Verdroogde baby in een laadje.

Gister brak mij de klomp in duizend stukjes bij het lezen van een wel heel absurd verhaal in het Corréziaanse Nieuwsblad.
Er komt een vrouw bij de garage om haar auto te laten nakijken. De garagiste hoort vreemde geluiden vanuit de kofferbak. Een hondje? Een kat? Nee, zegt de vrouw, misschien een elektronisch speeltje dat afloopt? De garagiste vertrouwt het niet en opent de kofferbak. Een vreselijke stank slaat hem tegemoet. Dan ziet hij tot zijn grote schrik tussen de vuilniszakken, een naakte, vuile, ondervoede baby in een mandje. De man belt terstond de gendarmes. De vrouw lijkt niet onder de indruk en rookt rustig haar sigaretje. De politie neemt de vrouw mee en haalt onderweg haar man op, die in kennelijke staat van dronkenschap verkeert. 

De vrouw had haar zwangerschap voor haar omgeving verborgen gehouden, ook voor haar man (Nee hoor, nooit iets van gemerkt. Ook niet in bed?, Nee hoor, ook niet in bed). Zij was alleen thuis bevallen en had haar baby in de kofferbak verborgen. Het kind was ook niet aangegeven bij de burgerlijke stand. Kennelijk gaf zij het af en toe te eten, anders zou het er niet meer geweest zijn. De leeftijd van het wurm wordt geschat op tussen 15 en 24 maanden, maar was zowel wat betreft gewicht, als ontwikkeling ver achter. 

Buren en bekenden, die langzamerhand met wat informatie op de proppen kwamen, zeiden dat haar auto, waar haar man niet in reed bij ontstentenis van een rijbewijs, zowel overdag als 's nachts, aan de weg voor het huis geparkeerd stond. Buren zeiden wel, dat het wel leek alsof zij in haar auto woonde, zo vaak als zij er in zat. De auto was meestal gecalfeutreerd met lakens, dekens en karton. Ook heeft een buurvrouw als zij met haar kinderen wandelde, de auto vaak zien staan op een parkeerplaatsje, aan de bosrand, met de klep altijd geopend. Dat waren haar uitlaatmomenten, denk ik.
Zij had nog drie andere kinderen, die goed verzorgd werden. Ook had zij normaal contact met andere moeders op school.

Wat een vreselijke tijd moet de baby hebben doorgemaakt. Maar ook de moeder! Want ze wilde het kind blijkbaar niet kwijt. Het zou makkelijker geweest zijn om er een kussen op te drukken en in het bos te begraven. Maar ze hield het en besteedde er tijd aan.

Ik droom soms dat ik in een laadje nog een baby van mij vind. Of meerdere. Helemaal uitgedroogd, maar na wat besproeingen weer springlevend. O ja, die had ik ook nog. Helemaal vergeten.

Gelukkig niet zeg. Gister daarentegen  schoonzus Marineke in haar vakantieresidentie bezocht. 's Morgens al rijp langs de weg, maar overdag.. Voilà.

De blonde Engel

http://www.trouw.nl/tr/nl/4484/Foto/photoalbum/detail/3533212/473695/0/Biologische-ouders-R
oma-meisje-gevonden.dhtml



De verwekkers van de 'Blonde Engel' zijn gevonden. 
Sinds is gebleken dat het doodgewone arme stink zigeuners zijn, en geen zuivere blanke westerlingen, is de belangstelling voor haar danig afgenomen en heet ze ineens geen 'Blonde Engel ' meer, maar wordt zij in de pers aangeduid met 'wit kind'. 

Vader en moeder bleken een hele serie van die witte, groezelige exemplaren te hebben rondlopen. Of ze gehuild had toen er nog eentje in Griekenland boven water kwam?. Nee, natuurlijk niet. Ze had er al zes en er waren inmiddels nog twee bijgekomen. 
Aan haar door misere getekende gezicht kun je zien dat de familie haar boven het hoofd is gegroeid. Arm mensje. 

En dat gezeur of ze er geld voor gekregen heeft. Natuurlijk wel. Niets voor niets, het geld groeit haar ook niet op de rug.
Kinderhandel mag niet. Maar een kind weggeven aan een kinderloos stel, dat beter voor haar kan zorgen en er dan een kleine tegemoetkoming voor krijgen, is iets anders dan handel.
Handel zou zijn als ze ze in serie zou maken en op Marktplaats per opbod zou verkopen. Trouwens, wie bepaalt of dat mag of niet? Zigeuners leven niet volgens onze wetten en dat ze blanke kindertjes zouden stelen is een eeuwenoud hardnekkig fabeltje.

Maar wat een armoede onder de Roms. Overal, in alle landen hetzelfde probleem. Zij willen niet integreren, zij willen niet werken, zij willen nergens wonen, zij gaan niet naar school, zij krijgen kind op kind, zij maken er een zootje van. Ja, is allemaal waar. 

Wat moet je ermee? Zij passen niet in ons systeem, leven aan de rand en proberen er een graantje van mee te pikken. Dit zeer tegen het zere been van de hardwerkende aangepaste mensheid. 
Iedereen is ze liever kwijt dan rijk. 

Moeten wij ze dan maar door het gootsteenputje spoelen? Net als de aangespoelde asielzoekers? Wie het weet mag het zeggen.

Ik weet het zelf ook niet. Twaalf jaar geleden was ik bij 'mijn' Rom familie in Roemenië. Wij probeerden daar de zigeuners naar een hoger plan te hijsen. Dat is wel een beetje gelukt. Onder onze leiding hebben zij zelf huisjes gebouwd en zien zij er wat schoner uit. Maar ook kregen zij een onafgebroken stroom kindertjes, in weerwil van de spiraaltjes die ik bleef aanvoeren.

.

De maand oktober.

Ik ben er weer. Me voilà de retour. Waar waren we gebleven? Waarom heb ik zo lang niets laten horen? Hard werken, bezoek, hard werken, naar Nederland, hard werken. Zoiets.

Ruim drie weken in te halen. 

Begin oktober, de dag na de overstroming in de watermeterput, jaarlijkse druivenpluk bij Dries. Hij is de enige in de wijde omgeving die met de hand plukt. Of beter gezegd: laat plukken , want hij mobiliseert voor een dag zijn vriendenkring, die intiem rond een ton gezeten, al keuvelend druifje voor druifje van de tros plukt.
Wij buitenlanders houden hier tenminste de tradities in stand!.

Diezelfde dag, ontvingen wij tussen de druiven door, de kopers in spé van ons Pied Sec plage. Dat was nu eens een stel dat hier helemaal zou passen. Vanaf het moment dat ze het padje opkwamen  hadden wij het gevoel van vrienden voor het leven. We begonnen tegen elkaar te ratelen en waren toen zij afscheid namen nog niet uitgepraat.
Zij vonden alles prachtig, het was bijna voor hun gemaakt. 
Alleen moesten ze nog zo'n tien panden bezichtigen, keus genoeg. Zij waren trouwens al acht maanden aan het zoeken en hadden geen haast. Dit laatste is funest. Beter een klant met haast, een echtscheiding of een slopende ziekte. Dan wordt er snel beslist.
Wij hebben niets meer van hen vernomen.

Geeft niks, ben blij dat wij hier nog even mogen zitten.
Met de rug en het Ischiasbeen gaat het een heel stuk beter, zodat ik mij weer volop op mijn liefste bezigheid mag storten. 
Kwam heel goed uit dat onze vriend Bloothoofd voor een werkweekje langskwam.

Heel belangrijke gebeurtnis: Hij heeft de moestuin voor mij onttakeld. Ik ben nu net zo blij als toen buurman Tourtelot hem voor mij omploegde, zes jaar geleden.

Exit moestuin, exit zieltogende druiven (niet één dit jaar), exit half dode amandelboom. Wat een ruimte. en hoeveel minder werk!

Het was een stralend mooie week, slechts een somber dagje.
Hebben die benut voor een sightseeingtoer rond Saintes, waar onze vermoedelijke toekomstige woonplaats in de buurt zal zijn.

Al die dorpjes zijn lieflijk als een idylle, maar je krijgt het gevoel alsof alles om je heen ieder moment kan instorten. Je wordt er te veel aan te vergangkelijkheid des levens herinnerd. Daar zou je somber van kunnen worden, vooral als je zelf steeds dichter bij het punt van instorten komt. Bovendien is er veel klimwerk. Niet rollatorvriendelijk. En we kunnen niet aan het verhuizen blijven.

Het enige bouwwerk dat nog goed overeind stond, was het café. Is dat een goed teken of een slecht?

Weekje Nederland.
Kleindochter Chiara is van de zomer 12 geworden. Gaat naar de middelbare school en is bijna zo groot als tante Vanessa.

 Zij gaf, nog in pyjama, voor oma Ellis een dansvoorstelling.

En natuurlijk het standaard circunummer met de gedresseerde kat.

Poes werkte niet altijd mee, er zijn wel 3 doosjes kattensnoepjes doorheen gegaan. Hij is er niet misselijk van geworden.

Na drie dagen moeder, was het huisje weer spic en span.

Heen met Bloothoofd, terug met de bus. Ideaal. Goedkoop, geen overstapstress. Dommelen en uitzitten.
's Morgens veilig in Marimon's armen in Saintes.

Na het weekend verdween Marimon op zijn beurt naar het noorden.
Weekje alleen is bijna op. Heel druk gehad met die poezen en die kippen en die tuin en die boodschappen en dat gekook.
En ook nog de Secours Populaire, waar de zomer/winter kledingwissel in een paar dagen tijd moet gebeuren. Gelukkig is het nog steeds mooi weer, en Secoursklanten denken niet lang vooruit.
Maar volgende week kan het weer wel omslaan, dan moeten er winterkleren in de rekken liggen, anders riskeren we een opstand.

Ik ga even zwemmen in het kerncentralezwembad.
Goedkoop en lekker warm water. Als je er uit komt ben je verlicht.

Gezond eten, een lek en een kijker.

Zitten wij hier vredig op Pied Sec plage te genieten van het octoberzonnetje, komt de watermeteropnemer van de Saur het erf op. Terwijl ik even naar Tourtelot ben om oud brood te brengen, zie ik een schim over het erf flitsen. Dat was Marimon op zoek naar een emmer om de tot de rand volstaande meterbak leeg te hozen. Blijkt er een al maandenlang stromend lek te zijn, iets achter de meter. Vijf keer zoveel watergebruik als normaal monsieur.
Vlug de hoofdkraan dicht. Nu volgt er een wild geren om bakosleutels en stopringetjes; Onze sleutels zijn te klein. Sleutel 34-36 geleend bij Tourtelot. Na enig gehannes lijkt het euvel weer voor enige tijd opgelost. Zit niets anders op dan iedere dag controleren.

De meter wees een 5 keer zo hoog watergebruik als normaal aan.
In december krijgen we de rekening. Dat wordt geen kerstdinér.

Marimon's natte hoofd na deze proeve van bekwaamheid in het dichten van lekken. Hij mag nu op voor zijn certificat de plombier.

Dit alles gebeurde toen ik net terugkwam van de kapper, alwaar mijn haar op mijn verzoek danig was verkort. 
Marimon vond het niet mooi. Veel te netjes. Laat mij nu maar een dagje de nette dame spelen, morgen steek ik mijn kop wel onder de kraan en dan komt alles weer goed. Die kappers willen altijd alles in de plooi, zo zijn ze nu eenmaal. Maar mijn haartjes willen dansen!



Eergister zag ik een filmpje op FB van een heel lief Portugees jongetje, die begon na te denken over de inktvis op zijn bord.
Het drong voor de eerste keer tot hem door dat wij mensen dieren vrolijk de kop afhakken om ze vervolgens op te peuzelen.
Door zijn reactie hierop, kreeg ik ook ineens een afkeer van dieren eten. Nu waren wij al half van het vlees af, maar vanaf gister gaan we nog een stapje verder. Ons cholesterolgehalte is trouwens ook veel te hoog, dus zijn we drastisch ons avondmaal aan het omzetten. Weg met die charcuterie en al die vette kazen.
Vanaf nu des avonds een soepje met ingesopt brood, of een salade met idem. We hebben dat nu twee avonden gedaan. Het bevalt goed, maar van al die groenten word je wel winderig, vooral van velouté de topinambour. We zijn er net af, maar gister konden we ons niet in het openbaar bewegen. Ieder voordeel heb z'n nadeel.

Nee, ik heb dat groene spul niet uit die watermeterbak geschept.

Morgen komen er mensen kijken naar ons prachtige huisje. Ik hoop niet dat zij het kopen, Marimon hoopt van wel.