Een goed bestede regendag

Vanmorgen om 9 uur is Marimon weggereden onder een druppende hemel. Ik bleef achter in een leeg, steeds kouder wordend huis en probeerde er het beste van te maken. 

Eerst heb ik een kussentje voor de armstoel van Sociëteit Hollandia gemaakt. Je hebt zo'n aardig zicht op de hof vanuit die stoel, maar ik kan er absoluut niet op zitten vanwege haar en mijn akelige rug.

Dat aardige zicht begint trouwens danig dicht te groeien met Hortensia. Maar om dat nu te snoeien zo vlak voor de bloei..

Net als deze groene muur, die me het zicht op de kipjes ontneemt als ze in hun nieuwe ren zitten. Zij zitten daar trouwens niet, maar benen zenuwachtig langs het gaas, op zoek naar een opening. 
Vrijheid neem je ze niet zomaar af.

Morgen, mocht het droog zijn, gaat dit vreemdsoortig klimsel dat bezig is zich van de pergola meester te maken, sneuvelen. Het is een zeer snel woekerend kruid, een soort valse wijn. Faux vigne, denk ik dat het in de volksmond heet. Liever hebben we Wisteria, Blauwe Regen, dat ook woekert, maar dan tenminste wel een lust voor het oog is.

Na het kussentje heb mij verdiept in de door meneer Glastra van Loon zo pakkend beschreven levens van Italiaanse castraten in de 18de eeuw. Dankzij Internet, lang zal deze leven, heb ik hele mooie liederen kunnen beluisteren die zij toen zongen, zoals 'Ombra mai fu' uit Händel's opera 'Serse'.

Er is ook een film gemaakt over de bekende castraat 'Farinelli', waarvan ik een stukje bekenen heb. Maar ik vond hem niet goed, want de echte Farinelli had een onvolgroeid kinderhoofdje op een buitensporig lang lijf en was een extravagante, moeilijke klier, terwijl de vertolker in de film een normale, aardige, knappe jongeman was. Dan is voor mij de film gelijk afgeschreven.

Toen heb ik nog een uurtje de 'Connexion' gelezen. Een Engels talig maandblad dat nieuws en voorlichting geeft over de ins en outs van het Franse leven bekeken door de ogen van een buitenlander. Goed om nuttige tips op te doen en vooral om mijn krakkemikkige Engels wat op te vijzelen. Wel nodig ook, want wij spreken hier net zo veel Engels als Frans.

Negen uur al weer. De kipjes moeten naar bed en ik mag nog een uurtje op blijven om wat te lezen samen met de poezen. 
Ik ga beginnen in 'Duitse Les', van Siegfried Lenz. Wie weet waar dat mij weer heen voert.

Zo is deze regendag toch goed besteed geweest. 

Een heerlijke maaltijd en een leeg strand.

Op dit plaatje ziet u de door super-kok-moeder bereidde noodmaaltijd, na een vertwijfelde jacht op geopende restaurants op pinkstermaandag. Aangezien de meeste restaurants dicht zijn op maandag, mogen ze niet open op pinkstermaandag, die wel als een zondag wordt beleefd, maar niet als zodanig voor de wet geldt, blijkbaar. Alle winkels zijn dicht en je ziet geen kip op straat. 

Mesclunsla, linzen, paprika gevuld met zachte kaas en ansjovisje, een met ei gevulde brick, brick à l'oeuf. Of dat geen smullen was!

De kippenren groeit gestaag. Het duurt even, want alles wordt in beton geklonken en dat moet dan weer enige dagen drogen.

Wat Marimon bouwt, staat er for ever.

Ikzelf heb weer naai aspiraties. Ik heb mijzelf daartoe eerst eens een behoorlijke naaidoos aangeschaft bij de Troc. Op wieltjes.

Ik heb zelfs een knip gekocht in Nederland. Maar nu nog stoffen. Waar haal ik die in vredesnaam vandaan?

