Het stookseizoen is nagenoeg afgelopen, nog af en toe maken we de kachel aan, 's morgens tegen de ochtendkoelte en 's avonds voor de gezelligheid, maar wel met het raam open. Afgelopen winter hebben we voor de derde en laatste keer het hout van buurman Tourtelot gestookt, volgende winter gaan we ons eigen bos opstoken. De houtmijt is weg, maar wat je bij de slager "het snijsel"noemt, in dit geval het "haksel", lag er nog en ik vond dat dit, in het kader van de grote opruiming van de parkeerplaats voor de garage, die het stiefkindje van het erf is en alle rotzooi zoals overgebleven bouwmaterialen (van Marimon) en lege plastic plantenpotten (van mij) worden gedumpt in afwachting van iemand die het niet meer aan kan zien (meestal, eigenlijk altijd, ik dus), maar eens moest worden opgeruimd. Is gebeurd. Maar wat nu. Moet ik: de grote stukken er uit zoeken die de moeite van het naar boven sjouwen waard zijn? Ja, dat in ieder geval, want anders moet ik ze naar beneden sjouwen naar de brandstapel, is hetzelfde werk. Maar het kleinere spul, proberen of ik het kan vermalen in de hakselaar, voor op de compost? Maar dat is veel werk, is het sop de kool wel waard? En de berg zaagsel dan? Lust de compostbak dat wel? Of alles in ene keer op de kruiwagen laden en op de brandstapel kiepen? Dat is niet goed voor het milieu. Is kachel stoken wel goed voor het milieu dan? Dat denk ik niet. Bomen zijn wel renouvelable, hernieuwbaar, maar die rook gaat wel naar onze schone hemel. We hebben ook elektrische verwarming, in geval van nood, maar onze elektriciteit wordt rechtstreeks geleverd vanuit de prachtige witte kerncentrale, die ons staat toe te blinken aan de oever van de Gironde nog geen 15km. hier vandaan. Maar dat is een valse vriend zoals we de laatste weken hebben ervaren en natuurlijk ook allang wisten. We weten het niet. De hakselheuvel moet nog maar even blijven liggen tot mijn geweten een oplossing bedenkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten