De school en het verenigingsseizoen zijn weer voorbij. Het afscheid daarvan gaat meestal gepaard met afsluitingsrituelen.
Zo waren wij gisteravond toeschouwer van een uitvoering van de dansafdeling van de gymclub, waar ik lid van ben en waar ook wij oudere dames af en toe aan de Zumba moeten geloven. Dit zou goed zijn voor je toestand in het algemeen en in het bijzonder voor het hart.
Wat een heerlijkheid, al die opgewonden kinders achter de coulissen, waar ze aangekleed werden en waar de dansjuf ze natuurlijk niet stil kon houden, temeer omdat zij zelf op het podium stond met een groepje groteren.
Het herinnerde mij aan mijn jeugd, toen ik meedeed met kinderoperettes. De spanning in de kleedkamers, waar we geschminkt werden door echte grimeurs uit Amsterdam en waarvoor vrijwillige dames maanden van te voren onze kostuums hadden zitten naaien. Een keer was ik een prinses, Gwendolijn, en had ik een echte prinsessenjurk aan, niet door de dames genaaid, maar van een verhuurbedrijf en een echte pruik op (uit de pruikentijd).
Wij werden toen ook steeds gemaand stil te zijn als het stuk begonnen was.
Hier zien we Sonja, mijn maîtresse de gym, in actie. Fantastisch hoe zij alles in goede banen leidt, want het lijkt mij niet makkelijk om een stuk of dertig van die wriemels bij de les te houden die soms vergeten lijken te zijn waarom ze daar ook alweer stonden en dromerig hun toverstokje staan op te eten.
Sonja is dan ook, na de dood van Stephan Hessels, mijn grootste idool. In een paar jaar tijd, heeft ze in allerlei dorpjes in de omgeving gym en danslessen opgezet en met succes.
Tussendoor, heeft ze ook nog vier schattige dochtertjes gebaard, waarvan er drie meedansten. De jongste dateert van een paar maanden geleden, die lag in een mandje achter de coulissen en werd af en toe door een passerende dame rondgedragen.
Naar de gymles neemt ze altijd de kleine van drie mee en sinds kort ook de baby, die ze in geval van acute hongeraanval, al gymend de borst geeft en ook andere vrouwen nemen wel eens een kind of kleinkind mee als er geen oppas voorhanden is, wat voor mij het gymuurtje omtovert tot een geluksmoment.
Marimon had na een half uurtje wel genoeg van al die springende kinderen.
Ik heb mij daarentegen weer helemaal opgeladen met de energie die zo'n groepje jeugd genereert.
Het is daarom dat vrouwen langer leven.
Gister hadden we een missie. Wij moesten Betsy, de lezer al wel bekend uit vorige verslagen, de 84 jarige, nog altijd mooi en jong ogende Betsy, van het vliegveld in B. halen. Haar zoon, naast haar links op de foto, had het te druk met zijn, sommigen wel bekende, 'Terminal Cheesecake' band.
Wij dachten er een dagje Bordeaux omheen te plakken, zelfs om de stad op de step te verkennen, maar het plan zakte al gauw in de benen wegens overmatige hitte en luiheid in het algemeen.
Een uur voor landingstijd liepen we dan, kromgebogen onder de brandende zon, schichtig van boom naar boom, over de quais naar de fonteinzone, die we wegens oververhitting niet haalden.
Snel schoten we de achterstraatjes in, waar we hoopten wat schaduw te vinden. Zo zie je de majestueuse façades ook eens aan de achterkant.
En ook daar zijn verborgen juwelen.
En dan lang wachten op onze reizigster, want alles gaat even traag bij de goedkope vliegmaatschappijen en dan was er nog een staking van de verkeersleiding ook.
Op de terugweg in de auto vertelde Betsy mij een mooi verhaal:
Zij was naar Engeland gevlogen om haar 90 jarige zus te zien.
Maar dat bleek niet de enige reden. Toen ze een jaar of zes was, kwam er een jongetje bij haar in de klas, dat uit Duitsland gekomen was met het kindertransport, dat al voor de oorlog, joodse kinderen naar veiliger oorden bracht. Het werd haar eerste liefde. Na de oorlog bleek dat zijn vader was omgebracht in een vernietigingskamp, maar dat zijn moeder naar Amerika had weten te ontkomen. De jongen werd daar later met zijn moeder herenigd en verdween dus uit Betsy's leven, maar toch niet helemaal. Zij bleven elkaar schrijven en toen hij 17 was, kwam hij naar Engeland om haar ten huwelijk te vragen. Zij was daar echter nog helemaal niet aan toe, zij wilde niet trouwen , zij wilde een career!
Nou, die heeft ze gehad en een huwelijk ook nog, alleen niet met hem. Maar ze zijn elkaar blijven schrijven.
Nu was er een reunie van hun vroegere school. Hij kwam om afscheid van haar te nemen. Voorgoed. Daarbij overhandigde hij haar alle brieven die zij hem ooit had geschreven, want hij was bang dat als hij zou sterven, zijn vrouw (die van niets wist), ze zou vinden. Zij deed hetzelfde. Samen hebben ze ritueel al hun brieven verbrand. Hij kan rustig dood gaan. Maar zij nog lange niet!!
We zouden vroeg gaan fietsen, voor de hitte uit.
Maar eerst moesten we wachten op de man van de grasmaaimachinereparatiewerkplaats, die om tien uur zou komen om de machine op te halen. De lieverd kwam bijna op tijd, net voor onze gebruikelijke koffietijd. En aangezien we datgene zijn geworden wat ik altijd zo gehaat heb in mijn jongere jaren, n.l. gewoontemensen, dachten we dat we beter eerst maar koffie konden drinken, anders zouden we dat gezeur onderweg weer krijgen. Om een uur of elf waren we zo ver. Op naar het moeras. Eerste pitstop La Rochelle.
Marimon wilde eerst de l'anse de l'Aiguillon zien, (anse=kreek hoewel ik het meer een baai vind), dus koos ik een plaatsje op de kaart uit dat aan die kreek zou moeten liggen. Saai dorp, niks kreek, niks te eten. Want intussen ging de middagmaagklok af. Dat heb je nu als je gewoontemensen geworden bent, dat is je straf. Maar kijk, na wat doelloos ronddwalen, stonden we ineens aan de kreek en voor een visrestaurant. Alsof de voorzienigheid de G.P.S. overgenomen had. En lekker! Maar bovenal, wat een schone toiletten! Na de handenwas een vers katoenen handdoekje van de stapel en na gebruik, hop in de wasmand.
Mosselen frites, zeevruchten, witte wijn. En als toet nam Marimon natuurlijk een mega bananensplit, waarvoor hij ook nog extra slagroom had willen bestellen, maar de serveerdame ried hem dat af. Als je de split ziet, begrijp je waarom.
De lege split, allemaal in Marimons maag verdwenen.
Na dit eetfestijn was de fietsdag al een eind gevorderd, maar uiteindelijk om een uur of vier, waren we toch klaar en bereid om de kortste fietstocht uit het boekje te doen, wat eigenlijk bedoeld was als wandeltocht en waar we het voor elkaar kregen om na tien minuten te verdwalen.
Dit leek mij geen fietspad, maar met wat doorzettingsvermogen geraakten we toch, zonder lekke banden, op de macadamweg.
Gauw terug naar Marans, wat een veel leuker plaatsje bleek dan wij aanvankelijk dachten.
Door Marans heen, aan de andere kant er weer uit, vonden we een prachtige Vecht-achtige rivier met aan weerszijden aardige huisjes. Lekker plat voor de scootmobiel. Misschien is dat wel wat voor de nog oudere dag.
