Er gebeurt hier in de omgeving zo weinig op cultuurgebied, dat we ons hadden voorgenomen om alles te bezoeken dat zou worden aangeboden in een van de ons omringende dorpjes.
Gisteravond hebben we dus onze wekelijkse dansles laten schieten voor Kareyce Fotso. Een Camerounse, ons onbekende, zangeres.
Voor we de deur uitgingen hadden we haar even opgezocht op youtube. Mooie stem, maar een beetje brave liedjes. Maar ik was toch een beetje moe door mijn bezoek aan de kampbeul vanmorgen, die (gelukkig), de laatste sessie folteringen in mijn mond had voltooid. Ik bedacht mij dat het niet veel erger kon worden vandaag en dat ik wel wat wiegeliedjes kon gebruiken.
De eerste twee, drie songs waren ook wat we verwacht hadden en ik zag Marimon naast mij al zachtjes in slaap sukkelen..
Maar toen....!
Ineens kwam de dame tot leven, en het ene na het andere spetterende lied knalde de zaal in. Afgewisseld ook weer met ontroerende gezangen over de jongens die zo verlangend zijn naar de occident en vervolgens verdrinken in de Middellandse Zee, of over bomen die uit het land gehaald worden, zonder er andere voor in de plaats te zetten, zodat ze daar met een leeg, onvruchtbaar land zitten. Zij kon niet alleen zingen, maar ook dansen en allerlei inheemse instrumenten bespelen. De zaal was afgeladen vol en zij kreeg het voor elkaar om die stijve Fransen te laten zingen, stampen en swingen op hun stoel! En dat allemaal in ons eigen Passais- la- Conception! Dat overigens sinds 1 januari, door het bijeenvoegen van een paar omringen dorpen, Passais-Villages heet.
Het was trouwens ook een prachtige dame, met een bibs zoals het een echte Afrikaanse betaamt en niet, zoals ik eens een Afrikaan over de Westerse bibs hoorde zeggen:
'Een achterwerk om een overhemd op te strijken'.
Wat een heerlijke avond. Vergeten al het tandarts en dodenleed.
Wat fijn ook om te weten dat er toch wel mensen in onze omgeving blijken te zijn die iets anders leuk vinden dan jagen, klaverjassen, spitten, bakken en braden. Er is hoop!
Ik lees 'Dit is mijn Hof', van Chris de Stoop. Het verhaalt over het onder water zetten van Zeeuws-Vlaamse en Waase polders, zoals de Hedwigepolder, grenzend aan het Verdronken land van Saeftinghe, waarvan natuurgebied moet worden gemaakt, ter compensatie van het uitdiepen van de Schelde en de uitbreiding van Antwerpse haven bij het plaatsje Doel (van de kerncentrale).
Niet alleen omdat ik 17 jaar in Zeeuws-Vlaanderen heb gewoond en dus binding heb met de beschreven streek, maar vooral ook omdat Chris de Stoop zo'n geweldige kroniekschrijver is, die de teloorgang van de dorpen en het boerenbestaan zo gevoelig weet te verwoorden, krijg ik een triestig gevoel van eindigheid over mij.
Het helpt natuurlijk ook niet dat iedereen maar doodgaat om mij heen. Een paar weken geleden mijn broer Ruud, toen David Bowie en nu weer Marimon's broer Bartho. Allemaal zestigers.
Het is ook nattig en mistig weer de hele tijd. Januari, we moeten er even door.
Het boek is uit. Lees nu: De slag om de Schelde, september-november 1944. Ook niet om vrolijk van te worden.
Maar we hebben wel een uur zon gehad tussen de nevelslierten door. En onze hofdame houdt nog altijd fier de wacht.
De zon gaat onder en de nevel is teruggekeerd.
De kipjes gaan naar bed.
Betsy draalt nog een beetje, was dat het nou?
Morgen krijg je een zonnetje, dat beloven wij je..
Er valt al de hele dag een zacht kriezelsneeuwtje, maar het tapijt wordt er toch niet dikker op. Zeker te warm op de grond.
Vanmorgen zag ik de vos voor het hek langsschuiven. Het leek op het eerste zicht op een lapjeskat met een hele dikke zwarte staart.