Ik stel mij zo voor, dat had mijn moeder er zo een gehad, ik die voortdurend zou hebben geleend om er mijn poppenbaby in te vervoeren. 

Wat ik nog meer bij de Troc heb gevonden, is deze brottopf.

Vraag voor mijn lezers: Wat voor Brot stopte men in een zo'n Topf en waarom? Ik bewaar er mijn uien en knoflook in. Er zit een gat onder ieder oor, voor de lucht.

Vraag twee: Wat stelt dit plaatje voor?

Verder hebben we op Pinksterzondag eindelijk de zee bezocht.

Best aardig weer en een totaal leeg strand.

Weer thuis en alles verstopt.

Ik ben weer thuis dus, sain et sauf. Was een makkelijke rit, lekker grijs weer met een dropje. Niet te warm (ik heb geen airco) en geen zon die in je ogen schijnt. Wel probeer ik volgende keer niet over Caen te rijden, want van daar naar huis is het een en al sightseeing. Leuk voor de toerist, maar niet als je snel naar huis wilt.

Fijn om weer thuis te zijn, maar de claim van de kopers van ons huis in de Charente viel meteen op mijn dak. 15.000 Euro willen ze. Verborgen gebreken. De gebreken zijn er wel, maar we hebben ze niet (moedwillig) verborgen. Bewijs dat maar eens.

We stelden een weekendpauze in. Niet over denken, niets aan doen.
Zondag stralend weer, alle plantjes die ik uit Nederland had meegenomen geplant, of in potten gezet. Kost daar een derde van de prijs die je er hier voor betaalt.

Maandag wierpen wij ons in de strijd. Het zag er naar uit dat we geen rechtsbijstandverzekering hadden. We probeerden bewijsstukken te vergaren, belden instanties. Informeerden ons her en der.

Om de ellende compleet te maken, waren alle W.C's verstopt.
Via de buurman kregen we een telefoonnummer. Een vrouw nam de telefoon op en zei dat haar man wel zou langskomen als hij tijd had. O jee, voorlopig maar even buiten ontlasten dan. Plaats zat.

Een half uur later stond hij voor de deur. Of eigenlijk, in de wei.
Hij had gewoon een paar paaltjes uit de omheining getrokken en reed recht op de fosse af.

Septic tank leeg, wat in de 15 jaar dat Allan hier woonde nooit gebeurd was, en het overloopputje leeggezogen, waar de verstopping bleek te zitten. Hij gaat ons de rekening sturen, en noemde een prijs die een derde bedraagt van wat we gewend zijn te betalen. Vandaag sprak ik de buurman. Hij legde mij uit dat je hier normaal gesproken ook die prijs betaalt, d.w.z., bij een officiële vidangeur (leegpomper). Deze man doet het erbij. 

Marimon trotseert de drollen in het overloopputje, waar de verstopping zit.

Het komt er op neer dat een erkende vidangeur de inhoud van zijn tank moet legen op een daartoe aangewezen plaats en daar waarschijnlijk ook voor moet betalen. Waar laat deze het dan?
Hij neemt het mee naar huis, was het antwoord van de buurman.
Waaruit wij concluderen dat hijzelf wel op het riool aangesloten zit en de inhoud van zijn tank lekker daar in laat lopen. Of hij spuit het over zijn land, wat weer een gezonde mestgift is. Waarom zou mensenpoep slechter zijn dan koeienpoep tenslotte.

Vandaag kregen we bericht van de juridische afdeling van onze verzekering. Wij bleken wèl verzekerd voor rechtsbijstand!
Er is dus nog hoop voor ons..

Het slechte nieuws is, dat we het Eurovisie Songfestival niet rechtstreeks kunnen ontvangen. Terwijl Marimon nog wel een lading knabbeltjes en knaagjes heeft ingeslagen!

Wat een toestanden nu weer.

