Daar gaan we weer, de lockdown in. Maar deze keer is het toch anders, want toen stond het voorjaar voor de deur met al zijn beloften terwijl we nu de donkerte in gaan, een jaargetijde waarin we elkaars gezelschap zoeken. Toen was het ook een beetje spannend, met lange rijen voor de winkels en een run op het w.c.papier. Nu is het alleen maar saai. Ik laat mijzelf uit, een km. naar links of een km. naar rechts. Met een briefje. Ik speel dat ik in de gevangenis zit, dan is het een voorrecht dat ik wel een kilometer ver mag, zonder bewaking, zonder enkelbandje, zomaar vrij in de natuur. Het valt allemaal wel mee, voor mij wel. Maar er knaagt een licht ongerust gevoel in mij, over de economie, de banen, het bestaan van een heleboel mensen dat wankelt. Over de wereld, die naar de knoppen gaat, 17 graden vandaag en afgelopen nacht ook. Aardbeien die weer ontspruiten, en nog rijp worden ook.
En een zwaarder, gerichter ongerust gevoel over mijn kinderen en kleinkinderen, die niet naar school kunnen of niet kunnen werken of thuiswerken en geïsoleerd zijn van de buitenwereld. Over de KLM waarvan het voortbestaan aan een zijden draadje hangt, 30.000 banen op de tocht (waaronder die van mijn dochter), doordat die stinkpiloten niet een beetje van hun overdadig salaris willen inleveren. Alle werknemers gaan akkoord met een loonsverlaging of i.i.g. geen verhoging de komende 5 jaar. Alleen degene die het meest verdienen en het geld het makkelijkst kunnen missen, die niet. Des te rijker des te kniertiger.
En ook, dat hoestje. Heb ik mij verslikt in een handje chips? Is het de Wodka of is het Corona? Nog liever loop ik een zevenvoudige beenbreuk op met 3 maanden plat, dan zo'n Corona met een zuurstofmasker en een slang door m'n keel.
Maar nu even een praktische vraag. Worden mijn pompoenen of wat het ook moge zijn dat spontaan in de moestuin is opgekomen, nog rijp voor de vorst invalt? Heeft iemand van mijn trouwe lezers wel eens zulke groene pompoenen gezien? Die zijn toch normaal gesproken oranje, eerst een beetje bleek oranje, maar toch nooit zo knalgroen?
Is er nog hoop voor mij en mijn pompoenen?
Mooi geschreven Ellis! Maar ik mis de lichtpuntjes. Het is een rottijd nu, maar het is natuurlijk tijdelijk. Een vaccin laat niet heel lang op zich wachten. We moeten niet alleen kijken wat er mis gaat en wat niet kan, maar kijken wat er wel kan en creatief proberen te zijn. Het lijkt het mij heerlijk om daar in Frankrijk te wandelen: waarom schrijf je nu 1 km hier en 1 km daar??En nu dan de pompoenen:je kunt er toch prima soep van maken?? Groetjes uit Assendelft, Aad Schavemaker
BeantwoordenVerwijderenZo zwartgallig zie ik het niet hoor, ik besef wat een mazzel ik heb dat ik hier woon met al die ruimte om me heen. En ja, het gaat ook niet eeuwig duren en de pompoenen of wat het ook mogen zijn, gaan zeker geconsumeerd worden. Groetjes uit L'Air Souvre.
BeantwoordenVerwijderen