Een man om te zoenen.

Ik ben in Caen in het bestralingscentrum en ga 'mijn' oncoloog ontmoeten. Daar komt hij de gang in met traag swingende pas, een oudere Obama. Is uw man er niet? Die komt er aan, is nog een parkeerplaats aan het zoeken, ik ben vast vooruitgegaan, anders zouden we te laat komen. Oh, maar het steekt niet op een minuut hoor, we hebben de tijd. Dat bleek toen hij zeker een kwartier werk had om een benzinebon uit de computer te draaien, die hij ook nog verkeerd had ingevuld, dus een nieuwe bon, weer een kwartier. De rest van het uur bekeek hij het resultaat van de MRI en besloot dat hij me kon bestralen. Nou fijn. Maar wanneer dan? Oh, dat weet ik niet, kom de 21ste terug, dan ben ik net met vakantie vertrokken, maar mijn collega gaat u onderzoeken en opmeten en de juiste bestralingspunten op u tekenen en dan beslist de administratie wanneer er begonnen kan worden. Relaxed. Zo kom ik de zomer wel door. Ook bestudeerde hij de PET Scan, waar ik zo bang voor was. Ja ik zie het, u heeft een letsel in de bocht van het rectum naar de sigmoïde. De onderste helft ga ik bestralen, de bovenste wordt er uit geknipt. Wist ik allemaal al. Maar wat ik niet wist.....

En een kankervlek op de lever, zei ik. Waar dan?, zei hij. Daarvan is niets te zien op de scan. Nee hoor, daar zit geen kanker.
Mijn ogen werden groot van verbazing. Ik had hem kunnen zoenen!
En trouwens, al zou het er wel zitten, dat is wel weg na de chemo en anders pakken ze het bij de operatie wel mee. No worries mate, niks aan de hand. Fluitje van een cent. Dank u wel dokter M'Vobo

Wij huppelden door de Super U op weg naar huis en kochten veel te veel onnodig lekkers. Twee weken vrij.

Vandaag kwamen de werkers om de Fosse Septique te graven. Want we gaan het doen, de gîte. We hebben 4 jaar gewikt en gewogen en nu kunnen we niet meer terug, het gat is gegraven, de tank zit er in. Een nieuw avontuur, want tja, het leven gaat door...