Eindelijk is het dan echt Normandisch weer, zoals wij dat hadden verwacht, maar dat maar niet kwam. Na twee droge en meest zonnige maanden, zitten we nu vier dagen in de drizzle.
Arme kipjes. Scharrelen daar als natte vodjes rond het huis, als ze tenminste niet ineengedoken op de stoep voor een van de deuren zitten. Ik heb ze nog niet zo braaf meegemaakt, en dat komt niet alleen door het weer. Afgelopen week zijn er weer twee kipjes verdwenen. Gedood door de vos, die met een leger vol kleintjes zit. Die heeft ook weer gelijk, vanuit haar kant bezien.
Wij zinnen op een stevige, vosbestendige buitenren, met nog een afgezet parc eromheen, om de kipjes een beetje bij huis te houden.
Ik controleer ze ook voortdurend, want het zijn mijn laatste.
Vanmiddag heb ik mij opgegeven als lid van: 'Ensemble pour les animaux' (Samen voor de dieren). In dit geval boerderijdieren, die worden misbruikt voor de voedingsindustrie. Mijn taak zal zijn om bio-industrie kippen, misbruikt in legbatterijen, hier te normaliseren D.w.z., ze op te schudden tot normale, gezonde, gelukkige chickies, zodat ze geadopteerd kunnen worden. Maar dan moet er wel eerst een behoorlijke ren komen, anders zijn ze alsnog voer voor de vos.
Hoewel ik dat zelf zou prefereren boven de hakselmachine.
Op onze omvaart langs de troc, de tri, la casse, en de motoculture, kwamen we onverwacht en onverhoopt, langs een conglomeraat van heilige grotten, ommegangen en bedevaartsoorten, ontsproten aan het brein van een priester met een overdaad aan fantasievolle kinderdromen, en uitgevoerd door de stenen aandragende bevolking van het minuscule dorpje, waar we werden rondgeleid door de gemeentelijke tuinman, die dezelfde bleek te wezen als de regelaar van de tri (de stort), in Passais, het dorpje waar wij vlakbij wonen.
Niet te geloven hoeveel buitenproportionele kerkgebouwen hier in elk dorpje staan. Dorpjes van niet meer dan een twintigtal huizen, met een enorme, alles dominerende kerk in het midden.
Des te armer, des te geloviger. Het was hun enige hoop, net als nu nog in Roemenië en dat soort landen. Vergeleken bij hun armoedige stulpje was zo'n kerk een oase van licht en schoonheid waar ze weer even konden opladen.
Ik heb mijn eigen kapel om op te laden. Samen met de buurvrouw dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten