l'Etat des choses au jardin ---- De stand van zaken in de tuin

Tussen de buitjes door wat spitwerk in moestuin 1. Vorig jaar heb ik (Marimon), dat nog met de motobineuse van de buurvrouw kunnen doen, maar die is helaas overleden, dus kan ik het haar niet meer vragen. Maar het had toch niet gekund, want ik spit om de goudsbloemen en margrieten heen, want die laat ik mooi staan.

Na het spitwerk, dat je niet te lang moet doen anders krijg je pijn in de rug, zijn de aardbeitjes aan de beurt. Beetje schoonmaken tussen de planten en dooie bladeren eruit knippen, anders wordt het zo'n rottende plakzooi en daar houden aardbeitjes niet van en trouwens ook de zwart geel gevlekte reuzensalamander (salamandre tachetée), niet, die 's  zomers zijn domicilie heeft aldaar en die we gisteravond bij het zwakke schijnsel van de buitenlamp, voorzichtig zoekend, over het achterplaatsje zagen lopen.

En kijk, moeder's trots: de fèves in bloei.

Bij een conrôlerondgang over het terrein zag ik dat de door mij gebouwde pergola gedeeltelijk is ingestort. Slechte constructie; Foei! Ik ben dan ook meer tuinder dan bouwer, dat blijkt. Maar, ik sta mezelf een herkansing toe, ik ga de touwtjes vervangen door iets degelijkers zoals ijzerdraad.

Goed nieuws is, dat de rhus typhina van Frank en Mieke, aan het uitbotten is. Dus niet alleen heeft hij de reis uit Ribérac overleefd, maar ook de winter! 2 stuks nog wel. Een ervan zal ik overzetten naar elders. Of allebei, anders staan ze weer pal voor het vakantiehuisje en we mogen onze huurders niet hun uitzicht blokkeren. Vue imprenable sur la Gironde was hun beloofd.

En als uitsmijter, de verrassing van het bos: een kort geleden geplante rhodo, van de supermarkt!, kostte niks, blijkt plotsklaps in volle bloei te staan. Prachtige, heel bijzondere bloemen, maar veel te vroeg natuurlijk.

Als die mij maar geen loer draait en na de bloei volkomen instort en verwordt tot een bruin hoopje.

We zullen zien. Wordt vervold.

E la casa sta crescendo. En het huis groeit.

Ze zijn een huis voor onze snufferd aan het bouwen. Het zat al een paar jaar in de planning, maar lange tijd gebeurde er niets en we hoopten stiekem dat het plan afgeblazen zou worden. Wegens geldgebrek, intrekken van bouwvergunning wegens het opgeven van valse gegevens of verandering van bestemmingsplan..Maar ineens stonden ze er, de mannetjes met helmen of petjes en een kraan en een bouwkeet. Nu ze eenmaal begonnen zijn , hebben ze er de sokken in gezet en het bouwwerk vordert dan ook angstwekkend snel. Wij beloeren elkaar met enige achterdocht. Wij hen om te zien hoe hoog ze
gaan, zij omdat wij hen steeds staan te fotograferen.

Maar après coup valt het mee. Het ziet er naar uit dat ze aan de kap toe zijn en die wordt niet hoog, als je het huis van de buurman- de opdrachtgever-bekijkt en ook ons huis trouwens, zo is de bouw hier. We kijken dus nog een stukje de wijngaard in en we kunnen er ook om heen kijken. En we krijgen buren: de dochter van de buurman en haar allersnoezigste dochterje van 3. Dat is gunstig voor onze toekomst, want de dochter is bejaardenverzorgster en het kind kan straks boodschapjes voor tante gaan doen. Jong bloed hebben we nodig hier in dit verstofte wijngebied met gedegenereerde oud-druivenplukkers    en proevers!




















                                

Nuttige regendag / Journée de pluie mise à profit

Vandaag regende het gelukkig, en daardoor had ik een goed excuus om niet in de tuin te werken, nog  enig andere buitenactiviteit te ontplooien, zodat er tijd was om de winter voor de zomergardarobe te ruilen. Meestal gaat dat met veel gepas en gedub gepaard, maar dit keer was ik bondiger en heb een zak vol over de datum weggegooid. Nadat ik de zomerkleren op de vrijgekomen plaatsen had gelegd, was de conclusie: Ik heb niks om aan te trekken. Komende week dus een ritje naar Bordeaux.



De middag heb ik gebruikt om het rokje af te maken waar ik al een maand mee bezig ben maar die niet helemaal paste rond mijn wespetaille en waar ik wegens het plotseling uitbreken van de lente niet meer aan toekwam. Zo zie je maar: regen is heel nuttig, ook omdat het me veel werk uit handen neemt, want ik hoef nu niet zelf te wateren. Zo'n grote douche die de hele tuin in een keer begiet, is mijn ultieme wens.



                                                                                   L'après-midi j'ai profité de la pluie pour finir la jupe
                                                                                   laquelle j'ai commencé à faire il y a un mois, mais qui
ne s'ajustait pas bien autour de ma taille de guêpe et que je n'ai pas eu le temps de finir pour cause du printemps qui s'est déclaré soudainement. Voilà donc comment la pluie peut être utile, en plus puisque ça m'évite d'arroser. Une si grande douche qui m'arrose tout le jardin dans une seule fois, est mon ultime désir.

Une promenade en vélo

Aujourd'hui Marimon et moi, nous avons fait une promenade en vélo de Port Maubert à Mortagne.
Evviva le printemps et vive le porte-vélos qui nous permet de nous promener ailleurs.

Vandaag hebben Marimon en ik, een fietstocht gemaakt van Port Maubert naar Mortagne.
Leve de lente en lang leve het fietsenrek die het ons mogelijk maakt om verder van huis te gaan fietsen.

De duobus malis, minus est semper eligendum.

Het stookseizoen is nagenoeg afgelopen, nog af en toe maken we de kachel aan, 's morgens tegen de ochtendkoelte en 's avonds voor de gezelligheid, maar wel met het raam open. Afgelopen winter hebben we voor de derde en laatste keer het  hout van buurman Tourtelot gestookt, volgende winter gaan we ons eigen bos opstoken. De houtmijt is weg, maar wat je bij de slager "het snijsel"noemt, in dit geval het "haksel", lag er nog en ik vond dat dit, in het kader van de grote opruiming van de parkeerplaats voor de garage, die het stiefkindje van het erf is en alle rotzooi zoals overgebleven bouwmaterialen (van Marimon) en lege plastic plantenpotten (van mij) worden gedumpt in afwachting van iemand die het niet meer aan kan zien (meestal, eigenlijk altijd, ik dus), maar eens moest worden opgeruimd. Is gebeurd. Maar wat nu. Moet ik: de grote stukken er uit zoeken die de moeite van het naar boven sjouwen waard zijn? Ja, dat in ieder geval, want anders moet ik ze naar beneden sjouwen naar de brandstapel, is hetzelfde werk. Maar het kleinere spul, proberen of ik het kan vermalen in de hakselaar, voor op de compost? Maar dat is veel werk, is het sop de kool wel waard? En de berg zaagsel dan? Lust de compostbak dat wel? Of alles in ene keer op de kruiwagen laden en op de brandstapel kiepen? Dat is niet goed voor het milieu. Is kachel stoken wel goed voor het milieu dan? Dat denk ik niet. Bomen zijn wel renouvelable, hernieuwbaar, maar die rook gaat wel naar onze schone hemel. We hebben ook elektrische verwarming, in geval van nood, maar onze elektriciteit wordt rechtstreeks geleverd vanuit de prachtige witte kerncentrale, die ons staat toe te blinken aan de oever van de Gironde nog geen 15km. hier vandaan.  Maar dat is een valse vriend zoals we de laatste weken hebben ervaren en natuurlijk ook allang wisten. We weten het niet. De hakselheuvel moet nog maar even blijven liggen tot mijn geweten een oplossing bedenkt.

Alea jacta est.

Alea jacta est- de teerling is geworpen, sprak Julius Caesar toen hij de Rubicon overstak. 

Ik ben een blog begonnen, wie had dat ooit gedacht. Het is wel een oefenblog, want ik moet het nog leren. 

In dit blog zal ik verhalen over mijn leven op Pied Sec Plage: de tuin (6700m2, veel werk), het theater( om te bezoeken of om zelf te speler), mijn pogingen om het lijf fit te houden en soms daarbij van de omgeving te genieten( niet zoals bij de kiné, waar ik op de hometrainer of loopband tegen een blinde muur aankijk),  en nog veel meer, zoals: hoe krijg ik het voor elkaar om er als 60plusser niet uit te zien als een 60 plusser, maar ook niet als een Lyceum-leerling met een oud hoofd en beginnende scoliose en hoe houd ik het hoofd boven water in de knopjesmaatschappij waarin we nu eenmaal leven. Dit alles en meer op dit zojuist geboren blog.