Toen ik deze foto van het breiende meisje zag, dacht ik gelijk aan mijn moeder, Evaline Bot die, geboren in 1910, als klein meisje iedere dag 20 naadjes moest breien aan de lange, zwarte kousen van haar broertjes. Misschien al vanaf haar achtste, voor haar broertje van drie, en later voor de nieuwe broertjes, die maar bleven komen. Ze nam haar kous dan mee naar buiten, zodat ze al breiend naar de spelende kinderen kon kijken. Daar was niets zieligs aan hoor, ze hield van breien en is het tot aan haar dood in 2008, blijven doen. Altijd sokken, want dat ging haar het makkelijkst af. Van HEMA wol, want die was op de duur de enige die dat nog verkocht, zoals ook grote witte onderbroeken, die mijn moeder het liefst droeg. Toen ik er in de HEMA een keer naar vroeg, werd ik discreet naar een hoekje geleid waar ze inderdaad nog steeds in de maten groot, groter en grootst, te koop waren.
Dit zijn de kinderen van mijn moeders straat, die dus getuige zijn geweest van haar gebrei. Zij is de 2de van links achteraan en let wel: met een wit schort.
Want, zoals mijn moeder niet naliet met klem te vertellen, je had witte schorten kinderen en bonte schorten kinderen. De laatst genoemden waren beduidend armer dan de eersten, want wassen kostte tijd en geld. Verschil moet er wezen.
Dat haar moeder schoon en precies was, is indirect de reden geweest dat mijn moeder geen beroep geleerd heeft, want toen zij op de ULO zat en er inmiddels nog een broertje was bijgekomen en haar moeder snikkend met de handen in het haar werd aangetroffen door een tante, riep deze uit: 'Haal die meid dan van 't Franse School!'
En zo gebeurde. Terwijl zij een rapport had waar iedereen alleen maar van kan dromen. Zij vond het zelf niet erg, de vrijheid lonkte en ze was toch een lastpost op school. Ze vertelde zelf dat ze de halve tijd op de gang stond. 'Bot, gang'.
Dit is ze op 13 jarige leeftijd. Je kunt aan haar hoofd wel zien dat ze brutaal en eigenwijs was. Een goede leerling misschien, maar geen makkelijke!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten