Zo is deze kerst ook weer vergangen. Het waren bijzondere dagen, waarin we met tegenstrijdige gevoelens rondliepen. Tegenstrijdig omdat wij hier in de Orne, met die versierde dorpen en hun pannekoeken en warmewijn stalletjes, de echte kerstsfeer voelden, zoals in Engeland. Alleen sneeuw ontbrak nog. Tegelijkertijd wisten we dat mijn broer nog maar een paar dagen te leven had.
Ons dorp heeft trouwens de prijs gewonnen, hoewel we veel mooier versierde dorpen hebben gezien, zoals Beauchêne, waar de kerk, die op een soort terp staat, met stil wit licht versierd was. Dit dorp, dat wij getipt kregen als de mooiste, bleek zo bij het publiek in de smaak te vallen, dat toen wij er op de tweede kerstavond naar toe reden, op de toegangsweg naar het dorp een kilometerlange file stond, die bij nader onderzoek bleek te bestaan uit op de weg geparkeerde auto's. In het dorp zelf was zoveel voetvolk op de been, dat wij er schielijk schuifelend met ons voituurke weer uit zijn ontsnapt. Straks nog even terug om een foto te maken. Het zal op een gewone maandag door de week wel zo druk niet meer zijn.
Op tweede Kerstmorgen, Boxingday, werden we uitgenodigd op de koffie bij Engelsen uit het dorp, waar nog andere Engelse koppels aanwezig waren. Het paste. Ik denk dat we met succes geïntroduceerd zijn in het Engelse circuit. Gisteravond daarentegen, ontdekten we een paar dorpen verder een Schotse bar, deinend van vrolijke, luidruchtige, half-teute, broeders en zusters van over Het Kanaal.
Het gezelschap had een hoog Coronationstreet gehalte en er was geen Fransman te zien. Wij denken niet dat dit onze stamkroeg gaat worden. Maar we gaan in dat dorp wel met onze pas verworven Engelse kennissen in het nieuwe jaar naar dansles.
En terwijl Marimon ons een heerlijke kerstdis bereidde, ging 600 kilometer verder bij mijn broertje zachtjes het kaarsje uit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten