Ik had er een beetje tegenop gezien, ten eerste omdat je 6 uur voor de scan het laatste voedsel in je mond mag stoppen. Dat betekende dat ik na mijn haver/fruit/yoghurt ontbijt niets meer mocht eten tot 6 uur 's avonds. En ook natuurlijk de onverbiddelijke uitslag, want je ziet daarop ieder foutief puntje. Onze huisarts vond juist dat de opsporings apparaten nog veel meer zouden moeten kunnen tonen, want des te kleiner het foute plekje, des te eerder het weg te krijgen is. Wees blij als ze wat vinden! (zei hij), Nou ja, hm, liever niet.
Het is een uur en een kwartier rijden naar Caen, dan nog het verkeer dat tegen kan zitten, de plek en een parkeerplaats vinden. Marimon en ik gingen om 12.45 weg om daar om 14.15 aan te komen. Om 14.30 moest ik mij bij de administratie melden. Het duurde nogal lang daar, want de madame die mij in moest schrijven had nogal moeite met mijn uitheemse naam en geboorteplaats, terwijl ze het zo van mijn paspoort kon overschrijven. Maar het land van herkomst, wat is dat dan. Les Pays-Bas, madame. Nooit van gehoord. Waar ligt dat dan ergens? Ze kon het niet vinden op de computer en een collega moest haar te hulp schieten. Zelfs mijn adres in Frankrijk tikte ze verkeerd, hoewel ik haar een visitekaartje met al mijn gegevens voor haar neus had gehouden. Een verdieping lager bij de admini van de PET, bleek dat ze alles verkeerd had ingevuld. Zo gaat de tijd wel om.
Op de duur lag ik dan in een klein kamertje op een soort bed, terwijl de nodige vloeistof ingespoten werd. Ik moest daar een uur stil in het halfdonker blijven liggen en viel prompt in slaap. Het uur was snel om op die manier en achtereenvolgens ook de scan, want ik dommelde lekker nog een poosje door onder het dekentje dat de infirmière zo zorgzaam over mij heen had gelegd en een zacht briesje mij leek gevoelen of ik aan het strand lag.
De uitslag weet ik nog niet, die sturen ze over een paar dagen door naar de specialist die mij onder behandeling heeft. Ik heb dus nog een paar rustige dagen die ik in onwetenheid mag doorbrengen.
Donderdag gaan we weer naar Caen, nu om de dokter te ontmoeten die ons het behandelplan gaat voorleggen. 6 weken bestraling, gecombineerd met chemo. Iedere werkdag naar Caen, met de taxi gelukkig, alles 100 procent betaald door de Secu. Wat een geluk dat ik hier woon en niet in Timboektoe. En wat heerlijk om tegen de avond ons stille en paradijselijke erf op te rijden, waar de poezen in het warme grind liggen te rollen en de kippen de picknick tafel onder zitten te schijten terwijl de was nog vrolijk aan de lijn hangt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten