Zo is deze kerst ook weer vergangen. Het waren bijzondere dagen, waarin we met tegenstrijdige gevoelens rondliepen. Tegenstrijdig omdat wij hier in de Orne, met die versierde dorpen en hun pannekoeken en warmewijn stalletjes, de echte kerstsfeer voelden, zoals in Engeland. Alleen sneeuw ontbrak nog. Tegelijkertijd wisten we dat mijn broer nog maar een paar dagen te leven had.
Ons dorp heeft trouwens de prijs gewonnen, hoewel we veel mooier versierde dorpen hebben gezien, zoals Beauchêne, waar de kerk, die op een soort terp staat, met stil wit licht versierd was. Dit dorp, dat wij getipt kregen als de mooiste, bleek zo bij het publiek in de smaak te vallen, dat toen wij er op de tweede kerstavond naar toe reden, op de toegangsweg naar het dorp een kilometerlange file stond, die bij nader onderzoek bleek te bestaan uit op de weg geparkeerde auto's. In het dorp zelf was zoveel voetvolk op de been, dat wij er schielijk schuifelend met ons voituurke weer uit zijn ontsnapt. Straks nog even terug om een foto te maken. Het zal op een gewone maandag door de week wel zo druk niet meer zijn.
Op tweede Kerstmorgen, Boxingday, werden we uitgenodigd op de koffie bij Engelsen uit het dorp, waar nog andere Engelse koppels aanwezig waren. Het paste. Ik denk dat we met succes geïntroduceerd zijn in het Engelse circuit. Gisteravond daarentegen, ontdekten we een paar dorpen verder een Schotse bar, deinend van vrolijke, luidruchtige, half-teute, broeders en zusters van over Het Kanaal.
Het gezelschap had een hoog Coronationstreet gehalte en er was geen Fransman te zien. Wij denken niet dat dit onze stamkroeg gaat worden. Maar we gaan in dat dorp wel met onze pas verworven Engelse kennissen in het nieuwe jaar naar dansles.
En terwijl Marimon ons een heerlijke kerstdis bereidde, ging 600 kilometer verder bij mijn broertje zachtjes het kaarsje uit...
Deel 2 van de serie medische kwellingen is achter de rug. Zo'n mammografie is altijd weer een foltering et en plus heeft het mij (ons), 2 uur van mijn (onze),kostbare tijd gekost, plus nog de rit er naar toe, want in Frankrijk is niets naast de deur. Geen anomalies waargenomen. Goed, dan ga ik niet dood aan borstkanker, maar ik heb nog andere kansen deze maand. Volgende week de coloscopie.
Het dorpskerstmaal was daarentegen een opsteker van jewelste.
Bij binnenkomst (in onze spetterende kerstoutfit), stond een hele rij mensen klaar om de binnenkomers te begroeten. De mare was allang rondgegaan: nieuwe bewoners! buitenlanders! vreemdelingen! Gelukkig geen moslims, dat scheelt al weer. En ook geen gastarbeiders die ons baantje afpikken. Nee, solide pensionados. Die brengen tenminste geld in het laadje en zijn goed voor het sociale leven in het dorp. Met al die vrije tijd waarover ze beschikken, zijn ze vast wel bereid tot een spelletje scrabble, uit de spreken als scrabbéul of domino, waarvoor je helemaal geen woord Frans hoeft te spreken. De fietsclub heeft mij ook geclaimed en..
schrik niet: we hebben ons ingeschreven voor een busreisje naar Holiday on Ice, uit te spreken als Olidée on Ies, in Caen.
Mee met de bejaardenbus, kunnen wij dieper zinken?
Ja, dat kunnen we, want we gaan ook belote leren spelen, een soort klaverjassen. Geen integratie zonder belote.
Het etentje was overigens meer dan heerlijk. Geheel verzorgd door de slager en zijn slagerin, bijgestaan door een aantal vrijwilligers.
Aperitif: Een soort toasts met lekkers, en drank
Entree: Duo de poissons met groentetjes, en drank.
Trou Normand: Bolletje ijs met Calva (fait maison, 3 keer zo sterk dan normaal, we begonnen gelijk te hoesten).
Suprême de Pintade met haricots verts et gratin de pommes de terre, met drank
Salade-Fromage, zonder drank.
Bûche de Noël (een soort gebak met veel bakkersroom en andere slechte dingen, dat een boomstronk moet voorstellen)
Koffie toe, met een plons sterke drank.
En alle gerechten met hun bijbehorend drankje, waarvan men ad libidum bijgeschonken werd.
Dit alles voor de somma van 6 euro.
Het gebeuren begon om twaalf uur 's middags en eindigde tegen zessen. Tegen die tijd waren we geloof ik niet meer helemaal helder.
Verder is er iedere avond tegen donker, op het pleintje een kiosk met pannekoeken en warme wijn. Voor de kinderen is er een draaimolen,(manège). Gratis en voor niks draait deze avond aan avond zijn rondjes volgeladen met kraaiende kinderen, die met busladingen tegelijk worden aangesleept uit de omliggende dorpjes.
Hier even een rustig momentje in de draaimolen. De kinderen waren zeker op. Maar wat een vrolijk dorp!
Rectificatie: Ook bij de sla zat drank en bij het zoete toetje, zoete bubbeltjeswijn.
