Gistermiddag hadden we het jaarlijkse gratis 70+ etentje. Nou ja, etentje, haal dat 'tje' er maar af want de schranspartij duurde van half 1 tot half 6 en misschien nog langer, maar toen zijn we, helemaal doorgezeten, naar huis gegaan.
Wij doen hier al zolang we hier wonen (10 jaar) aan mee en begonnen eens dus monter aan het begin van de tafelrij, vlakbij de ingang. Nu zijn we bijna aan het eind, nog even en we zitten aan de dwars staande tafel met de oudsten der oudsten. Les 'doyens'.
Het was gezellig, zoals altijd, maar toch hebben we er een soort verdrietig gevoel aan over gehouden. Aan deze tafel, de laatste voor de dwarstafel, zaten onze leeftijdgenoten aan, Marimon's leeftijdgenoten dan, ik ben natuurlijk STUKKEN jonger en hoor daar helemaal nog niet, maar goed, onze leeftijdgenoten zeg maar, die net als wij, ieder jaar zichtbaar iets van zichzelf verloren. Tegenover ons D., wiens vrouw ineens dementerend, lief voor zich uit zit te glimlachen, niet meer praat maar af en toe naar het raam wijst. Het regent, ja het regent. Ze heeft honger, maar weet niet meer hoe ze het voedsel naar binnen krijgt. Probeert met haar mes. Ik duw een vork in haar handen. Naast me een man die met zijn hoofd zit te wiebelen, of eigenlijk met zijn hele bovenlijf, af en toe probeert hij wat te zeggen, ik knik instemmend of zeg, nou en of, tjeetje of aitje, al naar gelang de situatie. Naast D. zit R., dat zijn nog schoolvrienden, ze hebben reuze lol samen. D. kijkt naar zijn demente vrouw niet meer om, de vrouw van R. is afwezig. Zou ze dood zijn? Ik durf het niet te vragen. Vroeger zaten we nog samen op de gym. Naast Marimon zit een grote dikke man die wij niet kennen. Hij zegt niks, maar bij het afscheid bedankt hij Marimon uitvoerig voor zijn gezelschap. De burgemeester zit bij de oudsten aan de dwarstafel op nog geen 2 meter afstand. Oei, dat komt wel heel dichtbij! Aan deze tafel zitten de 90ers, les nonagénaires. En ook onze twee 100 jarigen, als het goed is. Maar het is niet goed blijkbaar, want ze zijn er niet. Je moet ook wel uit stevig hout gesneden zijn als je het uithoudt om 5 uur lang op een houten keukenstoel te zitten almaar drank en voedsel naar binnen proppend. Ik laat de helft staan, maar zij niet. Ze vegen zelfs de laatste restjes nog van hun bord met een stukje brood. Waar laten ze het... Er wordt ook bijna niet meer gezongen. De ouderen zijn hun stem kwijt of de tekst kwijt of hebben gewoon geen zin meer omdat ze het al honderd keer gezongen hebben en de jongeren zingen niet meer of kennen de oude liedjes niet.
Tegen zessen gaan we naar huis en nemen onze buurvrouw van 88 mee. Onderweg vertelt zij me dat ze Parkinson heeft. We leveren haar af in haar stille, donkere keuken. Of we nog iets willen drinken of eten. Neee, geen slok, geen hap, we willen naar huis.
Voor het naar bed gaan nemen we nog een hardgekookt ei met mayo. We slapen een onrustige slaap met plaatjes van ouden en zieken, wandelstokken en rollators. Opwekkend zo'n bejaarden etentje.
Maar wat voelen wij ons jong!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten