Eindelijk herfst.

 

Zulk weer was het de afgelopen weken, vandaag regen en wind en we beseffen dat het eindelijk herfst is met alle bijbehorende verschijnselen zoals bijvoorbeeld je bed niet uit kunnen komen. De grote verwarming aan en nog lopen rillen.. Maar dat kan ook komen door ons cafébezoek van vanmorgen. Le café municipale, het door de gemeente gerunde zondagochtendcafé, was weer open en wat een gezelligheid weer. En verder appelmoes, stapels en stapels bakjes appelmoes gaan de vriezer in. Hooien en inschuren. Het is nu al donker zie ik, snel de kipjes naar binnen en de boel op slot. Een broodje met zelf gemaakte filet américain en de avond kan beginnen. Wat een heerlijk luie dag...Tot morgen.

Baby in de vondelingenschuif.

In Antwerpen is er al sinds 25 jaar een vondelingenschuif. Gister werd de 21ste baby in de schuif gevonden. Een heel mooi systeem, want het kindje kan daar geheel anoniem ingelegd worden, zodat de moeder in nood niet haar toevlucht gaat nemen tot de bosjes in het park of erger, de kliko. Zodra iets in de schuif gelegd wordt gaat er binnen een belletje klingelen. Binnen het kwartier komt er iemand van de stichting Moeders voor Moeders die zich over het kindje ontfermt. Ook ligt er een envelop met een kaartje die de moeder kan invullen met haar gegevens voor als ze spijt krijgt. Een kwart van de moeders komt haar kindje binnen 48 uur terug ophalen.

Maar die moeders, die hun kindje daar afgeven, wat moeten die doorstaan hebben. Er is altijd een stress situatie aan voorafgegaan. Niemand zegt: 'Nou, ik heb er al 3, deze nieuwe heb ik echt geen zin in, die is voor de Schuif'. Ik stel me voor dat het dakloze moeders zijn, of verslaafden in precaire behuizingen of jonge nog thuis wonende meisjes die het voor hun ouders verborgen gehouden hebben. Ik kan me niet voorstellen dat de omgeving niet merkt dat iemand zwanger is, maar toch gebeurt het.

Het komt, ik ben helemaal nat, het komt. Het mag nog niet komen, ik heb het ze nog niet verteld, ik vertel het ze niet, ik schaam mij zo. Niet dat ik zwanger ben, maar omdat hij mij niet wilde. Omdat hij zei dat ik zijn meisje niet was, dat ik maar een reserve was, dat ik dat ook wel wist, dat ik bescherming had moeten nemen, zoals zijn eigen meisje, dat het mijn eigen schuld was. Ik ben misselijk, nee ik ben niet misselijk, het komt, ik moet de matras beschermen, een plastic zak. Het doet bijna geen pijn, het glijdt er zo uit, het is te vroeg, ik heb het ze nog niet verteld. Het zal gaan schreeuwen. Muziek opzetten. Heavy metal, daar hebben ze een hekel aan. Flink hard, dan gaan ze de deur uit. Ik pak het in een krant, nee in een laken, het mag geen kou vatten, in mijn rugtas. Mensen mogen het niet horen schreeuwen onderweg. Ik ga lopen, het is niet ver naar de Schuif. Misschien toch te ver. Ik neem de tram. Nee ik bloed. Ik moet hier weg. Het zal gaan krijsen. 

Ik prop pakken maandverband tussen mijn benen en ook in de rugtas om het zachter te maken en het geluid te dempen, maar het mag niet stikken. Ik loop en ik loop en ik ben moe en ik loop en ik val flauw, nee ik val niet flauw. Het geeft geen kik, zou het nog wel leven? Daar is de Schuif, ik heb hem al bestudeerd bij daglicht, het is makkelijk, het leeft nog denk ik, er zit bloed aan het laken. Ik vul geen kaartje in, ze mogen mij nooit vinden, ik hol terug naar huis. Ik ga zitten op een bank in het park. Ik ben bijna thuis, ik kan niet meer. Zij mogen mij niet zien thuiskomen. Het is nog niet laat. Ze zijn vast nog niet naar bed. De T.V. flikkert.

Het is gedaan. Ik zal vannacht opstaan en een briefje op tafel leggen, dat ik niet naar school kan omdat ik heel erg ongesteld ben en wil slapen. Slapen, ik wil een jaar slapen, nooit meer wakker worden. Ik ben zo moe..

Nog lang geen 100.

 

Gistermiddag hadden we het jaarlijkse gratis 70+ etentje. Nou ja, etentje, haal dat 'tje' er maar af want de schranspartij duurde van half 1 tot half 6 en misschien nog langer, maar toen zijn we, helemaal doorgezeten, naar huis gegaan.

Wij doen hier al zolang we hier wonen (10 jaar) aan mee en begonnen eens dus monter aan het begin van de tafelrij, vlakbij de ingang. Nu zijn we bijna aan het eind, nog even en we zitten aan de dwars staande tafel met de oudsten der oudsten. Les 'doyens'.

Het was gezellig, zoals altijd, maar toch hebben we er een soort verdrietig gevoel aan over gehouden. Aan deze tafel, de laatste voor de dwarstafel, zaten onze leeftijdgenoten aan, Marimon's leeftijdgenoten dan, ik ben natuurlijk STUKKEN jonger en hoor daar helemaal nog niet, maar goed, onze leeftijdgenoten zeg maar, die net als wij, ieder jaar zichtbaar iets van zichzelf verloren. Tegenover ons D., wiens vrouw ineens dementerend, lief voor zich uit zit te glimlachen, niet meer praat maar af en toe naar het raam wijst. Het regent, ja het regent. Ze heeft honger, maar weet niet meer hoe ze het voedsel naar binnen krijgt. Probeert met haar mes. Ik duw een vork in haar handen. Naast me een man die met zijn hoofd zit te wiebelen, of eigenlijk met zijn hele bovenlijf, af en toe probeert hij wat te zeggen, ik knik instemmend of zeg, nou en of, tjeetje of aitje, al naar gelang de situatie. Naast D. zit R., dat zijn nog schoolvrienden, ze hebben reuze lol samen. D. kijkt naar zijn demente vrouw niet meer om, de vrouw van R. is afwezig. Zou ze dood zijn? Ik durf het niet te vragen. Vroeger zaten we nog samen op de gym. Naast Marimon zit een grote dikke man die wij niet kennen. Hij zegt niks, maar bij het afscheid bedankt hij Marimon uitvoerig voor zijn gezelschap. De burgemeester zit bij de oudsten aan de dwarstafel op nog geen 2 meter afstand. Oei, dat komt wel heel dichtbij! Aan deze tafel zitten de 90ers, les nonagénaires. En ook onze twee 100 jarigen, als het goed is. Maar het is niet goed blijkbaar, want ze zijn er niet. Je moet ook wel uit stevig hout gesneden zijn als je het uithoudt om 5 uur lang op een houten keukenstoel te zitten almaar drank en voedsel naar binnen proppend. Ik laat de helft staan, maar zij niet. Ze vegen zelfs de laatste restjes nog van hun bord met een stukje brood. Waar laten ze het... Er wordt ook bijna niet meer gezongen. De ouderen zijn hun stem kwijt of de tekst kwijt of hebben gewoon geen zin meer omdat ze het al honderd keer gezongen hebben en de jongeren zingen niet meer of kennen de oude liedjes niet. 

Tegen zessen gaan we naar huis en nemen onze buurvrouw van 88 mee. Onderweg vertelt zij me dat ze Parkinson heeft. We leveren haar af in haar stille, donkere keuken. Of we nog iets willen drinken of eten. Neee, geen slok, geen hap, we willen naar huis. 

Voor het naar bed gaan nemen we nog een hardgekookt ei met mayo. We slapen een onrustige slaap met plaatjes van ouden en zieken, wandelstokken en rollators. Opwekkend zo'n bejaarden etentje.

Maar wat voelen wij ons jong!!!