Vandaag zowat de hele dag bezig geweest om een kastje van Ikea in elkaar te zetten.
Niet dat dit nu zo moeilijk is, want de Ikea handleiding is heel overzichtelijk, maar met mijn klontjevingers, die niet naar me luisteren, was het toch nog een hele toer. Bovendien geloof ik niet dat ik zoiets eerder in mijn leven gedaan heb. Ook als kind nooit een bouwplaat in elkaar gezet. Dat was voor jongens.
Maar met goed kijken en vooral rust en geduld, is het voor elkaar gekomen. Niets hoeven slopen, in ene keer goed.
Veni Vidi Vici
In de helft van de tijd heeft Marimon er twee in elkaar gezet.
Maar hij heeft dit meer gedaan en hij heeft goede handen.
Er zijn wel wat boeken op hun plek beland, maar nog lang niet allemaal.
Ik heb net 'De Vergelding', van Jan Brokken uitgelezen.
Een relaas over een dorp in oorlogstijd. Spannend en indringend.
Hij laat zien dat ook foute mensen hun goede kanten hebben,
(en goede mensen hun foute).
Ook nog de groeten van poesje Samir, die vandaag de wereld vanuit het echtelijk bed waarneemt. Geen haar op haar hoofd die er aan denkt op deze regendag haar vorstelijke positie te verlaten. Lekker binnen toekijken hoe er kastjes in elkaar gezet worden.
Wat die gekke mensen zich toch druk maken.
Daar gaat ie weer! De strijd tegen de coniferen is nog niet gerond, maar het erf heeft al wel wat meer lucht.
Die dingen verdringen alles in hun omgeving. Kijk deze arme cotoneaster eens aan, waar een conifeer zich in genesteld had.
Morgen gaat de hele oogst naar de stort.
Marimon sleept echter niet alleen dingen weg van la Chapelle, hij sleept er ook in.
Dat het autootje niet achterover gekiept is, mag een wonder heten.
Eenmaal in de keuken aangeland, bleek hij toch wel buitenproportioneel groot en onaangepast.
Wij dachten hem na een paar weken, als de garage opgeruimd zou zijn (ooit), daarheen te verbannen, voor feestjes en drankgelagen.
Maar na een paar dagen zijn we er al aan gehecht, want het is reuze makkelijk al die ruimte. Vooral nu ik mij heb laten verleiden tot kokkerella in opleiding, iets dat ik altijd geweigerd heb uit een soort dwarsigheid.
Eten vond, en vind ik, neemt een veel te belangrijke plaats in het hedendaags bestaan. Het geknoei met voedsel is een trend geworden, een ieder biedt tegen elkaar op met kookboeken en recepten. Intussen groeien wij westerlingen dicht, terwijl de rest van de wereld op een houtje mag bijten. Zoiets dus.
Maar ja, geen gezelligheid zonder eten. Vandaar mijn overgave.
Een andere daad van opstand, is mijn kleedgedrag. Mochten wij meisjes vroeger geen broeken dragen, nu lijkt de rok te zijn verbannen. Zo makkelijk, een broek. Niet waar, smoezen. In een rok beweeg je jezelf net zo makkelijk als in een broek en het zit ook nog lekkerder. Nee, wij dames dùrven geen rok meer te dragen. Behalve dan op rokjesdag, maar dan wordt het van je verwacht.
Dus met het voorjaar voor de deur, heb ik een paar dagen internet afgestroopt om wat rokjes te scoren.
De zendingen beginnen binnen te komen. Het is niet altijd wat ik verwacht had. De Hennes stuurde mij bijvoorbeeld dit curieuze geval:
Het lijkt wel een schemerlamp.
Dat komt door het materiaal, néoprène. Marimon zegt dat er surfpakken van gemaakt worden.
Volgens mij ook de eerste kunststof inktlappen in schuimpjeskleuren, die er wel prachtig uitzagen in onze kinderogen, maar veel slechter de kroontjespen droogden dan de inktlappen die je maakte van restjes stof uit moeders naaidoos.
