Sinds een paar dagen neem ik mijn ochtenddouche in de buitenbadkamer. Ik weet niet waarom ik daar niet meteen aan het begin van het zomerseizoen mee begonnen ben, want het is heerlijk. Binnen moeten wij altijd zittend in het bad douchen, wat ik niet zo erg vind, maar bepaalde delen van het lichaam worden dan steevast overgeslagen. Staand voelt frisser.
 |
| Ajouter une légende |
In de buitenbadkamer heb je ook een aardiger uitzicht.
Het interieur.
Alles bij de hand. Zelfs een anti-gel kacheltje, zodat ik de ruimte 's winters gebruik als overwinteringskas voor de vorstgevoelige flora.
De poezewitzen volgen mij overal. Lief, maar soms lastig.
Waarom maken wij niet vaker gebruik van deze toch zo comfortabele accomodatie? C'est l'habitude.
Gewoonte is gevaarlijk, net als drank en drugs en facebook!!!
Ik ben de strijd aangegaan met mijn gewoontes. Alleen mijn kopje thee 's morgens hou ik er in, dat pakt niemand mij af!.
Ik ben een paar dagen kwijt geloof ik sinds mijn ontstoken oog.
N'importe, want het waren niksdagen. Kon niet naar Nederland met zo'n oog, want iedereen schrikt zich dood en mijn zicht was ook getroubleerd. Een paar dagen in gruwelijk chagrijn doorgebracht. Sinds zondag gaat alles beter. Ogen hebben weer een normale kleur en afmeting, en er is theaterfestival in de citadel van Blaye.
Het eerste toneelstuk dat we bezochten, was gelijk een misser. Zo'n melig misverstandenstuk, wat ook wel een komedie wordt genoemd. Nou, niets komisch aan, ik zou er weer chagrijnig van worden, ware het niet dat Marimon en ik er samen, toen we eindelijk bevrijd werden uit die stinkend hete zaal, zo heerlijk op hebben kunnen schelden. Marimon mag dan diverse nadelen hebben, het grote voordeel is dat wij dezelfde smaak hebben op gebied van theater en muziek, zodat we na afloop eensgezind onze gal kunnen spugen of onze vreugdetranen kunnen laten lopen.
Een ander voordeel is, dat wij samen ons langdurig vermaken door op bankjes of terrassen het langswandelend publiek van commentaar te voorzien. Hier gister tijdens het theaterfestival.
Woensdagavond volgende voorstelling.
Vanmorgen vroeg op en navenant vroeg op pad. Ik had mij voorgenomen om eens uit het gewoontepatroon te breken, dus ben ik niet het bekende rondje in ons eigen dorp gaan maken, maar in het aangrenzende, wat weer een heel ander perspectief opleverde.
Ik wilde een uitgestippelde tocht van 2 uur maken, uit een boekje.
Zo iets van: U parkeert bij de kerk, neemt de hoofdweg richting St. Dizant de Gua, bij de eerste splitsing links richting la Croix. Volg de gele pijlen. Welke splitsing, ik zie geen la Croix en ook geen gele pijl. Dan nog maar een poosje rechtdoor. Kortom, ik ben heel goed in staat in het buurdorp te verdwalen. Terwijl ik met volgens mij toch wel doortastende blik in het boekje staar, komt een dame van mijn leeftijd, iets ouder misschien, maar dat denkt zij van mij ook, op mij af. U zoekt zeker de wandelroute? Ach ja, dat is moeilijk te vinden, zij veranderen steeds maar de straatnamen, maar als u nu hier omhoog gaat dan slaat u de helft van de wandeling over, want anders is het veel te lang, het klimt en het gaat zo heel warm worden. Wacht eens, mag ik nog even in uw boekje kijken? Ik zie eigenlijk niks want ik heb geen leesbril op. Neem mijn bril madame, hij is multifocaal. Ja kijk eens, nu zie ik pas goed. Nee, u moet nog een tijdje door en dan links, stukje klimmen en langs de druiven weer naar beneden, maar u kunt ook .., kijk dan snijdt u de helft af. Dank u wel Madame, snel wegwezen, want ik begrijp er niet meer van. Na 20 meter mis ik iets. Madame!!Mes lunettes!!
Zij zag er blijkbaar echt goed mee. Ouder worden is leuk..
De kleine poezen hebben inmiddels de kippen ontmoet. Zij wagen zich steeds verder het terrein op en gister was het dan zo ver.
Léon, de held ging de confrontatie aan. Tot op een meter afstand is hij ze genaderd. Met een hek er tussen, dat wel. De meiden werden er niet heet of koud van. Wel nieuwsgierig.
Samir hield veilige afstand.
En Pipeline waakt over het geheel. Dat doet ze nu steeds. Ze blijft steeds in de buurt van de kleintjes om ze te bewaken en te corrigeren. Tante kan flinke lellen uitdelen als ze het nodig acht. En ze luisteren. Beter dan naar ons.
Ik denk dat het kippenbestand binnenkort gaat leggen. De lelletjes en kammen zijn bijna volgroeid en worden steeds roder. Het wordt tijd ook, want ze worden chagrijnig, net als ik. Zou ik ook binnenkort gaan leggen?
Ich wollt', ich wär ein Huhn! Ich hätt' nicht viel zu tun!
Ich legte vormittags ein Ei, und mittags wär ich frei!
Gister met de kindertjes van de Secours Populaire naar het strand geweest. Prachtig weer en met alle kinderen weer teruggekomen.
Wat meeviel was dat we niet de hele dag op de brandende zandvlakte hoefden door te brengen. In St. Georges de Didonne, blijkt er tegenover het strand in een duinpan, een pick-nick en speel-ruimte te zijn ingericht, met klim, zwier en zwaaituig tussen de dennebomen. Ideaal, want zo vermaken de groteren (en volwassenen) zich, en kunnen de kleintjes in de half-schaduw in het zand spelen.
Ons dennenaaldenwoud.
Onze suikertaart.
Boven ons hoofd was het een drukte van belang.
Tussen de middag pick-nick. Allemaal op de grond op een rij. Schijfje meloen, stuk stokbrood met een klodder boter en een plak ham, door de dames van de lagere schoolkantine klaargemaakt en in koelboxen vervoerd. Zakje chips erbij als aardappelvervanger.
Alles lekker, nooit gezeur. Leve de kindertjes van de S.P., die overal blij mee zijn.
Na het eten naar het strand. Omdat we geen gediplomeerde sauveur-nageur bij ons hadden en de playboy-achtig gebruinde strandwachtjongens geen zin hadden om op ons te letten, hebben we een touw met drijfringen te water gelaten en met 4 vrijwilligers op zijn plaats gehouden. Dat betekende 2 uur in het water staan, wat geen straf was, want het water werkt verkoelend en je pakt een zeebriesje mee. Op deze manier kun je de visjes in het bassin goed in de gaten houden. Na verloop van tijd vonden ze het trouwens genoeg en konden we de netten oprollen. Ze gingen zandkastelen bouwen op het brede stuk vochtige zand. Er waren verscheidene vaders en moeders mee, leuk voor de kinders om ook eens wat met de hele familie samen te doen. Ik denk niet dat dat vaak voorkomt.
Jammer genoeg was de batterij van mijn fototoestel toen leeg, dus geen strandfoto's.
De enige wanklank van deze heerlijke dag, is dat ik er een oogontsteking heb opgelopen of al had en op het strand onder invloed van het zonlicht ontploft is. Zeer pijnlijk en een zodanig slecht zicht, dat ik mijn kaartjes voor de trein naar Nederland vanmorgen weer heb ingeleverd. Mijn familieuitje gaat niet door.
Getverdegetver!!
Nog 3 dagen hitte in het vooruitzicht waarvan één, morgen, naar een zondoorstoven strand met de kindertjes van de Secours Populaire. Dan ga ik maar de hele dag op de vloedlijn liggen als waakhond. Zal wel nodig zijn ook, want de meesten zijn erg ondernemend. Een paraplu en een paar potten nivea gaan mij ondersteunen op mijn missie. 40 woelwaters om in de gaten te houden op een vol strand, dat vraagt om een weldoordachte strategie. Ik zal er in de bus over nadenken. Gelukkig ben ik niet de enige verantwoordelijke, wat het soms erger maakt. In Muiderberg zaten mijn schoondochter, dochter en ik vrolijk te kletsen, terwijl het kind van 2 zich met kleren en al te water liet. Gelukkig zagen we het van afstand gebeuren en zetten gedriëen een sprintje in. Kindje gered. Moeders blij.
Daarom ga ik morgen in de vloedlijn liggen als demarcatielijn.
Vrijdag mag ik deze kookpot tijdelijk verlaten, want we gaan een familiefeestje vieren in de Kempervennen. Ook heb ik eindelijk voor een normale prijs een ticket kunnen scoren. Kun je aan zien dat de zomer op zijn eind loopt. Hoera!
