Koeien en kersen.

Op La Chapelle heeft de luiheid toegeslagen. Vooral  bij mij, Marimon doet nog wel het een en ander. Nu worden wij ook wel wat tegengewerkt. Het weer zit al niet mee bijvoorbeeld, vaak buitjes en een flinke wind. Wij blijven lekker binnen, maar het gras groeit door, en hoe!

Ons farniente is niet helemaal onze schuld dus, want Marimon wil het gras best maaien, maar eerst toen het nog mooi maaiweer was, brak de stuurketting, la chaine de pilotage. Die bestelden we bij een grote Motoculture, maar na 3 weken hadden we nog niets gehoord. 
Uiteindelijk gingen we naar een dealer hier in de buurt, die hem na een week in huis had, maar toen regende het weer. 

Vandaag eindelijk droog. Vanmorgen naar Argentan, waar de Sous-Préfecture zetelt. Wij moesten ons daar hoogstpersoonlijk vervoegen, zo dachten wij, om ons kenteken te laten veranderen,
aanpassen aan ons nieuwe adres. Dat had allang gemoeten, want als je gesnapt wordt kost het je 135 Euro. De onwillige chagrijn aldaar, verwees ons mokkend naar het hoofdkantoor in Alençon. Maar we konden de grijze kaart met een ingevuld formulier ook opsturen.
Daar had ze gister over de telefoon niets over gezegd. Een dutreis dus, maar graag gemaakt, want de rit er naar toe was prachtig mooi.

Vanmiddag heeft Marimon, na de nieuwe stuurketting zelf aangebracht te hebben (bravo pour le bricoleur), zowaar een stukje te nat gras kunnen maaien. Hier maakt hij een oefenrondje



Maar toen gaf hij weer de geest, de gaskabel hield het voor gezien dit keer. Hier is Marimon desperately aan het zoeken naar een mogelijk verloren onderdeel.Vind dat maar eens terug in het hoge gras.

De kipjes (waarvan er nog maar 2 over zijn, lopen ook nog steeds gevaar, want de harde 2 m.10 hoge hegplaten, zijn niet meer in voorraad bij le PointVert. Wanneer ze aankomen is ook nog niet zo zeker, want de leverancier is in staking. De buurman zegt, dat we zelfs de katten 's nachts moeten binnen houden, want de vos zou die meenemen om aan haar jonkies te voeren. Daar geloof ik nu eens niets van, zoiets dergelijks heb ik nog nooit gehoord. Wel waren ze een paar nachten terug in een fel gevecht gewikkeld, aan het gekrijs te horen, maar we weten niet met wat. In ieder geval gaat voortaan de spertijd met het vallen van de nacht in.

Dan zijn er voor een landvrouwe nog twee heuglijke gebeurtenissen.

Er zitten heuse kersen aan de kersenboom. Hij was dus echt,

en er zijn koeien in de wei naast ons losgelaten. Ook echt.

Dus we hebben buren.

En ik ga nog steeds door met mijn gezelligheidskookprogramma.

Voilà:    

Denk vooral niet dat ik helemaal niets uitvoer.

Verder ter uwer informatie, reis ik zondag af naar Nederland, want mijn oudste broer, die speciaal uit Canada was gekomen om de andere, zieke broer, te bezoeken, viel van zijn geleende fiets en brak zijn botten. Hij ligt nu, provisorisch aan elkaar geplakt, in het ziekenhuis in het stadje T.
Ach, ach, wat een pech nu weer.