Gisteravond hebben we dus onze wekelijkse dansles laten schieten voor Kareyce Fotso. Een Camerounse, ons onbekende, zangeres.
Voor we de deur uitgingen hadden we haar even opgezocht op youtube. Mooie stem, maar een beetje brave liedjes. Maar ik was toch een beetje moe door mijn bezoek aan de kampbeul vanmorgen, die (gelukkig), de laatste sessie folteringen in mijn mond had voltooid. Ik bedacht mij dat het niet veel erger kon worden vandaag en dat ik wel wat wiegeliedjes kon gebruiken.
De eerste twee, drie songs waren ook wat we verwacht hadden en ik zag Marimon naast mij al zachtjes in slaap sukkelen..
Maar toen....!
Ineens kwam de dame tot leven, en het ene na het andere spetterende lied knalde de zaal in. Afgewisseld ook weer met ontroerende gezangen over de jongens die zo verlangend zijn naar de occident en vervolgens verdrinken in de Middellandse Zee, of over bomen die uit het land gehaald worden, zonder er andere voor in de plaats te zetten, zodat ze daar met een leeg, onvruchtbaar land zitten. Zij kon niet alleen zingen, maar ook dansen en allerlei inheemse instrumenten bespelen. De zaal was afgeladen vol en zij kreeg het voor elkaar om die stijve Fransen te laten zingen, stampen en swingen op hun stoel! En dat allemaal in ons eigen Passais- la- Conception! Dat overigens sinds 1 januari, door het bijeenvoegen van een paar omringen dorpen, Passais-Villages heet.
'Een achterwerk om een overhemd op te strijken'.
Wat een heerlijke avond. Vergeten al het tandarts en dodenleed.
Wat fijn ook om te weten dat er toch wel mensen in onze omgeving blijken te zijn die iets anders leuk vinden dan jagen, klaverjassen, spitten, bakken en braden. Er is hoop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten