De maand oktober.

Ik ben er weer. Me voilà de retour. Waar waren we gebleven? Waarom heb ik zo lang niets laten horen? Hard werken, bezoek, hard werken, naar Nederland, hard werken. Zoiets.

Ruim drie weken in te halen. 

Begin oktober, de dag na de overstroming in de watermeterput, jaarlijkse druivenpluk bij Dries. Hij is de enige in de wijde omgeving die met de hand plukt. Of beter gezegd: laat plukken , want hij mobiliseert voor een dag zijn vriendenkring, die intiem rond een ton gezeten, al keuvelend druifje voor druifje van de tros plukt.
Wij buitenlanders houden hier tenminste de tradities in stand!.

Diezelfde dag, ontvingen wij tussen de druiven door, de kopers in spé van ons Pied Sec plage. Dat was nu eens een stel dat hier helemaal zou passen. Vanaf het moment dat ze het padje opkwamen  hadden wij het gevoel van vrienden voor het leven. We begonnen tegen elkaar te ratelen en waren toen zij afscheid namen nog niet uitgepraat.
Zij vonden alles prachtig, het was bijna voor hun gemaakt. 
Alleen moesten ze nog zo'n tien panden bezichtigen, keus genoeg. Zij waren trouwens al acht maanden aan het zoeken en hadden geen haast. Dit laatste is funest. Beter een klant met haast, een echtscheiding of een slopende ziekte. Dan wordt er snel beslist.
Wij hebben niets meer van hen vernomen.

Geeft niks, ben blij dat wij hier nog even mogen zitten.
Met de rug en het Ischiasbeen gaat het een heel stuk beter, zodat ik mij weer volop op mijn liefste bezigheid mag storten. 
Kwam heel goed uit dat onze vriend Bloothoofd voor een werkweekje langskwam.

Heel belangrijke gebeurtnis: Hij heeft de moestuin voor mij onttakeld. Ik ben nu net zo blij als toen buurman Tourtelot hem voor mij omploegde, zes jaar geleden.

Exit moestuin, exit zieltogende druiven (niet één dit jaar), exit half dode amandelboom. Wat een ruimte. en hoeveel minder werk!

Het was een stralend mooie week, slechts een somber dagje.
Hebben die benut voor een sightseeingtoer rond Saintes, waar onze vermoedelijke toekomstige woonplaats in de buurt zal zijn.

Al die dorpjes zijn lieflijk als een idylle, maar je krijgt het gevoel alsof alles om je heen ieder moment kan instorten. Je wordt er te veel aan te vergangkelijkheid des levens herinnerd. Daar zou je somber van kunnen worden, vooral als je zelf steeds dichter bij het punt van instorten komt. Bovendien is er veel klimwerk. Niet rollatorvriendelijk. En we kunnen niet aan het verhuizen blijven.

Het enige bouwwerk dat nog goed overeind stond, was het café. Is dat een goed teken of een slecht?

Weekje Nederland.
Kleindochter Chiara is van de zomer 12 geworden. Gaat naar de middelbare school en is bijna zo groot als tante Vanessa.

 Zij gaf, nog in pyjama, voor oma Ellis een dansvoorstelling.

En natuurlijk het standaard circunummer met de gedresseerde kat.

Poes werkte niet altijd mee, er zijn wel 3 doosjes kattensnoepjes doorheen gegaan. Hij is er niet misselijk van geworden.

Na drie dagen moeder, was het huisje weer spic en span.

Heen met Bloothoofd, terug met de bus. Ideaal. Goedkoop, geen overstapstress. Dommelen en uitzitten.
's Morgens veilig in Marimon's armen in Saintes.

Na het weekend verdween Marimon op zijn beurt naar het noorden.
Weekje alleen is bijna op. Heel druk gehad met die poezen en die kippen en die tuin en die boodschappen en dat gekook.
En ook nog de Secours Populaire, waar de zomer/winter kledingwissel in een paar dagen tijd moet gebeuren. Gelukkig is het nog steeds mooi weer, en Secoursklanten denken niet lang vooruit.
Maar volgende week kan het weer wel omslaan, dan moeten er winterkleren in de rekken liggen, anders riskeren we een opstand.

Ik ga even zwemmen in het kerncentralezwembad.
Goedkoop en lekker warm water. Als je er uit komt ben je verlicht.