Wij komen net terug van de tandarts. Wat een hork is dat toch. Hij rukt en trekt aan lippen en wangzakken, zet klemmen op het toch al zo delicate tandvlees, en steekt het liefst zijn hele grote, dikke, vette knuist in onze strot. Hij vertelt niet wat hij gaat doen, noch wat hij gedaan heeft, tenzij je er nadrukkelijk om vraagt. Een factuur met specificatie krijgen we nooit te zien.
De rekeningen zijn torenhoog, maar gelukkig betaalt de Sécu.
Nog één sessie, dan is het klaar. Het hele gebit gerenoveerd.
Marimon overweegt daarna niet bij hem terug te keren, maar ik ben bang dat de volgende tandarts dan weer de hele boel er uitsloopt en opnieuw begint. Wij moeten het maar even afwachten. Intussen kunnen we allebei de kiezen niet meer op elkaar zetten. Het malen wordt moeilijk op deze manier. Wij hebben de pizza, zojuist genuttigd in de pub, dan ook in grote brokken doorgeslokt.
Nu nog een mammografie voor mij, en begin januari voor beiden een coloscopie, want bij het nationale ontlastingonderzoek bleken wij beiden positief. Nu hebben wij allebei darmkanker in de familie, dus dan is hier een 5 jaarlijkse coloscopie gebruikelijk.
Ik bedoel maar dat we toch hadden gemoeten, hoewel ik het zelf liever nog even had uitgesteld. Nare dingen stel ik meestal uit.
Om de ellende compleet te maken, werd mijn lieve violette wagentje gister afgekeurd bij de Contrôle Technique.
Ernstige afwijking aan het remsysteem, poreuze uitlaat, zwaar vervuilend, dus is het waarschijnlijk de katalysator die niet deugd. En nog zo het een en ander. Dat gaat een lieve duit kosten. Of toch maar naar de sloop in de bloei van haar jaren. Ze is pas 17!!
De eerste nachtvorst achter de rug. Voor mij dan. Bij de eerste was ik in Nederland. Toen vroor de O-I kers dood. Nu geen schade.
Er bloeien nog steeds allerhande bloemetjes, half december.
Onze oprijlaan, die niet van ons is maar van de Gemeente, en waarop ik voor mijn conditie des morgens een paar maal heen en weer hink-stap-sprong doe. Deze foto is genomen bij zonsopgang.
Nu regent het, maar de poezen hebben er geen last van en de kippen ook niet zo te zien. Zelfs mijn autootje startte, hoewel ze afgekeurd is. Alleen ik zit hier te chagrijnen met allengs harder kloppende kaken door een afnemende verdoving.
Ik wou dat ik een kip was, die voelen de regen niet en hebben ook geen tanden.
De Kerstoutfits zijn inmiddels aangekomen en passen wonderbaarlijk goed. Op de milimeter, zou ik zeggen. Ik mag dan ook geen onsje meer aankomen tot overmorgen, de dag waarop het grote dorpskerstdiner zal plaatsvinden.
Hier thuis schiet het nog niet op met de voorbereidingen.
Wel staat er een boom, (die niet geurt, of mijn neus zit verstopt), maar er zit nog niets in. Wij hebben ook nog geen kaartjes geschreven, of zelfs maar een ontwerp gemaakt. Wij hebben het ook veel te druk. Marimon met het aanbrengen van lichtpunten in het hele huis, waartoe leidingen moeten worden getrokken en onzichtbaar gemaakt. En ik met piano spelen.
Want één van de twee moet toch beroemd worden voor we jammerlijk ten onder gaan?
Vorige week woensdag zijn we weer thuisgekomen, Marimon et moi. De poezen waren dolblij en de kippen, die een week in de kleine ren opgesloten hadden gezeten, niet minder.
Hier, in Normandie, vielen we gelijk in de kerstsfeer, die begint zo rond Sinterklaas en eindigt met het begin van het nieuwe jaar. Geen gerek tot februari, zoals in de Charente. Dat ons dorpje plots omgetoverd was tot een waar lichtfestijn, ontdekten we een paar avonden geleden toen Marimon, die slechts een onsje ham bij de slager kwam halen, bij de arm werd genomen door een inwoner die, getroffen door Marimon's verbazing, hem sommeerde zijn echtgenote (moi) te halen, opdat hij ons op een rondleiding kon vergasten. Vijf minuten later liepen we door een soort met kerstliederen gelardeerde Efteling. Onze gids, die voor de gelegenheid zijn echtgenote bij de afwas vandaan gehaald had en die ons na afloop inviteerde voor een apéro, vertelde ons dat het dorp een hele grote ster had in de competitie van mooist versierde dorpen. Inderdaad zie je 's avonds ineens allerlei wandelaars door het anders zo uitgestorven straten lopen.
Zelfs kamelen lopen er door de wei.
Ieder huis, iedere tuin, is versierd.
Alle knutselaars van het dorp hebben hier aan meegeholpen onder aanvoering van van Le Mari de la Coiffeuse en tegen de kerst zal er een maaltijd zijn voor het hele dorp, tegen betaling van de luttele som van 6 euros. De slager gaat het vlees verzorgen en de bakker de 'Buche de Noël', het nationale kersttoetje.
Van schrik heb ik een kersttenu besteld op het internet.
Dat wordt geen boerenkool eten deze Kerst.
