Daar gaat ie weer!

Daar gaat ie weer! De strijd tegen de coniferen is nog niet gerond, maar het erf heeft al wel wat meer lucht.

Die dingen verdringen alles in hun omgeving. Kijk deze arme cotoneaster eens aan, waar een conifeer zich in genesteld had.

Morgen gaat de hele oogst naar de stort. 

Marimon sleept echter niet alleen dingen weg van la Chapelle, hij sleept er ook in.

Dat het autootje niet achterover gekiept is, mag een wonder heten.

Eenmaal in de keuken aangeland, bleek hij toch wel buitenproportioneel groot en onaangepast. 

Wij dachten hem na een paar weken, als de garage opgeruimd zou zijn (ooit), daarheen te verbannen, voor feestjes en drankgelagen.
Maar na een paar dagen zijn we er al aan gehecht, want het is reuze makkelijk al die ruimte. Vooral nu ik mij heb laten verleiden tot kokkerella in opleiding, iets dat ik altijd geweigerd heb uit een soort dwarsigheid. 
Eten vond, en vind ik, neemt een veel te belangrijke plaats in het hedendaags bestaan. Het geknoei met voedsel is een trend geworden, een ieder biedt tegen elkaar op met kookboeken en recepten. Intussen groeien wij westerlingen dicht, terwijl de rest van de wereld op een houtje mag bijten. Zoiets dus.

Maar ja, geen gezelligheid zonder eten. Vandaar mijn overgave.

Een andere daad van opstand, is mijn kleedgedrag. Mochten wij meisjes vroeger geen broeken dragen, nu lijkt de rok te zijn verbannen. Zo makkelijk, een broek. Niet waar, smoezen. In een rok beweeg je jezelf net zo makkelijk als in een broek en het zit ook nog lekkerder. Nee, wij dames dùrven geen rok meer te dragen. Behalve dan op rokjesdag, maar dan wordt het van je verwacht. 
Dus met het voorjaar voor de deur, heb ik een paar dagen internet afgestroopt om wat rokjes te scoren.
De zendingen beginnen binnen te komen. Het is niet altijd wat ik verwacht had. De Hennes stuurde mij bijvoorbeeld dit curieuze geval:

 Het lijkt wel een schemerlamp.
 Dat komt door het materiaal, néoprène. Marimon zegt dat er surfpakken van gemaakt worden.
Volgens mij ook de eerste kunststof inktlappen in schuimpjeskleuren, die er wel prachtig uitzagen in onze kinderogen, maar veel slechter de kroontjespen droogden dan de inktlappen die je maakte van restjes stof uit moeders naaidoos.
Petticoats werden er misschien ook wel van gemaakt, vandaar dat hij zo mooi wijd uit blijft staan. Ik vind hem toch wel feestelijk en zal hem zeker dragen op een vrolijke, zonnige morgen op de markt in Domfront. En tja, wat staat mij nu niet?