Gedoe.

Wij komen net terug van de tandarts. Wat een hork is dat toch. Hij rukt en trekt aan lippen en wangzakken, zet klemmen op het toch al zo delicate tandvlees, en steekt het liefst zijn hele grote, dikke, vette knuist in onze strot. Hij vertelt niet wat hij gaat doen, noch wat hij gedaan heeft, tenzij je er nadrukkelijk om vraagt. Een factuur met specificatie krijgen we nooit te zien. 
De rekeningen zijn torenhoog, maar gelukkig betaalt de Sécu.
Nog één sessie, dan is het klaar. Het hele gebit gerenoveerd.
Marimon overweegt daarna niet bij hem terug te keren, maar ik ben bang dat de volgende tandarts dan weer de hele boel er uitsloopt en opnieuw begint. Wij moeten het maar even afwachten. Intussen kunnen we allebei de kiezen niet meer op elkaar zetten. Het malen wordt moeilijk op deze manier. Wij hebben de pizza, zojuist genuttigd in de pub, dan ook in grote brokken doorgeslokt.

Nu nog een mammografie voor mij, en begin januari voor beiden een coloscopie, want bij het nationale ontlastingonderzoek bleken wij beiden positief. Nu hebben wij allebei darmkanker in de familie, dus dan is hier een 5 jaarlijkse coloscopie gebruikelijk.
Ik bedoel maar dat we toch hadden gemoeten, hoewel ik het zelf liever nog even had uitgesteld. Nare dingen stel ik meestal uit.

Om de ellende compleet te maken, werd mijn lieve violette wagentje gister afgekeurd bij de Contrôle Technique.
Ernstige afwijking aan het remsysteem, poreuze uitlaat, zwaar vervuilend, dus is het waarschijnlijk de katalysator die niet deugd. En nog zo het een en ander. Dat gaat een lieve duit kosten. Of toch maar naar de sloop in de bloei van haar jaren. Ze is pas 17!!

De eerste nachtvorst achter de rug. Voor mij dan. Bij de eerste was ik in Nederland. Toen vroor de O-I kers dood. Nu geen schade.
Er bloeien nog steeds allerhande bloemetjes, half december.

Onze oprijlaan, die niet van ons is maar van de Gemeente, en waarop ik voor mijn conditie des morgens een paar maal heen en weer hink-stap-sprong doe. Deze foto is genomen bij zonsopgang. 

Nu regent het, maar de poezen hebben er geen last van en de kippen ook niet zo te zien. Zelfs mijn autootje startte, hoewel ze afgekeurd is. Alleen ik zit hier te chagrijnen met allengs harder kloppende kaken door een afnemende verdoving. 

Ik wou dat ik een kip was, die voelen de regen niet en hebben ook geen tanden.

De Kerstoutfits zijn inmiddels aangekomen en passen wonderbaarlijk goed. Op de milimeter, zou ik zeggen. Ik mag dan ook geen onsje meer aankomen tot overmorgen, de dag waarop het grote dorpskerstdiner zal plaatsvinden. 

Hier thuis schiet het nog niet op met de voorbereidingen.
Wel staat er een boom, (die niet geurt, of mijn neus zit verstopt), maar er zit nog niets in. Wij hebben ook nog geen kaartjes geschreven, of zelfs maar een ontwerp gemaakt. Wij hebben het ook veel te druk. Marimon met het aanbrengen van lichtpunten in het hele huis, waartoe leidingen moeten worden getrokken en onzichtbaar gemaakt. En ik met piano spelen. 
Want één van de twee moet toch beroemd worden voor we jammerlijk ten onder gaan?