Een pension voor de poesjes.

Zondag.
Een blik door het badkamerraam belooft ons een woelige dag. Nog zacht en zonnig, maar windveren in de lucht kondigen onbestendig weer aan. Even een rondje tuin voor de eerste druppels uit.  

De forsythia is prachtig uitgekomen door toedoen van meneer Sevenster, een huurder van ons vakantiehuis en tevens bioloog, die ons aangeraden had om de verwilderde struik tot op de bodem af te zagen en dan van de nieuwe spruiten, er enkele in leven te laten, teneinde een beschaafd struikje te kweken. Gelukt!

Even een verfje in mijn haar en op naar de stembus.

Het gaat er weer heet aan toe in Saint Georges des Agoûts, want nadat de al decennia-lang zittende gemeenteraad omvergeworpen werd zes jaar geleden, waarbij oproerlingen de macht grepen, is er nu een tweede lijst ontstaan, bestaande uit oudgemeenteraadsleden, waaronder de toen smadelijk afgezette burgemeester. Op die lijst hebben Marimon en ik gestemd en wel omdat de lijstaanvoerder een flinke doortastende tante is, waar wij graag onze belastingcenten aan toevertrouwen.

Dit is een deel van de zittende gemeenteraad. Ook aardige mensen hoor, daar niet van en het kan mij ook eigenlijk niets schelen wie er wint, maar je moet nu eenmaal iemand kiezen. In het midden de doorschijnende bak met de stemmen. Als je het envelopje door de gleuf laat glijden, zegt de dame erachter: 'a voté', heeft gestemd. Maar voor dat je tot die handeling mag overgaan, moet je eerst bij de linkerdame en de rechterheer, een register tekenen.
Alles wordt in het werk gesteld om fraude te voorkomen.

Allez, nu op naar Frank en Carole, waar wij wellicht onze poesjes stallen als wij in april een paar weekjes buitenslands zijn.
Wij zijn er nooit geweest, weten ook niet precies waar het is, maar kennen ze via via. Frank repareert alles waar een moter in of op zit en zijn vrouw verzorgt de dieren en is draagmoeder geweest.

Eerst tolden wij een poos in een snoezig gehuchtje rond, zonder het opgegeven huisnummer te vinden. Op de duur gingen wij maar een erf op waarvan, op het aantal aanwezige katten afgaand, wij dachten dat het daar wel eens kon zijn. 

Het alleraardigste vrouwtje had inderdaad twaalf katten onder haar beheer, waaronder drie in een doosje op elkaar geperste, waar her en der kopjes en pootjes uitstaken van zes de nacht ervoor geboren jonkies, die geboortig waren uit twee van hen, twee zusjes die gelijktijdig waren bevallen. Is het nog te volgen? 
In het halve uurtje dat we met haar spraken, hebben wij geleerd dat het dorpje zo'n 20 inwoners had, van allerlei nationaliteiten, die allemaal met elkaar omgingen. Inderdaad, toen wij afscheid namen, kwam gelijk de Portugese familie van het overbuurhuis inlichtingen inwinnen. Ook weten we dat er bij de gemeentelijke verkiezingen nog erger strijd ontbrand is dan in ons dorp, waar haar zoon een belangrijke rol in speelt, als zijnde kandidaat voor het burgemeesterschap. Hij kwam er even bijstaan en vertelde dat hij zojuist was aangevallen door iemand van de tegenpartij.
En wat we ook hoorden, was dat onze eigen buurman Tourtelot, die wij altijd gekend hebben als een aardige man, daar precies in dat gehuchtje zijn boerderij had en jarenlang de schrik van de buurt geweest is. Iedereen dolblij dat hij opgehoepeld was.
Ik zal nooit meer zeggen dat Fransen zo gesloten zijn.

Eindelijk dan toch bij ons einddoel aangeland.

Wij werden verwelkomd door een roedel onstuimige, doch vriendelijke bordercollies. 

Op het erf ganzen, eenden en kippen. En een heleboel te restaureren machines, tractoren en automobielen.

 De tuin wordt doorsneden door beekjes.

Er is zelfs een heus meer.

Dit is het huis met gîte.

Maar ze willen er weg, het huis staat te koop. Te groot, te veel terrein, te veel auto's om te repareren, te veel dieren om te verzorgen. Zij willen naar Griekenland, naar Kreta. Kleiner huis, kleinere tuin. Maar wel een grote schuur. Nou, dan weten we het wel, zijn werk zal niet minder worden.

Sympathieke vent. Zijn vrouw hebben we niet gezien, die zat op Kreta bij haar gedragen kind. Wij hopen voor hen dat zij hun huis snel kwijtraken. Maar niet voor ons, want het zijn leuke mensen om te kennen. 

Hier zouden de poesjes moeten logeren. Een buiten en een binnenverlijf. Willen ze dat wel?

Hun gastgevers zijn vriendelijk genoeg, daar zal het niet aan liggen.

Dag, tot over een maand.


Dit weer is het geworden toen we aan het einde van de middag thuiskwamen. Onbestendig.