Grijs, kaal en klein, je zou zweren dat je met een stel paaseieren op pad was naar Holiday on Ice. Toch was het busritje nog het leukste. En de prachtige hollende meisjes die de bezoekers naar hun plaatsen moesten begeleiden. Vroeger in de bioscoop heetten die 'ouvreuses'. Rare benaming, alsof zij iets moesten openen.. (de gordijnen misschien?) Als ze de mensen naar hun plaatsen brachten liepen zij rustig voor hen uit, maar eenmaal afgeleverd namen zij een geweldig sprint terug naar de ingang, waar drommen mensen zich door één poortje stonden te wringen. Je werd er ook gefouilleerd, de krentebolletjes in mijn tas werden met argwaan bekeken.
De show zelf vonden wij afgrijselijk, een kwelling. Niet dat ze niet goed konden schaatsen, de een was nog beter dan de ander. Het was het thema, een soort West Side Story, met rivaliserende bendes en een door allen begeerd meisje, waar dan weer om gevochten moest worden. Veel spierballenwerk, waarbij de gewonnen trofee, het mooiste meisje, hardhandig over het ijs gesliert werd. Dit alles afwisselend onder een agressieve beat of, nog erger, lieflijk bedoeld doch scheurend gekweel van een zangeres, zich geruisloos verplaatsend van de zijlijn tot het hoogste balkon, zodat je er helemaal niet meer onderuit kon. Alsof dit alles niet erg genoeg was, verwachtte ik ieder moment te blijven in een epileptische aanval, door de wild zwaaiende en verblindende discolichten.
Wij verlangden heel erg naar het moment dat we weer veilig in de bus zouden zitten. Ik zeg 'wij', want Marimon zat net zo te lijden als ik. Eerlijk gezegd hadden we iets verwacht met zwanen en vleugels en vriendelijke schöne blaue Donau muziek. Dat zou ook erg geweest zijn, maar draaglijk toch. Wij hebben vandaag de hele dag onze neus niet buiten de deur gestoken. Het zal ons wel een week kosten om hier overheen te komen. Nooit meer Olidée on Ies.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten