Als bonafide vegetariër heb je af en toe recht op een stukje vlees, vinden wij. Ditmaal een sappig faux-fileetje van Fred, onze dorpsslager, die eigenlijk Arnaud heet, maar die wij in huiselijke kring nog steeds Fred noemen naar de slager in Muiderberg.
We mogen aannemen dat dit stukje vlees toen het nog koe was, niet te ver heeft hoeven reizen om op ons bord te komen. Het blijft natuurlijk triest dat er een koe of zo'n leuk stiertje voor ons heeft moeten sterven, maar als niemand meer vlees zou eten, zou de koe als soort uitsterven, want wie gaat er nu als hobby koeien houden in zijn achtertuin? De melkkoe zal blijven bestaan als zodanig, maar waar moet je dan met de overgebleven stiertjes naar toe? In de versnipperaar, net als de haantjes? Daaarom blijven wij op zaterdag een stukje vlees eten.
Van de week een een pumpkinpie geprobeerd te maken van mijn laatste, al gedeeltelijk bevroren pompoen. Hij zag er wel aardig uit, maar stond toch tegen, want een zoet smakend en toch hartig gekruid stuk taart valt niet te plaatsen in onze voedselacceptatiekwab.
De kippen hadden er geen moeite mee, ze hebben geen last van tegenwerkende hersenkwabben.
Kipje is zeker al een maand aan het sukkelen. Het begon er mee dat zij omeletten legde, zonder dop. Daarna kwam de roereiperiode en uiteindelijk leek het of een hardgekookt ei haar achtereind verstopte. Zij werd steeds kaler en was zoetjes aan het doodgaan. Nu ben ik wel voor euthanasie, maar als ik die zelf moet uitvoeren bij mijn eigen kipje dat mij zo trouwhartig aankijkt, heb ik daar toch wel moeite mee. Bovendien kreeg ik niet de indruk dat zij leed. Nadat ze dagenlang niet gegeten of gedronken had en niet meer van haar nest gekomen was liep ze, oh verrassing! op een morgen toen ik de deur voor haar zusters opendeed, gewoon met de andere kippen mee naar buiten! Niks aan de hand. Een paar dagen later echter, had ze vrijwel al haar veren verloren, zakte ze door haar poten en liep ze te zwaaien als een dronkelap. Wat is dat nu weer? Met die beesten is het altijd wat. Die veren moeten wel snel aangroeien, want het gaat vriezen en ik ga geen rompertjes breien!
De badkamer, het levensproject van Marimon, is bijna klaar.
En het wordt een pronkjuweeltje. Als zij (vrouwelijk: 'la salle de bain'), helemaal klaar is geven wij een inwijdingsfeestje. Mogen alle gasten om de beurt een douche nemen. Als het te lang duurt, kloppen we op de deur, net als in het badhuis vroeger.
Vanmiddag heb ik gefietst met Ling. Wij hadden haar en haar verse husband Paul, vorige week leren kennen in het zondagmorgen afterkerkcafé van de gemeente, waar je altijd wel een nieuwe kennis opdoet. Gelijk werden we uitgenodigd voor de thee op la Toussaint, wat in Frankrijk een feestdag is.
We kregen thee, druiven en chips en kastanjes en mochten haar eerste zelfgemaakte appeltaart proeven. Maar toen was het afgelopen met de verwennerijen en moesten we aan de karaoke.
Ja, wat wil je. Ling is een half jaar geleden uit China gekomen en spreekt buiten een paar woorden Engels alleen Chinees. Met haar Engelse man, die in China verbleef om er de taal te leren en haar daarna meegenomen heeft naar Frankrijk, communiceert zij voornamelijk via het vertaalprogramma op de smartphone.
Karaoke is de oplossing als een gesprek met de visite te moeizaam verloopt. We hebben de voering uit onze keel gezongen en zijn er nog schor van, maar een leuke middag dat we gehad hebben!
We gaan gelijk een setje microfoons bij Ali Baba bestellen.
Een van de Engelse woorden die Ling kent is cycle. Ze vindt het heerlijk om de omgeving op de fiets te verkennen. En ja hoor, nadat we haar de weg naar ons uitgelegd hadden, kwam ze de volgende dag er al aan op haar fietsje met stofbril en zonder helm, veel te laag zadel en veel te hoge versnelling, waardoor ze geen kracht kon zetten, veel te veel toeren draaide en niet opschoot.
Vandaag ben ik met haar wezen fietsen. Nu had ze een helm op (ik niet) en een fluoriserend hesje. Moest van haar husband, zei ze. Wij zijn naar het dorp gereden, verder durfde ik het niet aan met haar. Zeven km. heen en terug. We hebben er twee uur over gedaan. Niet alleen omdat ze langzaam fietst, maar ook omdat ze onderweg allemaal wonderbare dingen ziet, zoals kastanjes zomaar langs de kant van de weg, die ze allemaal op wil rapen. Koeien die van het ene weiland naar het andere moeten gesluisd dwars over de weg heen. Boeren die hoog op de trekker het land aan het omploegen zijn. Een weide met paarden. Een loslopende hond (bang). Kennissen van mij die in reuze grote huizen wonen en waar we even binnen liepen. Big big wow wow funny funny ha ha. Mag ik een appel van die boom? Met een zak vol kastanjes en een appel ging ze vrolijk zingend huiswaarts. Next time next time, tomorrow. Bey bey....!!
Maar wat een vrolijke middag in het novemberzonnetje en wat voel ik mij super jong en fit na mijn snelle spurt met een hijgende zwetende puffende dertig jaar jongere die mij onmogelijk bij kon houden. You not warm? No me not warm. Me from Holland, me gewend aan fietsen. Ha ha funny.
1 november, la Toussaint, Allerheiligen, hoewel ze in Frankrijk Allerzielen vieren op deze dag. Op het kerkhof is het vandaag nog gezelliger dan afgelopen zondag in de gemeentekroeg, waar we steeds weer nieuwe kennissen opdoen. Zoals Engelse Paul met zijn verse Chinese bruid, waar we voor vanmiddag uitgenodigd zijn op de thee.
Lientje Bot is ook niet vergeten. Ik heb haar clandestiene urn iets naar voren gezet, dichter naar de weg, zoals zij altijd gewild had. Aan de hoofdstraat was meer op stand dan aan een zijweg naar de polder. Nu is het andersom, vrij wonen is in waarde gestegen.
Nooit meer zal ik het koren zien,
nooit meer binden de volle schoven.
Doch laat mij in de oogst geloven,
waarvoor ik dien.
Deze schone regels van onze nationale dichter Adriaan Roland Holst, had zij op haar graf willen hebben, of dan tenminste op de kaarten. Maar zij zag er van af nadat broer Ruud bij het voorlezen er nog een zinnetje aan vastplakte:
Eindelijk uitgeluld, Lien.
Zij was zo bang dat wij het gedicht met aanhangsel op haar graf zouden zetten, dat ze er maar van af heeft gezien en een ander passend gedicht heeft gekozen....
Het is tijd, ik moet nu gaan.
Ik zal geen afscheid nemen.
Kijk naar me uit in de regenboog,
hoog in de lucht, als de zon weer opkomt.
En de wereld nieuw is.
Kijk dan naar me uit en hou van me,
zoals ik van jullie gehouden heb.
Die 'oogst', denk ik achteraf, kon ze wel eens haar kinderen mee bedoeld hebben. Dank je wel, moeder.