Petticoats werden er misschien ook wel van gemaakt, vandaar dat hij zo mooi wijd uit blijft staan. Ik vind hem toch wel feestelijk en zal hem zeker dragen op een vrolijke, zonnige morgen op de markt in Domfront. En tja, wat staat mij nu niet?
Prachtig weer de hele week, goed opgeschoten met de coniferenverplaatsing. En toen was er uitzicht.
Bij de paaltjes staan hele kleine palmboompjes.
Het grind voor de garages ligt vol zwerfkeien, daar liefdevol neergelegd door de vorige eigenaar. Wij hebben er plantjes tegenaan gezet om ze een decoratieve en ondersteunende functie te geven. Onder het grind ligt een plastic zeil, waaronder een laagje aarde. Verder dan 20 cm ging mijn spa niet. De buurman onthulde dat de vorige eigenaar daar al het puin heeft gestort dat hij na de bouw en sloop kwijt moest. Daarom hadden die coniferen van die korte worteltjes. Ik begrijp niet hoe ze nog zo groot hebben kunnen worden. De buurman vond dat niet netjes van hem. Wij ook niet.
Ook de as van moeder Lien heeft eindelijk haar plek gevonden.
Of die steen er voor gemaakt is. En een gebroken hartje er voor.
We blijken ook een werkende put te hebben. Wat een luxe.
Dompelpomp er in, stekker in het stopkontakt, slang er aan en sproeien maar. Ook de vijver wordt gevoed vanuit de waterput.
Met echte dril, dat belooft wat.
De plas.
De bron.
Water is het probleem niet hier.
Maar nu zitten we nog al een paar weken met een paasei in ons maag omdat Marimon in de super U werd getroffen door een aanval van barmhartigheid toen hij bij de kassa zag dat een zwerver het ei niet kon betalen.
Maar buiten was de zwerver nergens meer te bekennen. Maar toen wij het ei aan een ander stel stinkende daklozen wilden aanbieden, reden die net weg in een SUV. Daar sta je dan met je paasei.
Vandaag was het niet alleen een heerlijk zonnige dag, maar ook, mede door de combinatie Pasen en mooi weer, een uitstekende dag voor ons om te integreren. Alle buren kwamen n.l. op het kapelletje af. Misschien ook uit nieuwsgierigheid naar de nieuwe bewoners van 'la maison de la chapelle'. We hebben lange, informatieve gesprekken gehad met buurman monsieur Maurice en zijn zoon en weten nu dat de vorige bewoner veel illegaals uitgehaald heeft wat het bouwen betreft. Maar dit even terzijde.
Hoe staat het met onze integratie en hoe leer je mensen kennen?
De eersten met wie je kennis maakt zijn altijd de winkeliers en de plaatselijke loslopende debielen. Wij kennen dan ook de bakkers en de slagers, de kiosk en supermarktbeheerders, la dame de la brocante, de Engelse Pub/Pizza eigenaren, Molly van de Fish and Chips (met mashy peas), en ik dan nog de dame van het 2 de hands klerenwinkeltje in Domfront en 10 oude dames van de gym.
Maar mijn belangrijkste ontdekking, is the lady of the pages.
Deze alleraardigste Engelse dame beheert hier een soort boekenruil. Met dien verstande dat je haar de boeken schenkt en voor 2 euros een verse kan bekomen. Ik moest van al die Engelse boeken af die de vorige eigenaar hier heeft achtergelaten en zij was er blij mee.
Zij lijkt mij ook een sociale spil te zijn in het Engelse circuit en omdat ik met een overschot aan eieren zat, want zelfs de 4 overgebleven kipjes leggen nog te veel voor ons, dacht ik dat zij wel eens de oplossing zou kunnen zijn voor dit probleem.
Zij wilde mijn mandje inderdaad graag hebben en wij besloten dat het een goed idee zou zijn, wanneer ik wekelijks daar een gevuld mandje neerzet voor de lezers om naar behoefte uit te pakken.
Daar was het ook, dat mijn oog viel op Fifty Shades of Grey, een boek waarvan ik gedacht had dat ik het nooit zou lezen.
Zij zei dat het niet zo slecht was als de meesten die het niet gelezen hebben denken dat het is. En inderdaad, nu ik het aan het lezen ben, moet ik haar gelijk geven. Het boek is geen hoogvlieger, type boeketreeks, maar toch heel leesbaar en beslist niet smerig of wat dan ook. Het is een love story, met een onwerkelijk scenario dat wel, vrij naief en onschuldig allemaal, waarin de hoofdpersoon (de vertelster), haar ervaringen met haar geliefde tot in detail meedeelt, maar zonder één onvertogen woord. Er wordt heel veel in gebloosd. Ik zou het absoluut geen porno noemen.
Ik denk dat ik vanuit Pages mijn 5 stappen integratieplan verder ga ontwikkelen. De Engelse Pub is tenslotte aan de overkant, dus ben ik dan alvast op de goede weg. Wish me luck.
Sinds deze jongeman bij ons langs is gekomen, heeft ons bestaan hier er een dimensie bij gekregen en zijn we ons er pijnlijk van bewust geworden, dat het leven zonder telefoon en internet nauwelijks nog waard is geleefd te worden.
Na deze rustige eerste maand op La Chapelle, krijgen wij het ineens heel druk, want nu kunnen we zien waar er bioscopen, zwembaden, zangkoren, theatergezelschappen, knutselwinkels,gymclubs, enzovoort, zijn. Nu moeten we ook beginnen met adreswijzigingen sturen naar vrienden en instanties. Nu kunnen we zien waar wat het best en goedkoopst is.
Bovendien schijnt het morgen afgelopen te zijn met grijze luchten, dreinende regens en vuile winden. Morgen is de zon terug!
Dan kan er geplant worden, want kijk eens wat er op ons staat te wachten...
We konden het weer niet laten. Er staan hier wel planten, maar een heleboel verkeerde, n.l de enige plant/struik, waar ik een hekel aan heb: de conifeer. Ik denk dat de vorige eigenaar een keer een vrachtwagen vol uit Engeland heeft laten komen, want er staan er minstens 100. Over een paar jaar zitten we in een coniferenwoud en is ons hele uitzicht weg. Wij zitten liever tussen de palmen en bovendien waren ze in de aanbieding.
Tel de coniferen.
Niet dat we het slechte weer van de afgelopen weken zo erg vonden, dit is een echt slechtweerhuis, waarin we allemaal zo ons plekje gevonden hebben. De poezen willen nauwelijks naar buiten met zoveel pluche en zelfs de kippen gaan vroeger op stok sinds ze zo'n luxe onderkomen hebben.
We hebben nog geen kattenluik, omdat we de vloerbedekking liever niet meteen onder de bloedsporen willen hebben. Het afleren van nagels scherpen op het tapijt, is aardig aan het lukken.
Als ze het zat zijn buiten, laten ze het wel weten.
Het is inmiddels avond, en ik zit in de keuken dit blogje in elkaar te flansen.
Marimon zit in het bureau zijn eigen verhaaltje te schrijven.
De hal, ook wel genoemd: Sociëteit Hollandia.
Het trappenhuis met de Ollie B. Bommelstoel en stapels boeken waar nog geen plekje voor getimmerd is.
Mijn boudoir, waar een slaapkamertje voor opgeofferd is.
De slaapkamer.
En tot slot de salon, waar ik des avonds op een van de banken hang te lezen. Eerst Alexander Münninghoff, 'de Stamhouder' prachtig boek, een aanrader, en nu (je zult het niet geloven), Fifty Shades of Grey. Om mijn Engels op peil te houden. Hierover morgen meer.
Morgen een verslag van mijn eerste wankele passen op weg naar een sociaal leven, met als gevolg mijn keuze voor bovengenoemd, z.g. scabreus boekwerk.
