Een inkijkje in ons stulpje.

Sinds deze jongeman bij ons langs is gekomen, heeft ons bestaan hier er een dimensie bij gekregen en zijn we ons er pijnlijk van bewust geworden, dat het leven zonder telefoon en internet nauwelijks nog waard is geleefd te worden.

Na deze rustige eerste maand op La Chapelle, krijgen wij het ineens heel druk, want nu kunnen we zien waar er bioscopen, zwembaden, zangkoren, theatergezelschappen, knutselwinkels,gymclubs, enzovoort, zijn. Nu moeten we ook beginnen met adreswijzigingen sturen naar vrienden en instanties. Nu kunnen we zien waar wat het best en goedkoopst is.

Bovendien schijnt het morgen afgelopen te zijn met grijze luchten, dreinende regens en vuile winden. Morgen is de zon terug!
Dan kan er geplant worden, want kijk eens wat er op ons staat te wachten...

We konden het weer niet laten. Er staan hier wel planten, maar een heleboel verkeerde, n.l de enige plant/struik, waar ik een hekel aan heb: de conifeer. Ik denk dat de vorige eigenaar een keer een vrachtwagen vol uit Engeland heeft laten komen, want er staan er minstens 100. Over een paar jaar zitten we in een coniferenwoud en is ons hele uitzicht weg. Wij zitten liever tussen de palmen en bovendien waren ze in de aanbieding.

Tel de coniferen.

Niet dat we het slechte weer van de afgelopen weken zo erg vonden, dit is een echt slechtweerhuis, waarin we allemaal zo ons plekje gevonden hebben. De poezen willen nauwelijks naar buiten met zoveel pluche en zelfs de kippen gaan vroeger op stok sinds ze zo'n luxe onderkomen hebben.

We hebben nog geen kattenluik, omdat we de vloerbedekking liever niet meteen onder de bloedsporen willen hebben. Het afleren van nagels scherpen op het tapijt, is aardig aan het lukken.

Als ze het zat zijn buiten, laten ze het wel weten.

Het is inmiddels avond, en ik zit in de keuken dit blogje in elkaar te flansen.

Marimon zit in het bureau zijn eigen verhaaltje te schrijven.

De hal, ook wel genoemd: Sociëteit Hollandia.

Het trappenhuis met de Ollie B. Bommelstoel en stapels boeken waar nog geen plekje voor getimmerd is.

Mijn boudoir, waar een slaapkamertje voor opgeofferd is.

De slaapkamer.

En tot slot de salon, waar ik des avonds op een van de banken hang te lezen. Eerst Alexander Münninghoff, 'de Stamhouder' prachtig boek, een aanrader, en nu (je zult het niet geloven), Fifty Shades of Grey. Om mijn Engels op peil te houden. Hierover morgen meer.

Morgen een verslag van mijn eerste wankele passen op weg naar een sociaal leven, met als gevolg mijn keuze voor bovengenoemd, z.g. scabreus boekwerk.