Een goed bestede regendag

Vanmorgen om 9 uur is Marimon weggereden onder een druppende hemel. Ik bleef achter in een leeg, steeds kouder wordend huis en probeerde er het beste van te maken. 

Eerst heb ik een kussentje voor de armstoel van Sociëteit Hollandia gemaakt. Je hebt zo'n aardig zicht op de hof vanuit die stoel, maar ik kan er absoluut niet op zitten vanwege haar en mijn akelige rug.

Dat aardige zicht begint trouwens danig dicht te groeien met Hortensia. Maar om dat nu te snoeien zo vlak voor de bloei..

Net als deze groene muur, die me het zicht op de kipjes ontneemt als ze in hun nieuwe ren zitten. Zij zitten daar trouwens niet, maar benen zenuwachtig langs het gaas, op zoek naar een opening. 
Vrijheid neem je ze niet zomaar af.

Morgen, mocht het droog zijn, gaat dit vreemdsoortig klimsel dat bezig is zich van de pergola meester te maken, sneuvelen. Het is een zeer snel woekerend kruid, een soort valse wijn. Faux vigne, denk ik dat het in de volksmond heet. Liever hebben we Wisteria, Blauwe Regen, dat ook woekert, maar dan tenminste wel een lust voor het oog is.

Na het kussentje heb mij verdiept in de door meneer Glastra van Loon zo pakkend beschreven levens van Italiaanse castraten in de 18de eeuw. Dankzij Internet, lang zal deze leven, heb ik hele mooie liederen kunnen beluisteren die zij toen zongen, zoals 'Ombra mai fu' uit Händel's opera 'Serse'.

Er is ook een film gemaakt over de bekende castraat 'Farinelli', waarvan ik een stukje bekenen heb. Maar ik vond hem niet goed, want de echte Farinelli had een onvolgroeid kinderhoofdje op een buitensporig lang lijf en was een extravagante, moeilijke klier, terwijl de vertolker in de film een normale, aardige, knappe jongeman was. Dan is voor mij de film gelijk afgeschreven.

Toen heb ik nog een uurtje de 'Connexion' gelezen. Een Engels talig maandblad dat nieuws en voorlichting geeft over de ins en outs van het Franse leven bekeken door de ogen van een buitenlander. Goed om nuttige tips op te doen en vooral om mijn krakkemikkige Engels wat op te vijzelen. Wel nodig ook, want wij spreken hier net zo veel Engels als Frans.

Negen uur al weer. De kipjes moeten naar bed en ik mag nog een uurtje op blijven om wat te lezen samen met de poezen. 
Ik ga beginnen in 'Duitse Les', van Siegfried Lenz. Wie weet waar dat mij weer heen voert.

Zo is deze regendag toch goed besteed geweest.