12.15 de taxi staat voor de deur. Tot mijn verrassing is het een taxi-ambulance, die hier natuurlijk ambulance-taxi heet, met een mooi rood kruis op het portier. Niet dat het een echte ambulance is, je moet gewoon zitten, zoals ieder ander mens, maar het is toch confortabel. De chauffeuse, die geweldig rijdt en tegelijkertijd kans ziet om de berichten op haar I phone te lezen en zelfs om die te beantwoorden en een zak spekkies leeg te eten, is ook mijn gids en hoedster. Ik hoef helemaal nergens meer aan te denken, behalve aan de halve liter water die ik een half uur voor het onderzoek moest innemen, in mijn blaas te houden. De secretarie geeft aan haar de nodige papieren en vertelt wat er mee gedaan moet worden. Ik weet niet precies waarom ik hier ben, in het bestralingscentrum in Caen, maar het zal wel met bestralen te maken hebben. Gaat u hier maar liggen. We gaan eerst uw blaas controleren, of er genoeg inzit. O ja, er zit meer dan genoeg in, schiet nu maar op. Maar er mag ook niet te veel in zitten, dan halen we het eruit. O ja, hoe dan? Toch niet met zo'n enge catheder, waar je steevast een blaasontsteking van krijgt? Er zat precies genoeg in, gelukkig.
Er werd in mij geprikt en daarop wat getatoueerd. Mag ik hiermee onder de douche? Ja hoor, dat mag. Zou het, net als een echte tatouage, voor altijd op mijn buik blijven zitten? Ik werd gemeten en geschoven. Dit heette een simulations de radiation. Een oefening, droogzwemmen, zo zal het voortaan vijf weken lang gaan, maar dan zonder blaasproef en zonder tatouages, want die zitten er al. Fluitje van een cent. Alleen die 3 uur durende autorit iedere dag, zal nog niet meevallen. Vooral omdat de chemo er nog bij gaat komen. Maar we zien wel. Al die mensen die ik hier in de wachtkamers zie zitten, in rolstoelen, met stekkers in hun neus, verbonden aan machientjes, afvoerputjes in hun hals waardoor ze praten en hoesten, zodat hun t-shirt vol sproeisel komt te zitten, mensen die wiebelend, als Lazarus overeind komen uit hun rolstoel, lopend op wankele dunne benen naar de receptie om verhaal te halen, hoe lang ze daar nog moeten zitten wachten, wanneer ze weer naar hun veilige ziekenhuisbed mogen. Ik heb het gevoel dat iedereen hier in F. tot over de dood in leven wordt gehouden. Om de overlevingscijfers hoog te houden voor de statistieken? Ik weet dat je niet in geld mag denken, maar wat moet dat niet kosten en wie moet dat opbrengen en is dat houdbaar op de duur met die kankerepidemie van tegenwoordig. Of heeft iedereen opeens kanker omdat ik het heb? Net als dat de hele wereld zwanger lijkt als je het zelf bent? Wie je ook spreekt, ze hebben wel een broer of zus of neef of nicht of buurvrouw die het ook heeft. Of gehad. Want de meesten spreken over gehad. Ze kunnen het navertellen. God zij
dank.
Ik ben in Caen in het bestralingscentrum en ga 'mijn' oncoloog ontmoeten. Daar komt hij de gang in met traag swingende pas, een oudere Obama. Is uw man er niet? Die komt er aan, is nog een parkeerplaats aan het zoeken, ik ben vast vooruitgegaan, anders zouden we te laat komen. Oh, maar het steekt niet op een minuut hoor, we hebben de tijd. Dat bleek toen hij zeker een kwartier werk had om een benzinebon uit de computer te draaien, die hij ook nog verkeerd had ingevuld, dus een nieuwe bon, weer een kwartier. De rest van het uur bekeek hij het resultaat van de MRI en besloot dat hij me kon bestralen. Nou fijn. Maar wanneer dan? Oh, dat weet ik niet, kom de 21ste terug, dan ben ik net met vakantie vertrokken, maar mijn collega gaat u onderzoeken en opmeten en de juiste bestralingspunten op u tekenen en dan beslist de administratie wanneer er begonnen kan worden. Relaxed. Zo kom ik de zomer wel door. Ook bestudeerde hij de PET Scan, waar ik zo bang voor was. Ja ik zie het, u heeft een letsel in de bocht van het rectum naar de sigmoïde. De onderste helft ga ik bestralen, de bovenste wordt er uit geknipt. Wist ik allemaal al. Maar wat ik niet wist.....
En een kankervlek op de lever, zei ik. Waar dan?, zei hij. Daarvan is niets te zien op de scan. Nee hoor, daar zit geen kanker.
Mijn ogen werden groot van verbazing. Ik had hem kunnen zoenen!
En trouwens, al zou het er wel zitten, dat is wel weg na de chemo en anders pakken ze het bij de operatie wel mee. No worries mate, niks aan de hand. Fluitje van een cent. Dank u wel dokter M'Vobo
Wij huppelden door de Super U op weg naar huis en kochten veel te veel onnodig lekkers. Twee weken vrij.
Vandaag kwamen de werkers om de Fosse Septique te graven. Want we gaan het doen, de gîte. We hebben 4 jaar gewikt en gewogen en nu kunnen we niet meer terug, het gat is gegraven, de tank zit er in. Een nieuw avontuur, want tja, het leven gaat door...
Vandaag een PET scan gehad, wat ze hier een TEP scan noemen.
Ik had er een beetje tegenop gezien, ten eerste omdat je 6 uur voor de scan het laatste voedsel in je mond mag stoppen. Dat betekende dat ik na mijn haver/fruit/yoghurt ontbijt niets meer mocht eten tot 6 uur 's avonds. En ook natuurlijk de onverbiddelijke uitslag, want je ziet daarop ieder foutief puntje. Onze huisarts vond juist dat de opsporings apparaten nog veel meer zouden moeten kunnen tonen, want des te kleiner het foute plekje, des te eerder het weg te krijgen is. Wees blij als ze wat vinden! (zei hij), Nou ja, hm, liever niet.
Het is een uur en een kwartier rijden naar Caen, dan nog het verkeer dat tegen kan zitten, de plek en een parkeerplaats vinden. Marimon en ik gingen om 12.45 weg om daar om 14.15 aan te komen. Om 14.30 moest ik mij bij de administratie melden. Het duurde nogal lang daar, want de madame die mij in moest schrijven had nogal moeite met mijn uitheemse naam en geboorteplaats, terwijl ze het zo van mijn paspoort kon overschrijven. Maar het land van herkomst, wat is dat dan. Les Pays-Bas, madame. Nooit van gehoord. Waar ligt dat dan ergens? Ze kon het niet vinden op de computer en een collega moest haar te hulp schieten. Zelfs mijn adres in Frankrijk tikte ze verkeerd, hoewel ik haar een visitekaartje met al mijn gegevens voor haar neus had gehouden. Een verdieping lager bij de admini van de PET, bleek dat ze alles verkeerd had ingevuld. Zo gaat de tijd wel om.
Op de duur lag ik dan in een klein kamertje op een soort bed, terwijl de nodige vloeistof ingespoten werd. Ik moest daar een uur stil in het halfdonker blijven liggen en viel prompt in slaap. Het uur was snel om op die manier en achtereenvolgens ook de scan, want ik dommelde lekker nog een poosje door onder het dekentje dat de infirmière zo zorgzaam over mij heen had gelegd en een zacht briesje mij leek gevoelen of ik aan het strand lag.
De uitslag weet ik nog niet, die sturen ze over een paar dagen door naar de specialist die mij onder behandeling heeft. Ik heb dus nog een paar rustige dagen die ik in onwetenheid mag doorbrengen.
Donderdag gaan we weer naar Caen, nu om de dokter te ontmoeten die ons het behandelplan gaat voorleggen. 6 weken bestraling, gecombineerd met chemo. Iedere werkdag naar Caen, met de taxi gelukkig, alles 100 procent betaald door de Secu. Wat een geluk dat ik hier woon en niet in Timboektoe. En wat heerlijk om tegen de avond ons stille en paradijselijke erf op te rijden, waar de poezen in het warme grind liggen te rollen en de kippen de picknick tafel onder zitten te schijten terwijl de was nog vrolijk aan de lijn hangt.