Ondertussen stikten we van de dorst na die zoute mosselen en droge witte wijn, maar natuurlijk vergeten drinken mee te nemen in de knapzak. Op de brug, die je daar achterin de foto ziet, was een echtpaar bezig de tent op slot te gooien, maar opende hem weer om een sinas en een colaatje aan de creperende fietsers met de tong op de grond aan te bieden. We hebben nog een politiek praatje gehouden (omdat we weer praatjes kregen) en de waard en waardin hartelijk bedankt voor deze aardige geste.
Marans zal ons nog terugzien.
Huppeldepup had een drukke baan, veel vrienden en reisde de hele wereld rond. En toch was ze niet gelukkig.
Gelukkig maar, dat ze niet gelukkig was, want ik krijg een complex van al die vrouwen met goede banen en kinderen en een man en veel vrienden, die nog sporten bovendien.
Een paar dagen geleden toen ik het huisje had schoongemaakt voor de eerste vakantiegangers, heb ik de map met tijdschriften meegenomen om uit te zoeken en natuurlijk ben ik ze nog steeds aan het lezen. Ik heb er uit geleerd, dat Margriet en Libelle met hun lezers zijn meegegroeid. Het zijn 65 +bladen geworden.
Flair is van een ongekende tuttigheid, hoewel de protagonisten in de verhaaltjes en ingezonden brieven het nu wel echt doen. Zelfs al heel snel na kennismaking en eenmalig.
Het woord One-Night-Stand ben ik echter nog niet tegengekomen.
Het blad Fab, (nooit van gehoord en is trouwens al ter ziele), is zoals ze zelf aangeven: dè gids voor 35+ vrouwen.
De vrouwen in het blad zijn allemaal slank en mooi, waar ik geen moeite mee heb. Maar ze zijn allemaal ook nog succesvol!
Zij hebben een goede baan, werken vaak 80 uur per week (zeggen ze), hebben een duurzame en gelukkige relatie, (hoewel één op de drie gaat scheiden), en zijn voortdurend aan het shoppen.
Ben ik soms jaloers? JA!! dat ben ik. Hoe doen ze dat? Waar halen ze al die energie vandaan? Daarom ben ik zo blij dat een groot gedeelte van hen het roer om wil gooien als ze de 40 naderen. Dan wordt de office manager ineens kok, of gaan ze naar Santiago de Compostella lopen om zichzelf terug te vinden.
Ha! Ik hoef nergens naar toe te lopen. Ik ben er al.
Domweg gelukkig op Pied Sec plage.
Brenda
Klik op bovenstaande lien en waarde kijkers, u zult zien Brenda die zich in de zenuwen werkt om haar vriendin Becky te bereiken.
Gister heeft ons theatergroepje onder een kokende zon een voorstelling in de tuin bij de familie Davies gegeven.
Hierboven speel ik Brenda, een personnage uit een T.V. serie, naar ik meen een Frans-Canadese, die weer een persiflage is van series zoals b.v. Dallas of Dynastie. Hier probeer ik een zekere Becky te bereiken, maar krijg haar antwoordapparaat, dat allerlei onzin uitkraamt, zodat ik mij op de duur aan de rand van een zenuwinstorting bevind.
Het is ons weer gelukt, hoewel ik er een beetje de zenuwen over had. Niet over mijn rol als Brenda, want dat gaat vanzelf, maar over de sketch van de 'Lapin brûlé', het 'Verbrande konijn', waarin ik de ene helft van een over de soep ruziëend echtpaar moet uitbeelden, die dan ondertussen het konijn in de oven laat verbranden. Een melig stukje vind ik zelf, maar zo zijn sketches nu eenmaal, en het publiek vindt het leuk. Sommige stukjes tekst schijnen zich maar niet in mijn geheugen vast te willen zetten, wat mij onzeker maakt. Tot op de generale, zaterdag, lukte het niet. En gister, wonder boven wonder, lukte het wel. Maar daardoor en door het onweer, slecht geslapen, want ik lag de hele nacht mijn rol te repeteren. Wat een mens zich toch niet allemaal op de hals haalt. Maar achteraf is het leuk.