Afgelopen zondag vertrokken naar Nederland om mijn oudste broer, die in Canada woont, weer eens te zien. Ik vertelde in mijn vorig blog al dat hij van de fiets was gevallen. Awel, hij ligt nog steeds in het ziekenhuis en kan amper lopen. Morgen, of eigenlijk aankomende nacht gaat hij vervoerd worden naar het verpleeghuis bij zijn woning in Canada. Weer een zorg minder voor ons.

Broer twee viel inmiddels op zijn tater tijdens het uitlaten van de hond.

Met mij gaat het redelijk goed.

Moeder en dochter maken er zoals altijd een gezellige boel van, en op de binnenplaats bij broer drie, in de hangende tuinen van Babylon, is het goed toeven.

Monet geniet van de ochtendzon. Het oog is inmidels paars. Kleurt goed bij de Blauwe regen.

Ondertussen komen er alarmerende berichten uit La Chapelle tot mij. Een aangetekende brief van een advocaat. 

De kopers van ons huis in Pied Sec, dreigen ons voor het gerecht te slepen wegens verborgen gebreken. De afvoer zou niet in orde zijn en het terras staat op instorten. De kopers zijn het type mensen waarvan we van te voren al dachten er problemen mee te krijgen. En voilà.

Maar het goede nieuws is, dat we blijken een rechtsbijstand verzekering te hebben, dus we slaan terug en hoe!!

We gaan niet alleen deze zaak winnen, maar vervolgens smartegeld eisen wegens het verstoren van gemoederen.

Morgen rijd ik terug naar Normandie om mijn Marimon bij te staan in de strijd tegen de valsspelers. 

Buurtkat Frodo laat de mensenperikelen koud zolang hij maar onder de pannen is. Beato lui. 

Koeien en kersen.

Op La Chapelle heeft de luiheid toegeslagen. Vooral  bij mij, Marimon doet nog wel het een en ander. Nu worden wij ook wel wat tegengewerkt. Het weer zit al niet mee bijvoorbeeld, vaak buitjes en een flinke wind. Wij blijven lekker binnen, maar het gras groeit door, en hoe!

Ons farniente is niet helemaal onze schuld dus, want Marimon wil het gras best maaien, maar eerst toen het nog mooi maaiweer was, brak de stuurketting, la chaine de pilotage. Die bestelden we bij een grote Motoculture, maar na 3 weken hadden we nog niets gehoord. 
Uiteindelijk gingen we naar een dealer hier in de buurt, die hem na een week in huis had, maar toen regende het weer. 

Vandaag eindelijk droog. Vanmorgen naar Argentan, waar de Sous-Préfecture zetelt. Wij moesten ons daar hoogstpersoonlijk vervoegen, zo dachten wij, om ons kenteken te laten veranderen,
aanpassen aan ons nieuwe adres. Dat had allang gemoeten, want als je gesnapt wordt kost het je 135 Euro. De onwillige chagrijn aldaar, verwees ons mokkend naar het hoofdkantoor in Alençon. Maar we konden de grijze kaart met een ingevuld formulier ook opsturen.
Daar had ze gister over de telefoon niets over gezegd. Een dutreis dus, maar graag gemaakt, want de rit er naar toe was prachtig mooi.

Vanmiddag heeft Marimon, na de nieuwe stuurketting zelf aangebracht te hebben (bravo pour le bricoleur), zowaar een stukje te nat gras kunnen maaien. Hier maakt hij een oefenrondje



Maar toen gaf hij weer de geest, de gaskabel hield het voor gezien dit keer. Hier is Marimon desperately aan het zoeken naar een mogelijk verloren onderdeel.Vind dat maar eens terug in het hoge gras.

De kipjes (waarvan er nog maar 2 over zijn, lopen ook nog steeds gevaar, want de harde 2 m.10 hoge hegplaten, zijn niet meer in voorraad bij le PointVert. Wanneer ze aankomen is ook nog niet zo zeker, want de leverancier is in staking. De buurman zegt, dat we zelfs de katten 's nachts moeten binnen houden, want de vos zou die meenemen om aan haar jonkies te voeren. Daar geloof ik nu eens niets van, zoiets dergelijks heb ik nog nooit gehoord. Wel waren ze een paar nachten terug in een fel gevecht gewikkeld, aan het gekrijs te horen, maar we weten niet met wat. In ieder geval gaat voortaan de spertijd met het vallen van de nacht in.

Dan zijn er voor een landvrouwe nog twee heuglijke gebeurtenissen.

Er zitten heuse kersen aan de kersenboom. Hij was dus echt,

en er zijn koeien in de wei naast ons losgelaten. Ook echt.

Dus we hebben buren.

En ik ga nog steeds door met mijn gezelligheidskookprogramma.

Voilà:    

Denk vooral niet dat ik helemaal niets uitvoer.

Verder ter uwer informatie, reis ik zondag af naar Nederland, want mijn oudste broer, die speciaal uit Canada was gekomen om de andere, zieke broer, te bezoeken, viel van zijn geleende fiets en brak zijn botten. Hij ligt nu, provisorisch aan elkaar geplakt, in het ziekenhuis in het stadje T.
Ach, ach, wat een pech nu weer.

Over kerken en kippen.

Eindelijk is het dan echt Normandisch weer, zoals wij dat hadden verwacht, maar dat maar niet kwam. Na twee droge en meest zonnige maanden, zitten we nu vier dagen in de drizzle.

Arme kipjes. Scharrelen daar als natte vodjes rond het huis, als ze tenminste niet ineengedoken op de stoep voor een van de deuren zitten. Ik heb ze nog niet zo braaf meegemaakt, en dat komt niet alleen door het weer. Afgelopen week zijn er weer twee kipjes verdwenen. Gedood door de vos, die met een leger vol kleintjes zit. Die heeft ook weer gelijk, vanuit haar kant bezien.
Wij zinnen op een stevige, vosbestendige buitenren, met nog een afgezet parc eromheen, om de kipjes een beetje bij huis te houden.
Ik controleer ze ook voortdurend, want het zijn mijn laatste.

Vanmiddag heb ik mij opgegeven als lid van: 'Ensemble pour les animaux' (Samen voor de dieren). In dit geval boerderijdieren, die worden misbruikt voor de voedingsindustrie. Mijn taak zal zijn om bio-industrie kippen, misbruikt in legbatterijen, hier te normaliseren D.w.z., ze op te schudden tot normale, gezonde, gelukkige chickies, zodat ze geadopteerd kunnen worden. Maar dan moet er wel eerst een behoorlijke ren komen, anders zijn ze alsnog voer voor de vos.
Hoewel ik dat zelf zou prefereren boven de hakselmachine.

Op onze omvaart langs de troc, de tri, la casse, en de motoculture, kwamen we onverwacht en onverhoopt, langs een conglomeraat van heilige grotten, ommegangen en bedevaartsoorten, ontsproten aan het brein van een priester met een overdaad aan fantasievolle kinderdromen, en uitgevoerd door de stenen aandragende bevolking van het  minuscule dorpje, waar we werden rondgeleid door de gemeentelijke tuinman, die dezelfde bleek te wezen als de regelaar van de tri (de stort), in Passais, het dorpje waar wij vlakbij wonen. 

Niet te geloven hoeveel buitenproportionele kerkgebouwen hier in elk dorpje staan. Dorpjes van niet meer dan een twintigtal huizen, met een enorme, alles dominerende kerk in het midden. 
Des te armer, des te geloviger. Het was hun enige hoop, net als nu nog in Roemenië en dat soort landen. Vergeleken bij hun armoedige stulpje was zo'n kerk een oase van licht en schoonheid waar ze weer even konden opladen.

Ik heb mijn eigen kapel om op te laden. Samen met de buurvrouw dan.