dan alleen de leuke kant er van. Zoals je baby in je armen voelen, maar niet het nachtelijk gekrijs. Of het verliefde van een nieuwe liefde, maar niet de toestanden die daar vaak (soms) uit voortvloeien. 

Het komt waarschijnlijk doordat ik het nu ook naar mijn zin heb. Minder avontuur, minder verwachtingen, minder spannend, maar toch niet saai en over het algemeen genomen makkelijker.

Als ik ooit in een verzorgingshuis zou moeten verblijven, denk ik wel, weet ik wel zeker dat ik heel erg ga verlangen naar nu. Of op een flat, zonder tuin of balkon in een drukke straat met uitlaatgassen, getetter en getoeter. Ooooh wat zal ik dan verlangen naar mijn kapelletje! Maar hier en nu heb ik het heel erg naar mijn zin. Dat het nog lang moge duren.

We gaan gewoon door, Trump of geen Trump.

 

Maandag. Bewolkt, 10 graden, beetje regen. Ik zoef naar het toilet, oef net op tijd, en check m'n mobieltje op Trumparia. Wat heeft hij nu weer voor raars besloten terwijl ik sliep? Het valt nog mee, alleen maar ik weet niet hoeveel ambtenaren ontslagen bij het ministerie van volksgezondheid. Het onderzoek naar vaccins tegen covid e.d. wordt stilgelegd. Kost te veel. Dat is die Robert Kennedy jr. die dat verzonnen heeft, die van die complottheorieën. Maar misschien laat hij Zelensky nog even profiteren van Musks sateliet systeem. Thank you Donald. 

Ik krijg buikpijn van die man, maar hier bij onze Chapelle, gaan we gewoon door alsof de rest van de wereld niet bestaat.

We bouwen een schuurtje en spitten de moestuin. Ik fiets een stukje en ga naar de toneelrepetitie. Ik naai een bloesje en lees de Roemeense krant. Wij hebben een luizenleven. De anderen zijn ver weg en bereiken ons alleen via de media en die kan je uitzetten.

Maar daar ben ik te nieuwsgierig voor. Dus heb ik buikpijn.

Weg schuurtjes.

Moestuin uitbreiding, nuttig en nodig.

 Kijk, dat oranje poppetje ben ik, bezig de moestuin te vergroten. Dat betekent dat het goed met mij gaat, (maar niet met de wereld). Vorig jaar om deze tijd deed ik helemaal niets meer in de tuin wegens regen en dikke knie. Ik kon niet meer knielen, nauwelijks op mijn been staan, dacht er over de moestuin maar helemaal op te geven. 

Nu, een jaar later is alles opgelost, knikker uit mijn been verwijderd, nergens meer last van. Ik kan weer spitten!!

De paaltjes geven de uitbreiding aan. Als ze na een paar regenbuitjes stevig staan gaat het gaas er tegenaan ter bescherming tegen het kippentuig. De winterprei is niet erg gegroeid deze winter. Dan wordt het maar lenteprei. Of zomerprei, ik heb de tijd.

Zo, ik ga de tuin weer in, wat compost op de vakken gooien. Het is wel zondag, maar daar hebben wij boeren niets mee te maken. Volgende week de uitjes en de knoflook er in. 

We zullen de moestuin nog nodig hebben in deze onzekere tijden met de hete adem van trio Trump-Poetin-Musk in onze nek.

O tempera, o mores!