Met huurders heb je altijd wat.

 

Het seizoen mag dan afgelopen zijn, soms krijgen we toch nog een aanvraag, meestal van werkers of stagiaires die voor de werkweek huren. Maar nu had een koppel geboekt op een site waarop doorgaans vakantiegangers boeken. Wij vroegen ons af wat ze hier zouden komen doen, eind november in de regen. Was het een liefdesnestje? Een kennismakingsweekje met een nieuwe (of/en klandestiene) relatie? We hebben al van alles gehad, kijken nergens meer van op. Ze hadden ook geen enkele informatie verschaft dus we waren reuze benieuwd. Het werd al donker en nog geen spoor. 

Rond 7 uur kwam er een benauwd, slecht verstaanbaar telefoontje. Ze waren verdwaald ergens tussen de donkere weiden, zagen wel een bordje met de naam van een gehucht. Dat is hiernaast, blijf waar je bent, ik kom jullie halen. Op het pad voor de gîte sprong zij energiek de auto uit. Hij rolde haar moeizaam achterna. Bleek dat ze uit de Dordogne kwamen en een rit van 600 km achter de rug hadden. Ze kwamen gewoon vakantie vieren. Maar dat viel tegen. Het eerste wat ze deden, na 7 uur in de auto te hebben gezeten, was de T.V. uitproberen, want hij kon geen dag zonder. Wat natuurlijk niet lukte, want het is een Google T.V. wat inhoudt dat je er naar kunt kijken via je Google account, waar hij nog nooit van gehoord had. Zij ook niet, maar aangezien zij wist dat hij niet te harden was zonder T.V. stortte zij zich panisch op de knoppen van het apparaat in de hoop het tot leven te wekken alvorens hij een zenuwinzinking zou krijgen. Hij was helemaal over de rooie en dreigde stante pede rechtsomkeer te maken. Na wat sussende praat van mijn kant en de belofte dat ze hun geld terug zouden krijgen, gingen ze dan toch maar uitladen en verschoven het vertrek tot de volgende dag. Eerst maar wat eten zei likkepot. Na de soep toog Marimon ook naar de overkant om een poging te wagen. Zonder resultaat. Even later stond ze weer op de stoep. Het kacheltje stonk, of we geen elektrische radiator hadden. Dat hadden we, maar we waren niet zeker of het stroomnet in de gîte het zou houden, met pas aangezette boiler en al. Dat bleek mee te vallen. En toen ging iedereen toch maar naar bed. Al maar oplossingen bedenkend sliepen wij slecht.

De volgende dag. Lang geen teken van leven aan de overkant. Rond koffietijd werd er aangebeld. O jee daar zijn ze weer....

Een stralende vrouw aan de deur. Ze hadden heerlijk geslapen onder de twee dekbedden. Niet koud gehad. Ze had het voor elkaar gekregen met de T.V. Wel niet alle netten, maar hij had toch wat om naar te staren. Nee, ze gingen niet weg. Of we alleen een broodrooster hadden, want dat was beloofd op de web-site. Ik heb haar ons eigen rooster gegeven. 

Regen over. Stralend weer. Iedereen blij. 

Het zal ons benieuwen hoe de komende week gaat verlopen.

Met huurders heb je altijd wat...

We gaan naar Spanje.

We gaan naar Spanje, wie gaat er mee? We nemen broodjes en koffie mee..

En dan is het ineens echt herfst. Niet alleen met kale bomen, maar mistig, somber, nattig, koude wind.. En dus beginnen we weer te dromen van warme landen en leuke stadjes met lekkere tapas bars.. Vergeten zijn we hoe prachtig ons paradijsje nog maar enkele weken geleden was. Een dagje 11 graden i.p.v. 18 en de blues slaat toe. Bij mij althans, Marimon zit zoet in de salon piano te spelen. Hij doet er tenminste wat tegen, zoals de verwarming door het hele huis aanzetten, lampjes aan, muziekje..

Maar zijn fantasie is toch ook op hol geslagen sinds ik gister uitriep dat ik naar Spanje ging verhuizen. Zo brengt hij een groot deel van de dag door met landkaarten bestuderen, Nederlanders in Spanje sites, foto's van onze vroegere bezoeken aan de Noordkust bekijken en al dat soort dingen. Want als, dan de Noordkust. Bilbao, Santanter..Niet zo warm, maar toch lekker. Niet zo droog, maar wel héééél nat. Dicht bij een vliegveld dit keer, daar hebben we niet genoeg op gelet toen we La Normandie uitkozen om te wonen. In een stadje, zeker niet meer op de buiten. Een balkon slechts, zeker geen tuin. Vliegen mag dan niet kosher zijn in deze tijden van vervuiling, maar verre autoritten worden ook bezwaarlijker (met dat verkeer van tegenwoordig). In een plaatsje met bakker en tapasbar om de hoek. Geen benzineverbruik voor ieder wissewasje. Zonde van die mooie tuin, maar hoe lang kunnen we dat nog bijhouden, zo'n park?

Ik geloof dat het tijd wordt voor iets nieuws.

Niet morgen, niet volgende maand, maar toch kan wat voorbereidend werk geen kwaad. Het houdt een mens van de straat en geeft hoop voor de toekomst. Olé.

Ik zou haast zeggen dat we niet mogen mopperen wat najaarsbloemenpracht betreft.

De olifant jurk.

 

Hier poseren mijn moeder en ik in de tuin op de Genieweg, waar ik opgegroeid ben. Het was ongeveer 1964. Moeder droeg haar olifanten streepjurk, die ze uit een goedkoop lapje had gemaakt en zo noemde omdat de jurk haar door het zak-model veel dikker maakte. Om het grijs wat op te fleuren droeg ze er een rode kralenketting bij, en als de gelegenheid zich daartoe leende, rode oorbellen die zij op haar lellen knipte. Ik droeg een blauw, eigenhandig op moeders handaangedreven Singer in elkaar gefröbeld bloesje. Mijn eerste niet helemaal geslaagd werkstuk.

Ik herinner mij die olifant jurk zo goed omdat zij hem droeg toen wij, mijn broer en ik, op onze vrije middag met haar op de fiets naar Wijk aan Zee gingen, om wat te spelen op het strand. 

We waren aan het voetballen op het harde zand voor de branding toen zij een flinke schop tegen de bal dacht te geven en miste natuurlijk, want zij miste altijd en met een doffe klap met haar bibs in een natte kuil terecht kwam, waarin zij met olifantjurk, ketting en oorbellen en al werd vastgezogen. 

Broer en ik trekken. Ieder aan een arm, waarbij we haar na iedere veroverde 20 cm. gierend van de lach weer lieten terugplonzen. Moeder ook de slappe lach natuurlijk, wat de reddingsaktie er niet simpeler op maakte. 

Wat deden wij in onze tienerjaren? Nou dat dus, net zoals de tieners van nu. Onbedaarlijke slappe lach. Maar onze moeder was toch al over de 50 toen. Maar die bleef een tiener... Gelukkig wel!