Geen boerenkool met kerst dit jaar.

Vorige week woensdag zijn we weer thuisgekomen, Marimon et moi. De poezen waren dolblij en de kippen, die een week in de kleine ren opgesloten hadden gezeten, niet minder.

Hier, in Normandie, vielen we gelijk in de kerstsfeer, die begint zo rond Sinterklaas en eindigt met het begin van het nieuwe jaar. Geen gerek tot februari, zoals in de Charente. Dat ons dorpje plots omgetoverd was tot een waar lichtfestijn, ontdekten we een paar avonden geleden toen Marimon, die slechts een onsje ham bij de slager kwam halen, bij de arm werd genomen door een inwoner die, getroffen door Marimon's verbazing, hem sommeerde zijn echtgenote (moi) te halen, opdat hij ons op een rondleiding kon vergasten. Vijf minuten later liepen we door een soort met kerstliederen gelardeerde Efteling. Onze gids, die voor de gelegenheid zijn echtgenote bij de afwas vandaan gehaald had en die ons na afloop inviteerde voor een apéro, vertelde ons dat het dorp een hele grote ster had in de competitie van mooist versierde dorpen. Inderdaad zie je 's avonds ineens allerlei wandelaars door het anders zo uitgestorven straten lopen.

Zelfs kamelen lopen er door de wei.

Ieder huis, iedere tuin, is versierd.

Alle knutselaars van het dorp hebben hier aan meegeholpen onder aanvoering van van Le Mari de la Coiffeuse en tegen de kerst zal er een maaltijd zijn voor het hele dorp, tegen betaling van de luttele som van 6 euros. De slager gaat het vlees verzorgen en de bakker de 'Buche de Noël', het nationale kersttoetje. 

Van schrik heb ik een kersttenu besteld op het internet.


Dat wordt geen boerenkool eten deze Kerst.