Terug van een fietstochtje (tegenwind, heuvel op), vind ik alle deuren op slot. Balen. Eigen schuld natuurlijk want ik vertrek altijd zonder sleutel. Na 5 minuten op het nieuwe bankje voor de deur gezeten te hebben (zo stom voor je eigen deur te zitten en er niet in te kunnen), ga ik, mopperdemopper, maar vast een stukje richting dorp lopen in de hoop Marimon te onderscheppen. Ja hoor daar komt hij aanracen. Stopt met slippende banden. Claude is dood!Claude is dood! Kom gauw, hij wordt nu begraven! Claude was jarenlang onze geliefde president van de dorpsclub waarmee wij een speciale band hadden. Vlug naar huis fietskleren uit en iets nets en warms aan, want op die begraafplaatsen waait altijd een Noordenwind. Hoe kan dat nou, ik heb hem vorige week nog gezien en hij zag er niet ziek uit, maar hij had wel suiker dus je weet maar nooit in coronatimes.
Bij de begraafplaats zijn ze net de kist aan het uitladen. Zo te zien een hele hijs. De burgemeester is een van de dragers, hij gaat bijna door zijn hoeven. Klopt, Claude was een dikke.
Toch heb ik mijn twijfels, op een bloemstuk staat 'Pour papy, avec amour'. Claude had geen kleinkinderen, ook geen kinderen, hij was niet eens getrouwd. Hij had een vriendin, en die zie ik ook niet. Ik vond dat er ook niet veel mensen waren voor zo'n bekend dorpsfiguur. Hoe weet je eigenlijk dat het Claude is?, fluisterde ik. Ik hoorde die naam noemen bij de kerk, siste Marimon terug. Misschien een andere Claude? Ik stelde de vraag zachtjes aan een oud vrouwtje dat een beetje achteraf stond te simpen. Ik hoorde een vreemde achternaam. -Het is hem niet, we zitten in de verkeerde begrafenis, kom wegwezen-.
We reden door naar het dorp om te kijken of er een aankondiging ergens was aangeplakt zodat we wisten wie er dan wel in die zware kist lag. Terwijl Marimon ging kijken bij de aankondigingen, gluurde ik door het raampje van de salle des fêtes. Daar loopt hij waarachtig. Marimon kom gauw , Claude loopt!
Met gezonde rode glimwangetjes en een grote grijns kwam Claude naar buiten. 'Claude '..! We waren op je begrafenis! Het was niet gezellig, je had maar 2 boeketten, één van de kleinkinderen en één van de buren. Er waren weinig mensen en er was geen fanfare.
Gelukkig dat we te laat waren voor de kerkdienst, anders hadden we daar ook nog een uur zitten treuren in de kou. Dan zou ik Marimon zeker vermoord hebben bij thuiskomst, ook nog voor de vaste deur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten