Ik zie dat mijn laatste bericht dateert van 3 weken geleden. In tussentijd heb ik een buikgriep overwonnen en Rome bezocht, dit laatste met dochter en kleindochter van twaalf. Het was voor haar de eerste keer dat zij de stad van haar voorouders leerde kennen en het beviel goed.
Het was een bijzonder gewaarwording om met drie generaties te reizen. Voor mij was er de herinnering, het terugzien. Voor kleindochter was er de ontdekking, de verbazing. Dochter had de afgelopen jaren al veel van de stad gezien, maar niet alles. Zoals zij mij mooie dingen toonde waaraan ik altijd voorbijgelopen was, zo kon ik haar mijn geheime plekjes laten zien. Zij had in het geheel de rol van herdershond, voelde zich verantwoordelijk voor de jongere en de oudere en nam mij veel draagwerk uit handen.
Wonderlijk hoe goed het ging met zijn drietjes een week lang in een klein kamertje. Geen enkele irritatie. We zijn alle drie niet moeilijk, dat scheelt. En 's avonds op bed verhalen.
En het lawaai van het verkeer 's nachts. Overdag maakt het me niets uit, ik vind het zelf niet onprettig dat getoeter en gestamp. Maar 's nachts wil ik stilte. Met het raam dicht slapen dus, net als vroeger in het huis van mijn schoonouders, die aan de Tiber op Porta Portese woonden, aan de via Portuense, een doorgaande lawaaige weg. Alleen op zaterdagavond was het stil, want dan werd de straat afgesloten voor de vlooienmarkt die op zondagmorgen op Porta Portese werd gehouden. Maar om 5 uur 's morgens brak de hel alweer los als de markt werd opgebouwd.
Deze foto is van 45 jaar geleden, op piazza Navona. Ik ben de rechtse met oranje jurk. Wij hadden een pakje gekregen uit Holland, met onder andere pakjes Samson shag mer rode rizla. Dat hadden de omstanders nog nooit gezien, zij dachten minstens dat het drugs waren. Holland drugsland, iedereen is er openbaar verslaafd met toestemming van de overheid onder de welwillende blik van oom agent.
Sinds deze foto en ben ik wel in Rome geweest natuurlijk, heb er ook gewoond, maar nooit meer als tourist. Toen gingen we geen antieke gebouwen bezoeken, ik ging dansen met mijn schoonzusje!
De schoonzus in kwestie, die aan de rand van Rome woont, kwam ons opzoeken met haar dochter en kleindochter. Wij hebben samen gegeten en de tourist uitgehangen. En gekletst natuurlijk. Hoe zij in nette rok van huis ging en ik in hotpants en we dan in de dancing van kleren ruilden. In het noorden liep iedereen al in mini-rok, maar in Italië niet! Daar vielen de stevige geruite rokken nog over de knie en mijn schoonzusje mocht helemaal niet uit zonder toezicht. Ik was vier jaar ouder, 17 en 21 waren we, dus na veel gesoebat mochten we dan 's middags gaan dansen, maar om 7 uur thuis. Dat gaf niks, want je kunt heel wat doen op zo'n middag. Net zo veel als 's avonds.
En de rest van de familie, behalve ik want ik ben de fotograaf.
Rome is een heerlijke stad. Alles is er mooi. De huizen, de kerken, de ruïnes, de pleinen, de fonteinen. En de mensen zijn er aardig, vrolijk of chagrijnig, maar ze delen alles met je. Als de bus aan de halte voorbijrijdt, is er een collectief schelden. Op de chauffeur, de busmaatschappij, de overheid, de rooien en Berlusconi.
Je hebt zo een gesprek. Met de ober op het terras, de dame achter de ontbijtbar, die aan een hersentumor geopereerd is, waarbij ze iets geraakt hebben, waardoor haar oog uit het lood trekt en ze haar ooglid niet meer omhoog krijgt. Alles mag ik zien: de snee in haar hoofd, het schele oog onder haar vallende ooglid, het gat vanwaaruit de tumor is verwijderd. Mijn verhaal vinden ze ook allemaal prachtig. Hoe het komt dat ik zo goed Italiaans spreek, nou daarom. Oma verteld, men luistert geboeid.
En dit mag je er niet, in de vieze W.C. beneden in het souterrain.
Maar snel een kerk er tegenaan.
Zo kan hij wel weer. Volgend jaar gaan de meiden naar Athene.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten