Fietsen rond Marans

We zouden vroeg gaan fietsen, voor de hitte uit.

Maar eerst moesten we wachten op de man van de grasmaaimachinereparatiewerkplaats, die om tien uur zou komen om de machine op te halen. De lieverd kwam bijna op tijd, net voor onze gebruikelijke koffietijd. En aangezien we datgene zijn geworden wat ik altijd zo gehaat heb in mijn jongere jaren, n.l. gewoontemensen, dachten we dat we beter eerst maar koffie konden drinken, anders zouden we dat gezeur onderweg weer krijgen. Om een uur of elf waren we zo ver. Op naar het moeras. Eerste pitstop La Rochelle.

Marimon wilde eerst de l'anse de l'Aiguillon zien, (anse=kreek hoewel ik het meer een baai vind), dus koos ik een plaatsje op de kaart uit dat aan die kreek zou moeten liggen. Saai dorp, niks kreek, niks te eten. Want intussen ging de middagmaagklok af. Dat heb je nu als je gewoontemensen geworden bent, dat is je straf. Maar kijk, na wat doelloos ronddwalen, stonden we ineens aan de kreek en voor een visrestaurant. Alsof de voorzienigheid de G.P.S. overgenomen had. En lekker! Maar bovenal, wat een schone toiletten! Na de handenwas een vers katoenen handdoekje van de stapel en na gebruik, hop in de wasmand.

Mosselen frites, zeevruchten, witte wijn. En als toet nam Marimon natuurlijk een mega bananensplit, waarvoor hij ook nog extra slagroom had willen bestellen, maar de serveerdame ried hem dat af. Als je de split ziet, begrijp je waarom.

De lege split, allemaal in Marimons maag verdwenen.

Na dit eetfestijn was de fietsdag al een eind gevorderd, maar uiteindelijk om een uur of vier, waren we toch klaar en bereid om de kortste fietstocht uit het boekje te doen, wat eigenlijk bedoeld was als wandeltocht en waar we het voor elkaar kregen om na tien minuten te verdwalen.

Dit leek mij geen fietspad, maar met wat doorzettingsvermogen geraakten we toch, zonder lekke banden, op de macadamweg.

Gauw terug naar Marans, wat een veel leuker plaatsje bleek dan wij aanvankelijk dachten.

Door Marans heen, aan de andere kant er weer uit, vonden we een prachtige Vecht-achtige rivier met aan weerszijden aardige huisjes. Lekker plat voor de scootmobiel. Misschien is dat wel wat voor de nog oudere dag. 

Ondertussen stikten we van de dorst na die zoute mosselen en droge witte wijn, maar natuurlijk vergeten drinken mee te nemen in de knapzak. Op de brug, die je daar achterin de foto ziet, was een echtpaar bezig de tent op slot te gooien, maar opende hem weer om een sinas en een colaatje aan de creperende fietsers met de tong op de grond aan te bieden. We hebben nog een politiek praatje gehouden (omdat we weer praatjes kregen) en de waard en waardin hartelijk bedankt voor deze aardige geste. 

Marans zal ons nog terugzien.