Ik vind een hittegolfje in het begin wel leuk, maar om nu wekenlang in huis te hangen en in de middag steevast in slaap te vallen, begint me danig te vervelen. Als ik terug kom volgende week, zal de ergste hitte wel over zijn.
De poesjes verslijten ook hun laatste huurkindje, hoewel ik denk dat de poesjes harder slijten. Na Luna, Sacha en Jazz, nu Lara.
Net zo oud als ons kleinkind Chiara en toevallig ook uit Gent.
Wat moeten we volgend jaar nu als levende attraktie aanschaffen?
Een wasbeer? Antilope? Ringslang? Everzwijn? Hazewindhond?
Het moet in ieder geval niet te snel stuk zijn, heeft de ervaring geleerd.
De poesjes trekken zich nergens iets van aan, zijn flexibel en relaxed. Ze gaan al helemaal in deze huishouding en binnenkort ook in het meubilair op. Geregeld zijn we Samir kwijt als hij op Frank's zwarte bureaustoel slaapt. Tot volledig genoegen, zo te zien.
Hittegolfje op Pied Sec plage, zoals overal elders in Europa, behalve in Saint Vaast (Normandie), waar het zomer en winter 19 graden is en bewolkt, als het niet regent. Zaterdagmiddag. Wij hadden eigenlijk naar een verhalenverteller gemoeten, in de open lucht en zonder schaduw, dus dat gaat wat ons betreft niet door. Nu konden we gelukkig ook niet, want we zaten te wachten op onze gasten, die zo juist aangekomen zijn. Arme stakkers, het is bloedheet en in het houten huisje is het zo mogelijk nog heter. Maar er was toch een verkoelend poedelbad op P.S. plage? Jawel, maar vanmorgen bleek ons doorzichtige, kleurloze, helder klaterende water ineens knalgroen verkleurd te zijn, ondanks de trouw toegevoegde chloortabletten. Na telefonische raadpleging van een kennis met zwembadervaring, leer ik dat we vanaf het begin anti-algpreparaat hadden moeten toevoegen, dan was het niet zo ver gekomen. Nu zijn we verplicht er gelijk een halve pot in te kiepen en dan iedere week een onderhoudende scheut. Goed, dat hebben we gedaan. Maar dat is nog niet alles, want de papieren filter is vuil en we krijgen hem niet schoon. Nu leert internet ons, dat je er iedere week een nieuwe filter in moet doen. Het probleem is, dat ze 20 Euro per stuk kosten. Een zandfilter is goedkoper want gaat een heel seizoen of langer mee, als je er tenminste steeds schoon zand in doet. Maar dan hadden we het één maat grotere badje moeten kopen, waar de zandfilter bij in zat. Bij dit badje kun je geen passende zandfilter kopen, dus zitten we aan de dure papieren zakken vast. Maar niet getreurd, Marimon weet altijd raad. Zo ook nu. Op gegeven moment zag ik hem driftig met de Kärcher in de weer. Met mijn vastgeplakte 37 graden hersens begreep ik eerst niet wat hij nu toch weer aan het fabrieken was. Ik herkende zelfs de kärcher niet. Wel zag ik dat het een hogedrukiets was en dat Marimon zelf ook onder hoge druk stond. Gaat hij iets oppompen dacht ik eerst nog. Staat zijn band weer leeg? Nee, niets van dit al. De hogedrukspuit was met de kraan in de kelder verbonden en nu werd van hem verwacht dat hij de papieren filter met grote kracht schoonspoot. Een gewaagd idee, dat zou kunnen lukken, als de slang niet met grote kracht van de kraan was geknald. Intussen zaten de oververhitte moeder en dochter allang in het groene badje, want als je het zo warm hebt kijk je niet op een kleurtje. Het is uiteindelijk toch gelukt, de filter heeft het overleefd en is redelijk schoon voor een eerste probeersel. Marimon is niet gewond geraakt en er zijn verder ook geen slachtoffers gevallen. Wel heeft hij nog lang moeten dweilen.
En de groeten van de poesjes.
Hallo, hier ben ik weer, Jazz, van de andere blog, die Hallo ik ben jazz, hete. Vandaag vertel ik over de poesjes. Ik ben gek op de poesjes, helemaal op Samir. Samir is helemaal zwart. Net zoals een panter. Leon is zwart en grijs. Net een tijger. En dan de laatste poes, Pipelien. Zij is oranje en wit. Een tabby. Ik speel bijna elke dag met de poesjes. Ze vinden verschillende dingen leuk. Leon als je met een takje of draadje langs de grond gaat en het takje laat bewegen. Samir is gek op het knuffelhondje aan het draadje, dat beweeg ik altijd heen en weer. Nu volgen er een paar leuke foto"s.
Deze foto nam mijn nicht in Canada toen zij het sluizencomlex aan haar kleinkinderen wilde tonen. Toevallig werd net dit schip geschut. Kijk, het komt uit Delfzijl, dat is de plaats waar je bet-overgrootouders vandaan komen. Is Wagenborg ook niet de maatschappij waar opa boekhouder was? Wij komen er via internet niet achter of Wagenborg, die nu een van de groten van Nederland is op gebied van scheepvaart, begonnen is als 'stuwadoorsmaatschappij' in de Waterstraat nummer 15. Daar was onze opa boekhouder en woonden zij boven het kantoor. Het pand bestaat nog steeds, er is nu een reisbureau gevestigd.
 |
|
Die opa heb ik helaas niet gekend, ik was 4 toen hij stierf en heb geen enkele herinnering aan hem. Wel dat ik toen moest logeren bij 'tante Ali', onze vroegere buurvrouw waar ik overigens graag verbleef. Temeer omdat mijn oudere zus ernaast ondergebracht was, bij Jan de Boer de bakker, die een varken in een kot hield in de achtertuin. Dat herinner ik mij allemaal wel, alleen de opa waar het om gaat niet. Delfzijl was ook wel een heel eind weg. We gingen daar eens per jaar naar toe en zij kwamen eens per jaar bij ons. Mijn nicht zegt dat het een hele lieve man was. Mijn moeder vond dat ook. Mijn zus vond hem eng met zijn zwarte hoge schoen en van mijn vader heb ik nooit gehoord dat hij zo lief was. Ook niet dat het een stuk ongeluk was. Hij noemde hem eenvoudigweg nooit. Zijn moeder trouwens ook niet. Zijn broer vond hij een arrogante kwal en zijn zus een saaie tut. Daar was alles over zijn familie mee gezegd.
Hier zijn ze: De vader, die ik er niet bepaald als een vrolijke frans uit vind zien en ook niet zo lief als wordt beweerd. De moeder, die ik tot mij 12de gekend heb. Lief, bezorgd, zenuwachtig, paniekerig.
De arrogante broer en de saaie zus (volgens mijn vader dan, niet volgens mij). De zus is overigens de moeder van de nicht van het schip hierboven. Mijn vader, de dandy, staand naast zijn vader.
Deze foto moet genomen zijn in het pand boven het kantoor.
Mooie compositie. Jammer dat dit soort foto's niet meer gemaakt worden. Door een echte fotograaf!
Help, wij smelten weg op Pied Sec plage. Ik was aanvankelijk wel tegen de installatie van een plonsbadje, maar het heeft zijn geld al dubbel en dwars opgebracht aan plezier en verkoeling.
Zelfs Marimon en ik doen iedere dag wel een afkoelingsplonsje.
Des morgens doen wij, voor de grote hitte toeslaat, nog wel iets nuttigs, zoals de tuin wat bijsnoeien of bewateren. Of de overweldigende tomatenoogst verwerken tot iets kant en klaars, dat zo de vriezer in kan. Het kattenvuil opruimen, de kippen voeren en verschonen. Maar dan hebben we het ook gehad en kan het grote middagluieren beginnen. Lezen, blogje maken, wat klieren op internet. Heel soms, als het echt de moeite waard is om er Pied Sec plage voor te verlaten, pakken we Marimon's van airco voorziene automobiel en wagen ons buiten het dorp.
Zo gingen we eergisteravond naar de cinema in Angoûleme. Meer dan een uur rijden. In Nederland zouden we het niet gedaan hebben, maar hier moet je nu eenmaal om iets moois te zien of te horen wat moeite doen.
http://www.youtube.com/watch?v=cV7i_a1AJls&feature=player_embedded
Raoul Ruiz, La noche de enfrente. Zo iets moois, het lijkt of je in een droom bent beland. Tenminste in mijn soort dromen.
En niet te vergeten, ik lees Maarten 't Hart, Verlovingstijd. Zeer de moeite waard.
Verder zijn we voornamelijk in de volgende modus:
Hallo, ik ben Jazz. Ik ben hier op vakantie en heb het behoorlijk naar mijn zin.Ik heb een hond, Kiwi en die is heel lief. En mijn oma en moeder zijn mee. Ik woon in nederland, in amstelveen.Ik vind de poesjes heel erg lief. Ze heten Leon & Samir. En Pipelien. Leon is een soort van tijgerachtige kat. En Samir is een panter. Hij is helemaal zwart. Ik speel elke dag met de poesjes en ik ben een soort van oppas. Ik mat de beestjes echt af. Ze zijn hartstikke moe als met ze heb gespeelt. Het huis is best leuk en de dieren die hier zitten zijn ook heel leuk. Salamanders,vlinders,sprinkhanen enz. En het zwembadje niet te vergeten. Heerlijk als het heel erg heet is. Ik ben heel erg een met de natuur en heb de fijnste vakantie van al mijn vakantie 's beleeft. De kippen zijn leuk, de poezen, de wilde dieren... Het is alemaal gewoon fantastisch. De omgeving is ook prachtig als je 's avonds nog even een avondwandeling maakt langs het moeras.
Eergister, toen wij een afspraak hadden in Montgyuon, zijn we eerst even langs een winkeltje gegaan waarvan ik vermoedde dat het kant verkocht, omdat het la Dentelle heette. Zoals mijn trouwe lezers weten, ben ik op jacht naar alle soorten kant om mij de ouder wordende kniëen te verzachten en een winkel met deze naam houdt een belofte in. Ik had mij hierover al laten voorlichten op het onvolprezen internet en had daar ook gezien, want op het grote net gaat ieder met de billen bloot, dat de zaak op het randje van faillissement wankelde. Ik dacht dat zij misschien gezien hun situatie, algehele uitverkoop hielden. Niets bleek minder waar.
Het kantje kon inderdaad geleverd worden, maar daar het zo'n simpel goedkoop kantje van niets was, dacht ik grootmoedig dat ik het faillissement nog even op zou kunnen schorten door mij een paar zelfplakkende nylonkousen cadeau te doen.
Mooie kousen, met frivool strikje. Ik dacht, sluitingskorting in aanmerking nemende, dat de zaak wel met een tientje beklonken kon worden.
Dat is dan 30 Euro madame, dank u beleefd.
30 EURO!!! voor een paar snertkousen en een stukkie kant! Geen wonder dat die merceries allemaal failliet gaan als je dezelfde dingen voor 7 Euro 50 bij de eerste de beste super kunt kopen.
Marimon vond het geen punt, voor zo iets moois is geen prijs te hoog.
Hier de jurk nog zonder kantje. Rare foto eigenlijk, net of ik één been heb met nog een bijbeentje. Net als m'n opa, maar die had een heupziekte gehad toen hij 13 was, waardoor zijn ene been niet meer groeide en hij zijn verdere leven bleef zitten met één 13jarig beentje. En nog een 20, 40, 70 jarig groot been.
Hier gaat het kantje er aan. Dat is het vermelden waard, want het enige dat ik vandaag heb uitgespookt (het regende).
Kijk, al met al is de hele outfit dan nog te betalen, want de kousen mogen dan duur geweest zijn, het kantje kostte bijna niks en de vintage jurk kostte 2 Euro bij de Secours Populaire.
Zit ik nog maar op ongeveer 35 Euro. Dat houdt in dat ik zeker 150 Euro mag uitgeven voor de schoenen die eronder gaan komen.
Vandaag even naar Montguyon gereden, 40 min., om daar met vrienden, die 40 min. de andere kant op wonen, te gaan lunchen. Dit was niet alleen een gelegenheid om van gedachten te wisselen, maar ook van boeken. Mijn privé bibliothecaresse, had weer een fraaie collectie voor me uitgezocht.
10 literaire juweeltjes:
3 stuks Voskuil:
Mijn 3 toppers uit de Nederlands/Belgische literatuur.
En nog een Italiaans schrijversechtpaar dat er tussen geslopen en mij (nog) onbekend is.
Maarten 't Hart, Verlovingstijd:
'Wil je me zoenen?'
Mij overviel dat verzoek. Aan enige gedragshandeling uit het tamelijk eentonige, opmerkelijk voorspelbare en, vergeleken met bijvoorbeeld de fuut, armzalig ethogram van het menselijk baltsgedrag was ik nog niet aan toe. Omdat Ria mij echter vol verwachting aankeek, knikte ik heel voorzichtig met mijn hoofd.
'Voor een stuiver,' zei ze.
Tom Lanoye, Heldere hemel:
Wat een schoonheid. Vera kon het niet helpen, ze moést haar hand op een van Carla's wangen leggen. Zacht als perzik, maar wit als ivoor. At dit meisje wel genoeg groenten,vroeg ze zich af
In de bibliobus was het een vrolijke bedoening,
en ik ben voorlopig weer zoet.
Jullie horen weer van mij als ik alles uit heb.
