Laat mij in de oogst geloven.

1 november, la Toussaint, Allerheiligen, hoewel ze in Frankrijk Allerzielen vieren op deze dag. Op het kerkhof is het vandaag nog gezelliger dan afgelopen zondag in de gemeentekroeg, waar we steeds weer nieuwe kennissen opdoen. Zoals Engelse Paul met zijn verse Chinese bruid, waar we voor vanmiddag uitgenodigd zijn op de thee.

Lientje Bot is ook niet vergeten. Ik heb haar clandestiene urn iets naar voren gezet, dichter naar de  weg, zoals zij altijd gewild had. Aan de hoofdstraat was meer op stand dan aan een zijweg naar de polder. Nu is het andersom, vrij wonen is in waarde gestegen.

Nooit meer zal ik het koren zien,
nooit meer binden de volle schoven.
Doch laat mij in de oogst geloven,
waarvoor ik dien.

Deze schone regels van onze nationale dichter Adriaan Roland Holst, had zij op haar graf willen hebben, of dan tenminste op de kaarten. Maar zij zag er van af  nadat broer Ruud bij het voorlezen er nog een zinnetje aan vastplakte: 

Eindelijk uitgeluld, Lien.

Zij was zo bang dat wij het gedicht met aanhangsel op haar graf zouden zetten, dat ze er maar van af heeft gezien en een ander passend gedicht heeft gekozen.... 

Het is tijd, ik moet nu gaan.
Ik zal geen afscheid nemen.
Kijk naar me uit in de regenboog,
hoog in de lucht, als de zon weer opkomt.
En de wereld nieuw is.
Kijk dan naar me uit en hou van me, 
zoals ik van jullie gehouden heb.

Die 'oogst', denk ik achteraf, kon ze wel eens haar kinderen mee bedoeld hebben. Dank je wel, moeder.