Zwarte staart? Zou dat een Normandische versie zijn?
Ik zou mijn speelgoed klappertjespistool te voorschijn moeten halen, dan denkt hij dat hier een vuile jager woont en drukt hij hopenlijk zijn snor. Gelukkig had ik de kippetjes nog in de ren en daar heb ik ze ook maar gelaten voor de rest van de dag. Ze hebben toch niet zo veel te zoeken in de sneeuw. Ach die arme vos, hij had vast honger. Maar ik kan toch ook geen kippen voor hem gaan kopen bij de poelier? Dat brengt hem maar op ideeën.
De winter is eindelijk begonnen dus, voor een week, want ik zie al weer 10,11 graden op de météovoorspelling. De poezen passen zich goed aan en delen, tussen de vechtpartijen door, gebroederlijk die ene zonnestraal die onder de dakluifel doorpiept.
Dat was gister, vandaag alleen maar sneeuw en grijs.
Wat blijft er anders voor die beesten over dan een lekker tukje..
Wij kunnen ons tenminste nog vermaken ook al is het winter, zoals vanavond als we voor de tweede keer naar dansles gaan.
Vorige week voor het eerst. Niets officieels hoor, een Schots echtpaar dat gratis lesgeeft aan een stel welwillende amateurs. Vorige week de tango.
Ik dacht, net als Pipi Langkous, -ik heb het nog nooit gedaan dus ik zal het wel kunnen-. Maar dat viel tegen. Ik heb vroeger wel dansles gehad, en ook altijd wel gedanst, tot ik Marimon ontmoette, 25 jaar geleden. En die is heel goed met spijkers en schroefjes, maar dansen is hij niet echt voor in de wieg gelegd, dus...
De tango heb ik nooit geleerd, naar mijn weten.
Twee kneuzen bij elkaar, gevolg: struikel en slippartijen, benen in de knoop. Wij hebben geprobeerd op het internet een beginnersles te vinden. Vonden we ook, maar die passen zijn weer heel anders dan dààr. En je moet geen twee soorten tango door elkaar gaan leren, want dan kom je er helemaal niet meer uit.
Morgenavond een herkansing. Flink aangekleed, gèèn rokken met split, want het is er ijzig koud in de gratis te gebruiken Salle des Fêtes. Stiekem hebben we vorige week toch een beetje de kachel aangedaan, anders waren we aan de vloer vastgevroren. Brrrr...
Even onze hospitaalervaringen evalueren. Omdat bij het volksonderzoek naar dikke darmkanker, (cancèr du colon), je weet wel, de poeptest, onze uitslag positief was, werden wij verzocht een coloscopie te ondergaan. Positief betekent in dit geval, dat er bloedsporen in onze ontlasting waren aangetroffen. Niks bijzonders, iedereen heeft wel eens een bloedend poliepje. Maar beter is géén poliepje te hebben, want zo'n onschuldig dingetje zou wel eens kunnen veranderen in een kwadaardige tumor.
Het is gedoe natuurlijk, want je moet wel 3 dagen een vet, vezel, zuivel, groente en fruitloos dieet houden. Op de namiddag en avond van de derde dag moet je een vies papje drinken en dan 3 liter vocht tot je nemen, liefst water en dat terwijl je overdag ook al een paar liter gedronken hebt. Een uur na het papje ga je aan de racekak. Wat trouwens niet zo akelig is als buikgriep, want dan voel je je ziek en heb je buikpijn. Dat is met dit papje niet het geval. Je gaat gewoon zitten en het loopt er uit, zonder pijn of kramp. Ik denk overigens, dat zo'n dieptezuivering van je ingewanden heel goed is voor je lichaam en geest, en als bonus verlies je er nog een kilootje of twee, drie bij.
In Frankrijk heb je dan nog het geluk dat je er een gratis verwendagje bij krijgt. 's Morgens om acht uur word je verwacht. Je wordt dan klaargemaakt, wat inhoudt dat je een operatiehemd aankrijgt, in een bed wordt gestopt, een ellenlange vragenlijst mag invullen (dezelfde vragen worden op alle etappes nog eens herhaald), en dat je een infuus in je arm krijgt. Dit heeft drie functies: 1°Je krijgt er vocht door aangevoerd, want je hebt tenslotte de vooravond vanaf 12 uur niet meer mogen drinken, en je mocht eens uitdrogen. 2° Je bent vast klaar voor de ingreep. 3° Je kan niet meer weglopen. De verdere dag mag je suffen en slapen, totdat je een heerlijk ontbijtje krijgt geserveerd, en daarna mag je weer verder suffen totdat de infirmière je komt bevrijden van het infuus. Wat trouwens best lang duurde, i.i.g. tot ver na de beloofde eind van de middag. Ik heb nog overwogen het ding er zelf af te peuteren, maar ik zag op tegen het wellicht volgende bloedbad.
Later bleek dat het arme mens er alleen voor stond en tja, zoals ze zei: je kan niet overal tegelijk zijn. Al met al een positieve ervaring.
Ik kan het iedereen aanraden, mag het in het begin wat gedoe lijken, tenslotte spoor je er een van de meest voorkomende kankers mee op nog voor je last krijgt, want dan is het soms al te laat.
Gelukkig was ik helemaal schoon, geen poliepje te zien, dus ik had het onderzoek net zo goed niet hoeven doen, maar dat weet je van te voren niet.
Marimon daarentegen is er nog niet van af. Hij moest over, want zijn darmen waren de eerste keer niet schoon genoeg, de camera liep vast. Vanmiddag heb ik hem afgeleverd in het hospitaal. Onder leiding van de nurse, worden hem de papjes gevoerd. Maar nu iets vroeger, aangezien zijn transit blijkbaar trager gaat dan bij een ander. Hij mag een nachtje doorbrengen in het gezelschap van een snurkende kale Fransman. Niet echt de nacht van zijn dromen.
Morgen volgt de herkansing. Wij zijn benieuwd!
Vriendelijke dromer met je hoofd schuin. Mijn vriendje, mijn kwelgeest, mijn broertje. Je bent verdwenen van deze aardbol.
Het idee moet nog bij mij indalen.
Het was een mooie uitvaart. Uitvaart? Rituele verbranding dekt beter de lading. Maar zo'n crematorium maakt er wel wat aardigs van, dat moet gezegd. Samen met de familie natuurlijk, die de ingrediënten aandraagt. Het hoogtepunt, daar was iedereen het over eens, was een geluidsopname waarop mijn broer zelf zong, live in de aula. Het was stiekum opgenomen op een middag in februari, waarop zijn zoon, mijn zoon, zijn vrouw en ik aanwezig waren en wij hem een gitaar in handen duwden met de vraag of hij het lied van de haan en de hen van Cornelis Vreeswijk nog eens wilde zingen. Het was lang geleden dat hij dat gedaan had, want de kinderen waren toen nog klein. Het lied kwam tot ons aller vreugde, helemaal terug in zijn herinnering. Het was de laatste keer dat hij de gitaar bespeelde.
Terug op La Chapelle, vallen wij direct in de coloscopieboter.
Arme Marimon moest tijdens de reis naar Nederland drie dagen vasten en nauwelijks thuis, al de volgende morgen vroeg naar het ziekenhuis in Flers.
Alles verliep naar wens, alleen moet hij de colo nog een keertje overdoen, want er zweefden daarbinnen nog allerlei ongerechtigheden die het cameraatje het zicht op eventuele poliepen benam. Zondag moet hij terugkomen om dan onder het wakend ook van het verplegend personeel de purgatoriodrankjes naar binnen te slaan. Zij verdenken hem ervan dat hij gesjoemeld heeft. Wat niet waar is, dat kan ik onder ede verklaren. Maar mij geloven ze niet, want ik ben geen objectieve getuige. Voor straf moet hij een nachtje in het hospitaal overblijven. Snik.
Ik houd nu voor de derde en laatste dag dieet. Ongezellig en vies.
Ik voel mij solidair met mensen in een hongerwintersituatie en dat was nog veel erger. Zij mochten willen dat zij zo'n diepvriesblokje witvis zonder boter of tomaat hadden. Daarom mopper ik ook niet. Dat komt vanavond wel als ik mijn vieze drankjes moet drinken en helemaal moet hongerlijden vanaf 5 uur 's middags.
En wat daarna komt......Bah!
