Zo waren wij gisteravond toeschouwer van een uitvoering van de dansafdeling van de gymclub, waar ik lid van ben en waar ook wij oudere dames af en toe aan de Zumba moeten geloven. Dit zou goed zijn voor je toestand in het algemeen en in het bijzonder voor het hart.
Wat een heerlijkheid, al die opgewonden kinders achter de coulissen, waar ze aangekleed werden en waar de dansjuf ze natuurlijk niet stil kon houden, temeer omdat zij zelf op het podium stond met een groepje groteren.
Het herinnerde mij aan mijn jeugd, toen ik meedeed met kinderoperettes. De spanning in de kleedkamers, waar we geschminkt werden door echte grimeurs uit Amsterdam en waarvoor vrijwillige dames maanden van te voren onze kostuums hadden zitten naaien. Een keer was ik een prinses, Gwendolijn, en had ik een echte prinsessenjurk aan, niet door de dames genaaid, maar van een verhuurbedrijf en een echte pruik op (uit de pruikentijd).
Wij werden toen ook steeds gemaand stil te zijn als het stuk begonnen was.
Sonja is dan ook, na de dood van Stephan Hessels, mijn grootste idool. In een paar jaar tijd, heeft ze in allerlei dorpjes in de omgeving gym en danslessen opgezet en met succes.
Tussendoor, heeft ze ook nog vier schattige dochtertjes gebaard, waarvan er drie meedansten. De jongste dateert van een paar maanden geleden, die lag in een mandje achter de coulissen en werd af en toe door een passerende dame rondgedragen.
Naar de gymles neemt ze altijd de kleine van drie mee en sinds kort ook de baby, die ze in geval van acute hongeraanval, al gymend de borst geeft en ook andere vrouwen nemen wel eens een kind of kleinkind mee als er geen oppas voorhanden is, wat voor mij het gymuurtje omtovert tot een geluksmoment.
Marimon had na een half uurtje wel genoeg van al die springende kinderen.
Ik heb mij daarentegen weer helemaal opgeladen met de energie die zo'n groepje jeugd genereert.
Het is daarom dat vrouwen langer leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten