We komen de tijd wel door.

Evenement van de week: De komst van een verse lading vaarzen (génisses). Ze hebben zich een week lang goed gedragen, maar vanmorgen hadden ze een gaatje gevonden en liepen in onze wei. Goed voor het gras, dat nodig gemaaid moest. Maar lastig voor de boer die zijn beesten straks in het bos moet gaan zoeken, aangezien het hek aan de achterkant, de boskant, ontbreekt.

We hebben de boer gebeld en de kleintjes tot zijn komst in de gaten gehouden. Flink dooreten jongens, de wei is nog lang niet kaal!!

Dinsdag maakte ik een fietstocht, hier in de buurt nog wel, waar ik langs een rivier vol kanoënde kindertjes reed, waar ik het bestaan niet eens van wist. Zo een verrassend mooi landschap... en dat op 7 km. van huis.

Volgende keer fototoestel meenemen.

Woensdag begonnen met een eerste aanzet om de garage leeg te halen. Nu we weten dat we er toch een gîte in mogen bouwen, moeten we eerst eens grote opruiming daarbinnen houden, want het garageoppervlak zal de helft kleiner worden en ook de serre, die nu ook vol staat, moet leeg. Met mijn kleine auto/convertible/vrachtwagentje, een eerste ritje naar de tri gemaakt. De benzine is overigens nog steeds op de bon. 

Dit is omdat de raffinaderijen staken. De spoorwegen staken en de vliegvelden staken. In de grote steden worden er fikse gevechten gehouden tussen politie en opstandelingen. Er is grote weerstand tegen een nieuw aan te nemen wet, die de zekerheden en privileges van de Franse werknemer op het spel zet. Er mag sneller ontslagen worden b.v. Dat is niet leuk, maar men moet nu eenmaal met de tijd mee, anders zal de enorme werkloosheid nooit teruggedrongen worden. In verscheidene landen trekt de economie weer aan, behalve in Frankrijk, waar deze is nog steeds verslechterd. De Fransman is nu eenmaal behoudend en gek genoeg is het vooral de jeugd die de straat op gaat en voor zijn zekerheid vecht. Een zekerheid die hij niet heeft, want het is vooral deze categorie die het meest door werkloosheid getroffen wordt. Maar de (socialistische) regering houdt voet bij stuk. De wet gaat er komen al staken ze het hele land plat. Ik heb nog 15 liter in de tank.

Donderdag een wandeling met de bejaardenclub, waar voornamelijk jong bejaarden zoals wij meeliepen.

Daarna een pick-nick in het struweel en aan het eind van de middag werden de verjaardagen van de maand gevierd, waar Marimon ook werd bedacht, omdat hij vorige maand afwezig was.

Ik hoop dat Marimon genoeg in de tank zal hebben om mij volgende week naar Caen te brengen, waar ik de flexbus ga pakken naar Amsterdam. Eerst naar Parijs trouwens, dan daar overstappen.

Van de zomer gaan we huisjeruil doen met de eigenaren van ons oude huis in Muiderberg. Zal bijzonder zijn om weer in Muiderberg te zitten. De week ervoor krijgen we Portugese gasten, van de stedenband. Dorpenband in dit geval. Die moeten we dan voeden, laven en vermaken. Vast maar weer mijn Portugese grammaticaboek uit de kast halen.

Verder de hele week met mijn neus richting aarde om ons kleine paradijs nog mooier te maken, natuurlijk bijgestaan door mijn trouwe assistenten. Kortom, we komen de tijd wel door.

De dag van de Sainte Trinité

Gister zette de Markies van Carrabas de kapeldeur wijd open en vroeg mij of ik hem in de avond weer dicht wilde doen. Even lekker luchten. Ook maaide hij het gras er om heen. Hij verwachtte zeker stromen bezoekers op de dag van de Heilige Veelvuldigheid.

Stromen regen en veelvuldige onweersbuien zal hij bedoeld hebben, zoals voorspeld door de météo, maar daar zitten we nog steeds op te wachten, net als op de bezoekers.

Er zit danig de klad in het vrolijke Roomse leven. Als ik het mensen op de man af vraag, krijg ik vage antwoorden. Jaaaaa, geloven wel, daar mag geen twijfel over bestaan. Maar in wat precies, daar kom ik maar niet achter. In ieder geval niet in datgene wat ze voorgeschoteld krijgen. De abbé staat dus voor de kat zijn viool te orakelen in de zondagmis. De laatste bezoekers gaan er naar toe om hun neus te laten zien. En om de neuzen van anderen te bekijken. De pinkstermars die  tot 1870 45 kilometer lang was, en die toen 'Le Grand Tour' heette, is in 1970 gereduceerd tot 'Le Petit Tour', maar was toch nog 18 km. en bij elk kruisbeeld hielden ze halt om er een bloemetje en een gebedje aan te besteden. Zo ben je wel een dagje zoet. De laatste editie was nog maar 8 km. Toch nog een heel eind als je de leeftijd van de 120 deelnemers op de krantenfoto  bekijkt. En al die tijd zingen en bidden, ik geef het je te doen.Volgend jaar ga ik meelopen. Met tekstboek.

En als jullie soms dachten dat er niks gebeurt in ons dorpje...
Camion met oplegger geladen met 6000 kippen rijdt pardoes de garage van een woonhuis binnen. De bewoners die lagen te slapen dachten dat er een vliegtuig door de geluidsbarrière ging. De chauffeur was een jochie van 22, die een malaise kreeg. Een witte streep malaise. Zal wel in slaap gevallen zijn. Maar waarom 's nacht rijden? Van zo ver kwam hij niet en zo ver moest hij ook niet. Hij was ongedeerd. Een groot deel van de kipjes overleefde het ongeval niet. De geredde kipjes werden overgeladen in een andere camion om hun weg naar het slachthuis ongedeerd voort te zetten.
Wat een geluksvogels!!

Relatief goed nieuws is, dat de kopers van ons huis die ons hadden aangeklaagd wegens verborgen gebreken, nog steeds het in termijnen te betalen bedrag aan de expert die zij erbij geroepen hadden, niet betaald hebben. Wij hopen dat zij het bedrag nooit bij elkaar krijgen en van de rechtzaak afzien. Na een telefoontje met oude buren, bleek dat de hele buurt ruzie met ze heeft en al een paar maal de politie in hebben moeten schakelen wegens hun a-sociaal gedrag. Arme buurt. Daar hebben wij ze maar mooi mee opgescheept. En onszelf ook.

Maar we kregen weer moed na dit bericht en zijn prompt naar de Mairie gestapt om een bouwvergunning voor de gîte aan te vragen.
Daar bleek de secretaresse al enig voorwerk gedaan te hebben. Zij had al een dossier aangelegd en dacht dat wij misschien niet eens een bouwvergunning nodig hadden. Gelijk belde zij de club die dat regelt op, waarvan de leden helaas in vergadering zaten. Maar de volgende morgen om 9 uur belde ze ons al met de mededeling dat onze zaak in beraad is bij desbetreffende instantie. En wij maar denken dat het de Mairie was die dwars lag. Nee, dat blijkt iemand anders...Maar ik heb zwijgplicht, want te veel mensen hier lezen mijn blog al met de vertaalmachine. De vijand leest mee!

Uitje naar de dolmens, hier om de hoek.

Planten, vissen en knieën.

Deze week hebben we zowel barbaars weer gehad, met trui en omslagdoek winterdekbed verwarming weer terug aan, als slapen in de ligstoel eten in de zon tuinen en planten.

Sinds we de niet dienstdoende, zon wegnemende, lelijk groenuitgeslagen pergola hebben gesloopt, kunnen we hier van de laatste zonnestralen van de dag genieten en ons abendbrot eten.
In dit geval warm eten, aangezien we daar à midi geen tijd voor hadden, omdat we druk waren met plantjes inslaan in Sourdeval.
Achter dit raam sta ik mijnheer's maal te bereiden. Een daurade.

In Sourdeval hebben we het weer gedaan. We zouden geen plantjes meer kopen. Maar in zo'n omgeving is de verleiding heftig.

Een echtpaar, had zijn prachtige tuin voor het publiek opengesteld en verkopers van allerlei soort zelf gemaakte frutsels en zelf gekweekt groen, mochten daar hun nering slijten. 
Het weer hielp hen daarbij.

En daar gingen we weer..

Marimon koopt en ik plant. Heerlijke bezigheid, je omgeving opfleuren met al dat liefs. Maar des te meer je bezig bent, des te langer wordt de lijst met dingen die je nog doen wilt, want de fantasie gaat sneller dan de handen en benen bij elkaar. 
Zo houden we elkaar allemaal bezig en blijft de wereld draaien.

En we hebben kennis mogen maken met dr. Tshiakatumba Alphonse. Een heerlijke, relaxte, vrolijke Afrikaan uit de Kongo, afgestudeerd te Leuven. Hij sprak zelfs nog wat woorden Vlaams.

Dat kwam zo, Marimon had weer eens behoefte aan een hospitaalervaring. Dit maal de knie. Er schijnt zich een kyste vastgezet te hebben in de daar aanwezige holte, die last bezorgt bij het buigen en knielen. Dr. Tshiakatumba wil graag eens van binnen kijken, vandaar. Wij zien nu al naar een volgende ontmoeting uit en gaan hem dan ook vragen wat hij van koning Leopold vindt.
Hebben we weer eens wat anders om over te praten dan knieën.

Leve het landelijk leven.

Gelukkig regent het weer, kunnen we een beetje uitrusten van de mooie dagen. We zouden naar Mont Saint Michel gaan, waar een uitzonderlijk hoog water zou zijn, maar geen tijd. Bovendien bleek dat hoge water heel vroeg en heel laat te zijn, geen tijden voor twee luie pensionados. Geen tijd voor het strand, te moe voor de open mic night, want wij moesten in de tuin, slaaf als wij zijn van onze vierkante meters.

Hadden we niet gezegd dat we kleiner wilden?

Want wat moet je met al dat gras? Een machine is duur. Eerst al de aanschaf, dan het onderhoud, de reparaties.
Schaapjes dan? Leuk, maar je zal eerst moeten investeren in een heleboel meters stevig hek en/of schrikdraad. Plus een hokje en stro Straks wintervoeding en nog meer stro plus de véto en de oorhangers. Dan nog de ram, als je lammetjes wilt. Die moeten wel, want dat is je winst. Als je tenminste hard genoeg bent om je eigen baby's op te eten. En dat zijn we niet.

Misschien een geit aan een pin, zoals Roelefie de geitenboer bij ons in de straat vroeger, die zijn geiten in de berm liet grazen. Af en toe verpinnen en makkelijk voor de gemeente. Dat zeiden de boeren bij ons als ze een plas moesten doen: 'Effe de gait verpinne'.

Eerst was de grasmaaimachine weken uit de roulatie omdat de messen versleten waren. Toen eindelijk de nieuwe messen bij de reparateur binnen en eronder gezet waren, ging na drie meter maaien de V-snaar kapot. Marimon heeft het hele weekend onder de machine gelegen, tot uiteindelijk bleek dat de winkel de verkeerde snaar had meegegeven. Ik had de vloekvanger ingeschakeld, dus ik had er niet zo veel last van. Morgen gaat het geval op de remorque en hop naar de dealer. Intussen groeit het gras maar door en moet ik met lieslaarzen de was ophangen. 

En ik was het 3 dagen lang onze oogst van de nieuwe Engelse
pépinière aan het planten. Allemaal klein grut, maar wel overblijvend. Wintervast dus, net boerenkool.
Ik hoop dat de slakken zich inhouden vannacht.

Het is hier zo veel werk om te planten, omdat Allan, de vorige eigenaar, alles bedekt heeft met een laag plastic, met daaroverheen grind. Prakties, dat wel. Weinig onkruid en houdt vocht vast. Het lijkt me echter niet zo goed voor de grond, want er komt nooit een laagje humus op door bladeren  of andere vormen van groenbemesting. Toch groeit alles als kool, dus tja, ik weet het ook niet. 


Kortom, we hebben genoten van deze zonnige dagen, ik met mijn hoofd in de aarde en Marimon met zijn hoofd onder de grasmaaimachine. Leve het landelijk leven!!

Verschil moet er zijn.

Ik heb vanmiddag Thérèse een stukje Tiramisu gebracht voor dessert. Dat had ze wel verdiend, want het gaat niet echt goed met haar. Ze heeft al een paar weken pijn in haar buik. Ook loopt ze slecht door pijn in haar heupen. Een jaar of tien geleden heeft ze twee nieuwe heupen gehad en dat ging goed, tot nu. Ze heeft al foto's laten maken waaruit bleek dat de kom waarin de heup draait, poreus is. Versleten zullen we maar zeggen en de huisarts denkt, dat de buikpijn wel eens daar vandaan zou kunnen komen, vraag mij niet hoe. Dinsdag heeft ze een afspraak in het ziekenhuis, dan vertelt de botspecialist hoe of wat.

Ondertussen strompelt ze door en probeert ook nog, op haar knieën de moestuin in orde te krijgen, want er moet toch brood op de plank.

Simpel leven is goed te doen, tot je oud bent, of wat gaat mankeren.

Maar het allerergste is, dat mensen die hun hele leven zo hard gewerkt hebben, nooit tijd gehad hebben om iets anders te leren. Dus zodra zij lichamelijk niet meer in staat zijn tot stevig werk, slaat de complete verveling toe. In dit geval Thérèse, die nooit heeft geleerd om te naaien of te breien of te haken of wat dan ook te knutselen. Die wel kan lezen, maar niet geleerd heeft wàt te lezen, die dus niet verder komt dan het plaatselijk sufferdje. Die nog nooit een fototoestel in haar handen heeft gehad, laat staan een computer of een muziekinstrument of wat dan ook om een mens te verstrooien. Die wel auto kan rijden en er ook een bezit, maar niet weet waar zij naar toe zou moeten rijden. Zij kent de wereld buiten het dorp niet, is nooit ergens geweest, durft dus nergens naar toe. 

Het is niet zeldzaam dat er eentje in de hanebalken in de schuur hangt, zoals de oude boer van wie wij de Dyane gekocht hebben.

Het is al heel wat als zij belote kunnen spelen, dat verdrijft de tijd.

Bij het nieuws vanmorgen hoorde ik dat de aandeelhouders van Renault voor het eerst in de geschiedenis een loonsverhoging van de P.D.G. hadden geweigerd. Hoewel de firma behoorlijk winst maakt op het moment, vonden zij 7 miljoen als jaarsalaris genoeg. De knierten. Zij gunnen die arme man ook niks..

Hij zal zich waarschijnlijk niet vervelen.